Ένατος δίσκος για τους Φινλανδούς Sonata Arctica, μια μπάντα που έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα και πολυετή μουσική πορεία στο χώρο της symphonic/power metal σκηνής. Μετά από το διχασμό που είχε επέλθει στο fanbase της μπάντας από την κυκλοφορία του album “Unia” και τις ακόλουθες όχι και τόσο επιτυχημένες δουλειές της μπάντας, έρχεται το “The Ninth Hour” που μάλλον προσπαθεί να συμβιβάσει τον παλιό με τον νέο ήχο.
Πριν μπούμε στα μουσικά, θα σταθώ στους στίχους των κομματιών, γιατί θεωρώ πως είναι αρκετά σημαντικό όταν ένα συγκρότημα προσπαθεί να περάσει ένα συγκεκριμένο μήνυμα που ξεφεύγει από τα γνωστά στιχουργικά μονοπάτια. Αν και το “The Ninth Hour” δεν είναι concept album όπως δήλωσε ο τραγουδιστής Tony Kakko, δεν μπορεί κανείς να μη διακρίνει την κυρίαρχη θεματική της φύσης και της προσπάθειας αφύπνισης της περιβαλλοντική συνείδησης (π.χ. “Closer To An Animal”, “We Are What We Are” και “Rise A Night”), καθώς και την αναφορά στα παγκόσμια πολιτικά δρώμενα (“Fairytale”).
Συνθετικά το album έχει κομμάτια που παρουσιάζουν ενδιαφέρον και άλλα που είναι αρκετά flat και απλά συμπληρώνουν το tracklist. Ο ήχος κυμαίνεται περισσότερο στην power rock μεριά παρά στην metal τόσο από άποψη σκληράδας όσο και tempo. Τα synths έχουν την τιμητική τους με τον χαρακτηριστικό… “χριστουγεννιάτικο” ήχο των Sonata Arctica. Συμπληρώνουν κάποια κιθαριστικά solos, που και που λίγη δικασίλα [sic] και φωνητικά που δυστυχώς δεν παίρνουν και πολλά ρίσκα, πράγμα περίεργο για αυτή την μπάντα. Αυτό που με χάλασε αρκετά στο album είναι η παραγωγή του, γιατί μου φάνηκε λες και άκουγα δίσκο μιας δεκαετίας πίσω.
Από τα κομμάτια που θα ξεχώριζα είναι το “Life” γιατί έχει αρκετά ξεσηκωτικό ρεφρέν και χρησιμοποιεί έξυπνες αλλαγές τόνου δημιουργώντας μια επική ατμόσφαιρα. Έπειτα το “Fairytale”, για την δυνατή του σύνθεση στις κιθάρες και τα power φωνητικά του. Από μπαλάντες με κέρδισαν το “We Are What We Are” και το “Among the Shooting Stars” που έχουν πολύ ωραίες μελωδικές γραμμές και φέρουν όλα τα χαρακτηριστικά μιας symphonic/power σύνθεσης, από τη φωνητική προσέγγιση μέχρι την ενορχήστρωση. Τέλος, το “White Pearl, Black Oceans – Part II” αξίζει να το ακούσει κανείς για το κινηματογραφικό του feel και το καλοπαιγμένο solo του.
Συνολικά πάντως είναι μια κουρασμένη πλην τίμια προσπάθεια των Sonata Arctica, που όμως δεν νομίζω να πείσει νέο κόσμο να τσεκάρει τη μουσική τους. Όσοι ακούνε ήδη δεν θα απογοητευτούν αλλά ούτε και θα εντυπωσιαστούν. Αν είστε της symphonic/power φάσης ρίχτε του μια ματιά γιατί λογικά θα βρείτε κάποια ενδιαφέροντα πραγματάκια.