Μετά από 25 ολόκληρα χρόνια επιλέγουν να ανέβουν ξανά πάνω στη σκηνή. Τότε υπήρξε το “Where Is The Heaven” και ήταν το ένα και μοναδικό album των Selefice, το οποίο παρ’ όλα αυτά άφησε δυνατές εντυπώσεις. Ένα fan club που έμεινε με το παράπονο και μία μπάντα που κρατούσε τόσα χρόνια ένα ‘γαμώτο’. Ανανεωμένοι και έτοιμοι να κάνουν ξανά την εμφάνισή τους, οι Selefice μιλούν στο Γιώργο Τζώρτζη για την μεγάλη επάνοδό τους!
Καλησπέρα και καλώς ήρθατε στο Rockinathens.gr! 25 χρόνια σιωπής και ξαφνικά είστε και πάλι εδώ. Τι σας έκανε να ξαναφτιάξετε την μπάντα;
Καλώς σας βρήκαμε και ευχαριστούμε! Δύο από τα βασικά και ιδρυτικά μέλη (Petros M. – guitar και Miltos J. – guitar / vocals). Tο είχαμε στο νου μας αρκετά τα τελευταία χρόνια. Λίγο – πολύ πάντα νιώθαμε ότι είχαμε αφήσει κάτι στη μέση, αφού η διάλυσή μας τότε για διάφορους λόγους ήταν μάλλον άδοξη και τη στιγμή ακριβώς που είχε αρχίσει να γίνεται κάτι. Στο ‘ξεπάγωμα’ της μπάντας (περισσότερο έτσι θα το χαρακτηρίζαμε παρά επανασύνδεση, με τη λογική ότι δεν είχαμε και καμιά ‘καριέρα’ πίσω μας) συνέβαλε οπωσδήποτε και το boost που παίρναμε από πολλούς fans του underground όλα αυτά τα χρόνια, που μας θύμιζαν συνεχώς την μπάντα ακόμα και όταν εμείς την ‘ξεχνούσαμε’.
Γιατί τώρα και οχι για παράδειγμα πριν 10 χρόνια;
Καλή ερώτηση και η απάντηση μάλλον είναι ότι… δεν έχουμε ιδέα γιατί τώρα! Θα το χαρακτηρίζαμε λίγο «συμπαντικό» το ότι έγινε αυτήν την εποχή, αφού ήρθαν και έδεσαν πολλά πράγματα μαζί. Από τη θέληση, όπως αναφέραμε πριν, των δύο βασικών μελών, το – παραδόξως – αυξανόμενο boost από αρκετό κόσμο τα τελευταία χρόνια, έως την πρόσφατη επανακυκλοφορία του “Where Is The Heaven” από τη Floga Records και κυρίως ότι βρέθηκαν τώρα τα δύο νέα μέλη του συγκροτήματος, που ‘κούμπωσαν’ άψογα και διαμόρφωσαν το σημερινό line up.
Το “Where Is The Heaven” πλέον θεωρείται ως ένας από τους κλασικούς heavy metal δίσκους που έχει βγάλει η χώρα μας. Το περιμένατε αυτό πίσω στο μακρινό 1993;
Όχι με τίποτα! Αν μας έλεγε κάποιος τότε ότι το album θα συζητιόταν στον underground χώρο δεκαετίες μετά, ότι θα πουλιόταν ακριβά στο internet η πρώτη έκδοση και ακόμα περισσότερο ότι θα απαντούσαμε το 2018 σε μια τέτοια ερώτηση, σίγουρα θα λέγαμε ότι έχει πολύ οργιώδη και κουλή φαντασία! Το μόνο που ξέραμε τότε ήταν πως κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε με τις όποιες δυνατότητες είχαμε και υποψιαζόμασταν ότι είχαμε δημιουργήσει κάτι καλό και – αν μη τι άλλο – με καρδιά, αγάπη και μεράκι.
Πώς βλέπετε την σκηνή τώρα σε σύγκριση με τότε;
Δεν τη βλέπουμε καλύτερη ή χειρότερη, τη βλέπουμε όμως εντελώς διαφορετική. Σήμερα είναι πάρα πολλά τα συγκροτήματα και πολλά από αυτά στην ελληνική σκηνή είναι αξιόλογα, με καλύτερες παραγωγές, ενώ τεχνικά τα νέα παιδιά είναι περισσότερο καταρτισμένα από ό,τι ήμασταν εμείς στην ανάλογη ηλικία. Επικοινωνιακά επίσης είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα και εντελώς άμεσα. Από την άλλη, κινδυνεύεις να εξαφανιστείς στο χάος του internet. Παλιά όλα ήταν καινούργια, ψάχναμε να δούμε πώς γίνεται το κάθε τι, αλλά υπήρχε πολύ πάθος και επιμονή. Αυτό οδήγησε τελικά την ελληνική extreme metal σκηνή των ’90ς – χωρίς καν να το καταλάβει και η ίδια μάλλον – να γίνει η μοναδική ως τώρα σε όλες τις εκφάνσεις της rock στην Ελλάδα που έφτιαξε τον δικό της ήχο, πράγμα που αναγνωρίζεται στο παγκόσμιο underground.
Τώρα σε τι φάση βρίσκεστε;
Εδώ και 4 μήνες προβάρουμε εντατικά με πολύ όρεξη σε παλιό αλλά και νέο υλικό. Υπάρχουν μερικά ολόφρεσκα, νέα κομμάτια, απόρροια κυρίως της τρελής συνθετικής φόρμας που βρίσκεται ο Μίλτος, αλλά και της συνολικότερης διάθεσης. Δεν επιστρέψαμε άλλωστε απλώς για να παίξουμε τα παλιά κομμάτια και να μας φύγει το απωθημένο. Έχουμε τη θέληση να το πάμε όσο πιο μακριά μπορούμε. Ο άμεσος στόχος βέβαια είναι το προσεχές live, είμαστε ανοιχτοί και σε προτάσεις για επόμενα και σιγά-σιγά μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτόμαστε επόμενα βήματα που έχουν να κάνουν με το νέο υλικό.
Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για το σημερινό line up της μπάντας και πώς προέκυψε;
Η αλήθεια είναι ότι αν δε γνωρίζαμε το Μάνο Μ. (μπάσο) και το Βαγγέλη Β. (drums), οι οποίοι είναι φίλοι χρόνια και τρέχουν παράλληλα μια άλλη θρυλική cult μπάντα, τους Necromancy, δε θα γινόταν ποτέ τίποτα. Το πράγμα προέκυψε τυχαία, σε μία κουβέντα στο facebook με το Μάνο, ο οποίος ήταν πάντα οπαδός των Selefice. Απλά ήρθε και έδεσε η φάση την κατάλληλη στιγμή. Βρεθήκαμε, συζητήσαμε, τα βρήκαμε και πλέον οι τέσσερις μας είμαστε οι Selefice του 2018. Έχουμε γίνει ήδη όλοι φίλοι μεταξύ μας και έχουμε ταιριάξει και σε μουσικό και σε ανθρώπινο επίπεδο, ενώ η θέρμη για την μπάντα είναι κοινή σε όλους μας σαν να ήμασταν από πάντα μαζί!
Στα ενδιάμεσα χρόνια γνωρίζω πως περάσατε μέσα από διάφορες μπάντες που το μουσικό ύφος ήταν από garage και indie μέχρι alternative και heavy rock. Μετά από όλο αυτό το μουσικό ταξίδι ποιο είδος θεωρείτε ότι σας αντιπροσωπεύει περισσότερο τόσο σαν μουσικούς αλλά και σαν ανθρώπους;
Νομίζω πως με ό,τι έχουμε ασχοληθεί το έχουμε κάνει με την ίδια αγάπη που έχουμε από μικρά παιδιά γενικά για τη μουσική, η οποία στην τελική είναι μία. Πραγματικά δε νομίζω ότι μπορούμε να ξεχωρίσουμε κάτι. Αλλά για τα δύο παλιά και ιδρυτικά μέλη μας, οπωσδήποτε οι Selefice ήταν πάντα η αδυναμία μας, κάτι πιο ξεχωριστό και βαθύ που όλα αυτά τα χρόνια το κυνηγούσε και ένα μεγάλο ‘γαμώτο’. Πιστεύουμε πάντως (και νιώθω ότι αυτό αφορά όλη τη μπάντα), ότι ειδικότερα η βαριά και σκληρή μουσική για βιωματικούς λόγους είναι κάπως μέσα στο dna μας!
Πείτε μου 5 δίσκους που επηρέασαν τη μουσική των Selefice και 5 δίσκους που γυρνάνε στα πικάπ σας αυτόν τον καιρό!
5 δίσκοι που μας επηρέασαν ενδεικτικά:
Metallica – Master Of Puppets
Candlemass – Nightfall
Slayer – Seasons In The Abyss
Sepultura – Arise
Pink Floyd – The Dark Side Of The Moon
Και 5 άλμπουμ που ακούμε αυτή την εποχή επίσης ενδεικτικά:
Paradise Lost – Medusa
Poison – Höelle und Vernichtung – Complete discography 1984/1987
Septic flesh – Codex Omega
Mother Of Millions – Sigma
On Thorns I Lay – Aegean Sorrow
90’s, πορωμένοι πιτσιρικάδες που παίζουν βρώμικο heavy metal σε πλατείες και καταγώγια ή 2018 ώριμοι 45άρηδες μουσικοί, έτοιμοι για την ιδανική συνέχεια; Ή απλά δεν τίθεται θέμα σύγκρισης;
Χαχα! (Αν)ώριμοι 45άρηδες που δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να παίξουν πάλι σε καταγώγια και οπουδήποτε αρκεί να το ευχαριστιούνται. Όποιος παρακολουθήσει μία πρόβα μας και το αλισβερίσι μεταξύ μας, θα δει ότι κάνουμε σαν μικρά παιδιά που μας έβαλες μέσα στον παιδότοπο για να ξεδώσουμε! Πραγματικά δύσκολο να συγκρίνει κανείς. Τότε ήμασταν πιτσιρικάδες με ορμή, όνειρα και άγνοια κινδύνου. Σήμερα τα μυαλά μας μάλλον έχουν μαζευτεί από τα χρόνια και τις εμπειρίες της ζωής γενικότερα, αλλά η καρδιά και η αγάπη για τη μουσική παραμένουν ακριβώς όπως ήταν πάντα. Ίσως είναι και μεγαλύτερη αυτή η αγάπη γιατί είναι πια όσο δε πάει εδραιωμένη και μας συνοδεύει σε όλη την πορεία της ζωής.
Στις 28 Απρίλη έχετε το πρώτο σας live μετά από τόσα χρόνια. Πείτε μας δυο λόγια σχετικά με αυτό!
Ναι, εμφανιζόμαστε στο Crow Club και το live γίνεται από κοινού με μια νέα φιλική και αξιόλογη μπάντα, τους Perseptik, που έχουν ήδη έτοιμο το πρώτο τους album και κινούνται σε ύφος atmospheric / gothic / dark metal. Εμείς θα παίξουμε τα περισσότερα κομμάτια από το “Where Is The Heaven”, από το demo μας, ακυκλοφόρητο, αλλά και ολόφρεσκο νέο υλικό. Το σίγουρο είναι ότι θα δώσουμε ό,τι έχουμε μέσα μας για να είναι αυτή η βραδιά όσο ξεχωριστή αρμόζει να είναι και για εμάς και για τους φίλους της μπάντας!
Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας. Τα λέμε στις 28 Απρίλη!
Ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη και σας περιμένουμε!