Βλέπεις ένα τύπο 47 χρονών, ξέρω ‘γω, που εν έτη 2017, ντύνεται glam και κάνει bragging για το πόσο γαμάει και πόσο παρτάρει, ενώ είναι σουρωμένος. Τι καταλαβαίνεις; Στυτική δυσλειτουργία. Και όπως το πουλάκι του τύπου θα κάνει να σηκωθεί αιώνες, αν φυσικά τα καταφέρει, έτσι και το νέο album των Steel Panther, προγραμματισμένο να βγει τον Φεβρουάριο, βγήκε ένα μήνα μετά.
Τουλάχιστον σε αντίθεση με κάτι γελοίους τύπου Guns n’ Roses, που αντιστοιχούν στον παππού που παίρνει viagra και του ανεβαίνει η πίεση και είναι και βλάκας (γκουχ γκουχ chinese democracy γκουχ), οι Steel Panther ξέρουν, περίπου, τι κάνουν. Tο album μπορεί να μην έχει hit-άρες όπως το “Fucking my heart in the ass” και το “Gloryhole”, αλλά σίγουρα είναι ένας πολύ ποιοτικός δίσκος, από ένα σχήμα που όλοι αποκαλούν joke band γιατί απλά δε μπορούν να κάνουν κάτι άλλο, όταν του τρίβουν μουσικάρα στη μούρη οι τύποι με το lip gloss. H ποικιλία σε αναφορές έχει αυξηθεί, με στοιχεία όπως folk metal riffs και οι-μεταλλάδες-βγάζουν-φλύκταινες μπάντες τύπου Soundgarden, Alice in Chains και Fu Manchu. Το ίδιο όμως έχει βελτιωθεί και ο προσωπικός χαρακτήρας (όσο μπορεί να υπάρχει) καθώς πλέον υπάρχουν κομμάτια που δε τα ακούς και λες “ωπ φίλε αυτό είναι όλοϊδιο με “ac/dc/metallica/άλλη βασικιά rock/metal μπάντα”.
Ενδιαφέρουσα εξέλιξη έχει παρουσιάσει ο Lexxi, ο όποιος ξεφεύγει από το πλαίσιο “μπασίστας κιθαριστικής μπάντας” και προχωράει ένα βήμα παρακάτω κλέβοντας λίγη δόξα από τον Satchel, με τον Starr και τον Stixx να παραμένουν σταθεροί στις συνήθειες τους.
Γενικά το album έχει καλύτερη συνοχή από το “All you can eat” όσον αφορά στο ύφος των τραγουδιών και είναι μια πολύ προσεγμένη παραγωγή που μας θυμίζει, ότι οκ, καλή η σοβαρότητα, η ιδιαιτερότητα, το concept, η μαυρίλα, οι ψυχοκοινωνικές αναφορές, οι ποιητικοί στίχοι και όλα αυτά που έχουν γίνει κοινός τόπος για πολλές σύγχρονες μπάντες, αλλά φιλαράκο, καλή η βαθειά κουλτούρα, αλλά, βασικά, πάω να παρτάρω τώρα, μου έσπασες τα παπάρια με τις μαλακίες σου.