Η παρέα των Rusty Bonez πρεμιερίζεται με το album “Wrath” και μας κάνει άλλη μία βουτιά στους βάλτους του βαρύ ήχου. Καταρχάς, κατά την ταπεινή μου άποψη, το σχήμα θα κατακτήσει μία καλά ριζωμένη θέση στο βασίλειο της heavy/stoner rock μουσικής κι αυτό, επειδή παίζουν κάτι σχετικά πιασάρικο. Κι αν ακούστηκε ‘κακό’ αυτό που είπα, πιστέψτε με, δεν το θεωρώ. Απλά γνωρίζουμε όλοι όλα εκείνα που ειπώνονται συχνά-πυκνά περί ‘μόδας’ και ‘μάζας’. Εμένα, οι Rusty Bonez είναι ακριβώς της φάσης μου, οπότε το αναμενόμενο ήταν να γουστάρω!
Δεδομένου ότι τους έβαλα να παίζουν στη διαπασών τετράκις, δηλώνω ότι το album ήταν πολύ καλά ηχογραφημένο. Ήταν πεντακάθαρος ο ήχος, η φωνή ξεκάθαρη, οι κιθάρες στρωμένες και αρίδηλες, το drum set εκκωφαντικό. Με εξαίρεση το μπάσο, που ίσως και σε στιγμές να το έχανα λίγο, ήταν μία σωστή παραγωγή. Με το εξώφυλλο της γροθιάς εγκεφάλου και τον τίτλο της ‘Οργής’, προοιωνίζεται ότι λογικά θα μας κλοτσήσουν με μένος τα μυαλά ή ότι, τουλάχιστον, αυτό επιθυμούν να καταφέρουν. Κι αν όχι τα δικά μας μυαλά, τότε το κουφάρι μίας άμυαλης κοινωνίας!
Διαλέγουν ως έναρξη το “Ball n’ Chain” με ένα desert rock n’ roll-ικό ηχόχρωμα, χωρίς lyrics, διάρκειας 2:50 λεπτών περίπου, για το ‘καλησπέρα σας’. Μεταβαίνουν στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, το οποίο παίρνει σβάρα τα doom μονοπάτια, όπου και πιστεύω ότι καθείς καταλαβαίνει πως η χροιά των vocals δε θα μπορούσε να ταιριάζει πιο όμορφα στο είδος τους. Το “Broken Mold”, για το οποίο έχει κυκλοφορήσει και lyric video, είναι από τις πιο μεγάλες επιτυχίες τους τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά. Ενάντια σε όλα τούτα που από τα γεννοφάσκια μας μας ανάγκασαν να πιστεύουμε, γαμώτο! Και δεν τα λέω μόνο εγώ, τα έχουν δηλώσει μόνοι τους οι Rusty Bonez. Γι’ αυτό θα παίζει στο replay μου μέχρι να το βαρεθώ. Σε αργόσυρτη τροχιά μπαίνουν με το “Scream Of Souls” και ουρλιάζουν μαζί με την ψυχή τους, κυριολεκτικά, για να ανεβάσουν λίγο το ρυθμό στο “King Of the Road”, όπου και παίρνουν φωτιά τα όργανά τους. Ένα εύσημο, στο σημείο αυτό, θα το δώσω στον drummer τους, ο οποίος μου άρεσε καθ’ όλην τη διάρκεια του δίσκου.
Στη groov-α του “Nameless Hero” δίνει τα φόντα του ο μαγνήτης της κιθάρας, καθώς πάλλονται οι χορδές, οι οποίες θα ηχήσουν ανεβαστικά, για να έρθουμε αμέσως μετά στο edgy “Goldman Shagged”. Θα μας σκάσουν εξίσου άσχημα μαζί με το σκοτεινό μπάσο στο “Stoned Skin”, που είναι και το πιο μακροσκελές κομμάτι, γύρω στα 5:30 λεπτά. Βλέπε σύνολο μετά το 4ο λεπτό, κυρίως! Γενικά, κάπου εδώ είμαστε στο σημείο που μας επιδεικνύουν εκείνον το δαιμονιώδη ήχο, που κάθε μπάντα του είδους τους υπηρετεί. Φθάνουμε, λοιπόν, προς την τελική ευθεία με το “Burn The Sun”, το οποίο είναι επίσης διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό του album συνολικά, καθώς τα tracks δε μοιάζουν μεταξύ τους. Για να ολοκληρώσουν το πρώτο τους πόνημα, συνθέτουν το “Grub”, το οποίο πιο νωχελικό και southern, εξερράγη ωσάν σφραγίδα και υπογραφή των Rusty Bonez.
Ο δίσκος θίγει όλα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία, δίνει δύναμη για μία επανάσταση που θα ‘πρεπε ήδη να κοχλάζει για να ξεσπάσει εν τέλει. Κι όταν ένα album δε μιλάει για να μιλάει, τότε έχει ένα συν πρόσημα σαν ύπαρξη στο μουσικό μεγαλείο. Η μπάντα κάνει ντεμπούτο με έναν ευδόκιμο δίσκο, που σφηνώνεται στο μνημονικό σου κι έχει κοινωνική τιμή και σπουδαιότητα. Κι αν όντως θα μπορούσε να υπάρξει κάποιος κακοπροαίρετος, που θα ‘λεγε ότι το σχήμα αυτό ακολουθεί την πεπατημένη (που συμβαίνει ίσως) των τελευταίων χρόνων, τότε η απάντηση είναι ότι μιλάμε για μουσική και το κοινό έχει ανάγκη ακριβώς αυτό το μουσικό ιδίωμα. Βασικά, ξέχνα και το κοινό. Αυτό έχουν ανάγκη να συνθέσουν οι Rusty Bonez. Τελεία.