Δύο εγχώρια σχήματα, διαφορετικά από αυτά έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, όπου ο χορός και η rock ‘n’ roll είχαν την τιμητική τους, ήταν η αιτία για να μαζευτούμε την Παρασκευή στο Six D.O.G.S. Ο λόγος για τους The Dark Rags και τους The Tenement Rats, που έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και μας χάρισαν ένα βράδυ που μας γύρισε σε άλλες δεκαετίες και εποχές.
Aνταπόκριση: Εύη Φιλιππίδη / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες εδώ)
Πρώτοι εμφανίστηκαν οι Τhe Tenement Rats, ένα κουαρτέτο τόσο ενδιαφέρον, που ανυπομονούσα να τους δω από κοντά. Όπως δηλώνουν, παίζουν surf-o-stoner-o-garage-o-punk-o-funk-o-rock’n’roll, ένας συνδυασμός λίγο περίεργος θα έλεγες, μέχρι όμως να τους ακούσεις και συγκεκριμένα, μέχρι να ακούσεις το “Dark Eyes”, αφού ήταν το κομμάτι που τα είχε όλα. Η τραγουδίστρια Mary Jane, πήρε το ντέφι της και με τους υπόλοιπους “αρουραίους” ξεκίνησαν το show τους. Όσο grrl riot ήταν το attitude της στα κομμάτια, άλλο τόσο γλυκιά ήταν στο τέλος κάθε κομματιού, καθώς δεν σταμάτησε στιγμή να μας ευχαριστεί και να μας προϊδεάζει για το τι θα ακούσουμε μετά. Είτε με τσαχπινιές, είτε με θεατρικό στιλ όπως στο “50% Smoke” που άναψε τσιγάρο, είτε με τις μαράκες της στο “Mary Jane VS Jack The Ripper”, το μόνο σίγουρο είναι πως κέρδισε τις εντυπώσεις. Δυναμική παρουσία, δεμένο συγκρότημα και κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον κόσμο, που όσο περνούσε η ώρα, τόσο περισσότερος γινόταν.
Μετά από μία ώρα σχεδόν, ανέβηκαν στην σκηνή οι The Dark Rags. Με καθαρές επιρροές από συγκροτήματα όπως Social Distortion, Jacobites αλλά και τους Έλληνες, The Sound Explosion, το Αθηναϊκό garage/punk/rock ‘n’ roll σχήμα, ευχαρίστησε τους προηγούμενους και ξεκίνησε τo set του. Με άψογο ήχο, ξεκίνησαν να μας παίζουν το “Queen Bitch” από το πρώτο τους album. Δεν έμειναν όμως εκεί, ακούσαμε σχεδόν όλο το δεύτερο album “Paranoia Blues”, με τραγούδια όπως “Gone Away”, “Midnight Ride” και “Fool For You”. Το μαγαζί σε αυτό το σημείο, είχε γεμίσει και ο κόσμος, όχι απλώς απόλαυσε τους Dark Rags, αλλά τους αποθέωσε. Παιχτικά live, ήταν τόσο καλοί που με εντυπωσίασαν, κάτι που δεν είχε γίνει από τα albums τους, όταν τους άκουσα στο σπίτι. Με τις κιθάρες και το μπάσο στα καλύτερα τους, το γρέζι στη φωνή του DD τόσο χαρακτηριστικό, που σου μένει την επόμενη μέρα και με τον drummer να σου τραβάει την προσοχή σε κάθε χτύπημα της μπακέτας, είναι ένα συγκρότημα που αξίζει να δεις.
Η ώρα πήγε δώδεκα, τα φώτα άνοιξαν και εμείς φύγαμε με την νοσταλγία άλλων εποχών, καλύτερων.