Πολύ ντόρος έγινε για το έκτο album των Stone Sour πριν αυτό κυκλοφορήσει, είτε με τα βιντεάκια που βομβάρδισαν το internet είτε με τις γνωστές κόντρες του τραγουδιστή Corey Taylor με διάφορα επιφανή και μη μέλη της metal και rock σκηνής. Όλο αυτό το media promo/circus μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον να δω αν αξίζει όλος αυτός ο θόρυβος για το “Hydrograd” οπότε εν μέσω καύσωνα ξεκίνησα την ακρόασή του.
Η προσθήκη του Christian Martucci στη θέση του Jim Root γίνεται αμέσως εμφανής με την διαφορετική προσέγγιση στη σύνθεση. Το “Hydrograd” σαν μια γενική παρατήρηση είναι ένας hard rock δίσκος με πρόθεση να παιχτεί εύκολα στο ράδιο. Και νομίζω ότι μέχρι στιγμής το έχει πετύχει με κομμάτια όπως το “Song #3” που ήδη έχει χτυπήσει τα rock charts, το catchy “Mercy”, αλλά και πιο μπαλαντοειδή κομμάτια όπως το “The Witness Trees” και το ψιλο-country “St. Marie”. Τα “Rose Red Violent Blue (This Song Is Dumb & So Am I)” και “Knievel Has Landed” μου θύμισαν λίγο emo rock κομμάτια των 00’s που σημαίνει ότι σίγουρα θα ακουστούν ευχάριστα στα αυτιά των alternativ-άδων (αν και το εισαγωγικό riff του “Knievel Has Landed” είναι εξαιρετικά heavy). Στην πιο old-school hard rock μεριά έχουμε τα “Hydrograd”, “Thank God is Over” και “Somebody Stole My Eyes”.
Γα τους φίλους που ακούν Slipknot και γι’ αυτό ακούν και Stone Sour υπάρχουν στιγμές που θα ανταμειφθούν. Τα “Taipei Person/Alah Tea”, “Fabuless”, “Whiplash Pants” είναι πιο metal και σκληρά κομμάτια και έχουν σίγουρα πολύ slipknot-ική χολή μέσα τους στο στιχουργικό κομμάτι. Ειδικά το τελευταίο κομμάτι αξίζει πολύ με τον επιθετικό χαρακτήρα του και το κιθαριστικό solo του. Μόλις το άκουσα είπα γιατί να μην είναι το “Whiplash Pants” στη θέση του “Killpop” στο “5:The Gray Chapter” ρε γαμώτο;
Με τον Corey Taylor να εναλλάσσει καθαρά, γρεζάτα και φωναχτά φωνητικά και με απλές δομές κομματιών, οι Stone Sour έφτιαξαν ένα πακέτο που θα ικανοποιήσει πολλούς fans γιατί σαν δίσκος το “Hydrograd” έχει απ’ όλα. Έχει rock κομμάτια, έχει μεγάλα ανοιχτά refren που στοχεύουν στο να κολλήσουν στο μυαλό του ακροατή, είχει mainstream πλευρές, έχει heavy πελυρές που ανήκουν στον σκληρό ήχο, αλλά και ένα pop περιτύλιγμα που σίγουρα θα τον κάνει αρκετά επιτυχημένο. Αν και για μένα ο πρώτος δίσκος των Stone Sour είναι μέχρι τώρα ο καλύτερός τους δίσκος, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη ότι εδώ έχουμε μια πολύπλευρη δουλειά που σίγουρα είναι ανώτερη από τις τελευταίες που έχει κυκλοφορήσει η μπάντα. Ίσως ο ντόρος που κάνει ο Corey μερικές φορές να έχει πιο πολύ ενδιαφέρον από τις δουλειές του με τους Stone Sour, αλλά αυτή τη φορά θα έβαζα για background μουσική το “Hydrograd” όσο θα διαβάζω τα κίτρινα νέα της heavy σκηνής.