Brace yourselves, έρχεται η ανταπόκριση από το Roadburn 2017 και δεν θα είναι μικρό κείμενο!
Ανταπόκριση: Άρης Πολιτόπουλος
Να πούμε τα βασικά και φέτος, Roadburn στο Poppodium 013 του Tilburg της Ολλανδίας. Τέσσερις μέρες (20-23 Απριλίου), πέντε σκηνές (με σειρά μεγέθους: Main Stage, Green Room, Het Patronaat, Cul De Sac και Extase). Το Roadburn είναι ένα φεστιβάλ-εμπειρία. Έχει το τέλειο μέγεθος, ούτε πολύ μικρό, ούτε άπειρος κόσμος, και το βασικότερο, έχει μια έντονη συνοχή στο line-up του και στο τι θέλει να πετύχει κάθε χρόνο, ακόμα και αν υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη όπως έγινε φέτος. Ας πάμε όμως στα καθέκαστα και θα καταλάβετε για τι πράγμα μιλάω.
Πρώτη ημέρα:
Πήγαμε στον χώρο αρκετά νωρίτερα για να έχουμε άνεση με τα βραχιολάκια αλλά και να δούμε πιθανές αλλαγές που γίνανε φέτος στο φεστιβάλ. Καλή επιλογή μιας και το merchandise άλλαξε θέση φέτος*. Άραγμα από νωρίς στο Het Patronaat, ένας χώρος διαμορφωμένος σαν εκκλησία, και αρχή με το doom των Wretch, το οποίο ήταν ό,τι πρέπει για ζέσταμα αν και όχι κάτι το αξιοσημείωτο. Οι Crippled Black Phoenix στο Main Stage ήταν αρκετά μέτριοι, ενώ οι Alaric ικανοποίησαν στο Green Room. Συνέχεια με Subrosa, μια μπάντα που ήθελα πολύ να δω, και πραγματικά άξιζε τον κόπο. Φοβερή εμφάνιση, δυνατές εκτελέσεις και ήχος κρύσταλλο. Λίγο στο τρέξιμο για να προλάβω μια τζούρα από την ιδιαίτερη αδυναμία μου που ακούει στο όνομα Pinkish Black (παίζουν experimental ηλεκτρονικό rock – ας πούμε) αλλά ο χώρος δεν βοήθησε πολύ. Το Extase είχε γεμίσει και υπήρχαν θεματάκια στον ήχο. Εκτελεστικά φοβεροί ωστόσο. Είκοσι λεπτά αφιέρωσα μόνο, καθώς στο Main Stage παίζανε οι Wolves in the Throne Room, μπάντα που δεν θέλετε να χάσετε όπου και να παίζει, διέλυσαν τον χώρο και μας άφησαν χαζούς να τους κοιτάμε. Το πρώτο set των Gnod ήταν ένα περίεργο noise πράγμα που δεν άντεξα πολύ να ακούσω οπότε φαΐ και υπομονή για Coven. Για ιστορικούς και μόνο λόγους έπρεπε να βρεθούμε στους Coven αν και οι απαιτήσεις δεν ήταν πολύ ψηλά. Όντως φάνηκαν αρκετά απροβάριστοι, με τη φωνή της Jinx να έχει χάσει κάτι από την έκταση της, αλλά η ίδια τίποτα σε θεατρικότητα, καθώς κυριολεκτικά πήρε το show πάνω της, καλύπτοντας πολλές φορές τα λάθη και τις ατέλειες των υπολοίπων. Είπαμε, δεν είχαμε απαιτήσεις και το ευχαριστηθήκαμε για την ιστορικότητα του. Έπρεπε όμως να δούμε και SUMA οι οποίοι μας χάζεψαν με τον ογκόλιθο που παίξανε για μουσική. Πάλεψα να δω Dälek, hip-hop τύπος, αλλά η ουρά ήταν τεράστια παραδόξως. Υπομονή λοιπόν για Deafheaven, το black metal των οποίων ακροβατεί σε μια λεπτή γραμμή μεταξύ χιπστερισμού και υπερβολής. Προσωπικά μου άρεσαν πολύ, αν και δεν είχαν όλοι την ίδια γνώμη, και ο τραγουδιστής George Clarke έχει αγγίξει τα όρια της απενοχοποίησης αλλά κινδυνεύει να φτάσει στα όρια του κιτς, θέλει προσοχή. Batushka δεν έπαιζε να μπω πάλι λόγω ουράς οπότε υπομονή για το φοβερό κλείσιμο της μέρας με Bongzilla, χόρτο και sludge.
*Φέτος για πρώτη χρονιά το Roadburn ανέλαβε εξ’ολοκλήρου την πώληση του merchandise των συγκροτημάτων (μέχρι πέρσυ οι μπάντες πουλάγανε το merch τους). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα και το να ανέβουν οι τιμές αλλά και να μην έχουμε την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με τα συγκροτήματα. Ελπίζω από του χρόνου να επιστρέψουν στο παλιό μοντέλο.
Δεύτερη ημέρα:
Στην αρχή της δεύτερης μέρας έκαψα τα πάντα για να δω τους Schammasch να παίζουν ζωντανά ολόκληρο το “Triangle”. Μόνο ως εμπειρία μπορώ να το χαρακτηρίσω, αν δεν το έχετε ακούσει, σπεύσατε. Οι Magma από ό,τι έμαθα ήταν αρκετά καλοί. Οι Oathbreaker ήταν τουλάχιστον φανταστικοί με την Caro Tanghe να είναι αψεγάδιαστη στις ερμηνείες της. Δυστυχώς δεν κάτσαμε σε ολόκληρο το show, αλλά ευτυχώς προλάβαμε και μπήκαμε από την αρχή στους ημίθεους Big Business. Είναι η δεύτερη φορά που τους βλέπω και δεν μπορώ να χωνέψω πως είναι δυνατόν να κάνει αυτά που κάνει ο drummer τους. Άντε να τους δούμε επιτέλους κάποια στιγμή και σε full show! Το φαΐ νίκησε την Chelsea Wolfe για την οποία ακούστηκαν καλά πράγματα ωστόσο. Συνέχεια με τους, μόνιμους πλέον, AmenRa. Ήταν η έκτη φορά που τους έβλεπα, και μετά τις περσινές υπερ-εμφανίσεις δεν ήξερα τι άλλο να περιμένω. Τα show τους όμως είναι δυνατές συναισθηματικές εμπειρίες και πάντα καταφέρνουν μας εκπλήσσουν αφού φέτος έκανα αυτό που δεν μπόρεσαν πέρσυ, να παίξουν δηλαδή το “Nowena” με τον Scott Kelly στα φωνητικά. Ό,τι προλάβαμε από Whores γιατί είχε έρθει η ώρα για τους headliners του φεστιβάλ Baroness. Μεγάλη μπάντα, φοβερό setlist με κομμάτια έκπληξη από όλη σχεδόν την καριέρα τους και με κλείσιμο επικεντρωμένο στο τελευταίο “Purple”. Μου αρέσουν πολύ για να είμαι αντικειμενικός, ωστόσο το κοινό του Roadburn δεν ενθουσιάστηκε και δεν γέμισε ο χώρος του Main Stage. Μεγάλο ρόλο έπαιξε και η ταυτόχρονη εμφάνιση των Zeal and Ardor στο Het Patronaat, όπου η ουρά που σχηματίστηκε ήταν η μεγαλύτερη του φεστιβάλ. Ακούσαμε λίγο από Integrity για το κοπάνημα αλλά έπρεπε να στηθούμε στην ουρά για ένα από τα highlight του φεστιβάλ, το set του Perturbator. Το dark synthwave που παίζει έχει κάνει μεγάλη αίσθηση στην ευρύτερη μεταλλική κοινότητα και αυτό φάνηκε από την τεράστια προσέλευση (αλλά και την τεράστια ουρά αφού έπαιζε και αυτός στο Het Patronaat). Κατάφερα να δω μόνο το τελευταίο μισάωρο αλλά άξιζαν τα 40 λεπτά αναμονής στην ουρά. Το set έσπειρε, ο κόσμος γούσταρε, χόρευε και με τέτοιο πανικό, άνετα κάτι αντίστοιχο θα παίξει στο main stage.
Τρίτη ημέρα:
Η κούραση αρχίζει να χτυπάει, αλλά η μέρα προβλεπόταν φοβερά καταθλιπτική, οπότε κανένα πρόβλημα. Το set των The Bug vs Dylan Carlson of Earth είχε αρκετό ενδιαφέρον και οι Cobalt ήταν επίσης ικανοποιητικοί. Μπήκαμε για λίγο να δούμε το Razors in the Night project που μέλη των Baroness παίζουν 80s punk διασκευές παρέα με τον Scott Kelly (Neurosis) και περάσαμε ωραία, παρότι η μπάντα ήταν τίγκα απροβάριστη και ο Scott έχανε τις μισές νότες και στίχους (το οποίο ωστόσο έβγαζε ένα πολύ αυθεντικό punk feeling). Είχε έρθει η ώρα για αυτό που δεν καταφέραμε να δούμε πέρσυ όμως. Oranssi Pazuzu στο Main Stage και ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ. Μας στείλανε αδιάβαστους, μας τσαλακώσανε την ψυχή, μας ξέσκισαν το είναι, πως το λένε; Δεν έμεινε τίποτα όρθιο. Συνέχεια με Warning να παίζουν ολόκληρο το “Watching from a Distance” και ήταν ιδιαίτερα καλοί, με τον Patrick Walker να φτάνει το επίπεδο του δίσκου, αλλά να χάνει λίγο σε συναίσθημα. Οι Wear Your Wounds του Jacob Bannon (Converge) είχαν τόσο απαίσιο ήχο που δεν αντέξαμε και πήγαμε για φαγητό. Επικό τρέξιμο για να προλάβουμε το show των φανταστικών Ahab. Αν τύχει να περάσουν από τα μέρη σας να τους δείτε οπωσδήποτε! Οι My Dying Bride παίξανε ένα set βασισμένο στο “Turn Loose The Swans” και ολοκλήρωσαν την αγία τριάδα του ήχου, αφού τα προηγούμενα χρόνια είχαμε Paradise Lost και Anathema. Φοβερές εκτελέσεις, δείχνουν ότι το έχουν ακόμα, αν και δεν είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός τους. Η ουρά για Disfear ήταν γιγαντιαία αλλά όσοι ήταν μέσα βγήκαν παραμιλώντας. Οι Mysticum έπαιξαν ποζεράδικο black metal με εφεδάκια και εξέδρες και περίεργα σκηνικά, η φάση ωστόσο γινόταν στους Carpenter Brut όπου το 80s synthwave έδειξε ότι έχει μεγάλη επίδραση στην metal κοινότητα. Ένα ασφυκτικά γεμάτο Green Room με τον κόσμο να ξεσαλώνει κυριολεκτικά υπό τους ήχους του διασκευασμένου “She is a Maniac”. Main Stage λέμε του χρόνου και θα γίνει ο χαμός. Ποιος είπε ότι οι μεταλλάδες δεν ξέρουν να παρτάρουν;
Τέταρτη ημέρα:
Με την εξάντληση να έχει αγγίξει τρελά επίπεδα αλλά και την κρυφή απογοήτευση ότι είμαστε στην τελευταία μέρα ξεκινήσαμε την Κυριακή μας με Author and Punisher ο οποίος έσπειρε. Ο τύπος παίζει μόνος του και είναι σε άλλο επίπεδο, να τσεκάρετε live του στο youtube. Καπάκια Pallbearer, οι οποίοι ήταν δυνατοί αλλά έφυγα νωρίς για να πάω να στηθώ μπροστά στους Sumac να νιώσω λίγη από την αίγλη του Aaron Turner. Το γεγονός ότι κατάφεραν να αποδώσουν τέλεια την avant garde sludge/post/extreme μουσική τους δείχνει το επίπεδο στο οποίο βρίσκονται. Μιλάμε για μίλια μπροστά. Το φαγητό ήταν πιο ελκυστικό από τους Les Discretes και έπρεπε να είμαστε ξεκούραστοι για αυτό που ακολουθούσε. Οι Ulver είναι μπάντα ορόσημο. Ήρθαν, μας παρουσίασαν ολόκληρο το “The Assassination of Julius Caesar” και μας θαμπώσανε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) με το ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ light show τους. Άνετα μια από τις τρεις καλύτερες εμφανίσεις του φεστιβάλ. Οι Hypnopazūzu ήταν πάρα πολύ καλοί αλλά δεν αντέχαμε τόση κατάθλιψη σε εκείνη τη φάση. Σίγουρα σε θεατρικό χώρο και σε καλύτερη θέση στο line-up θα είχαν περισσότερα να δώσουν, χωρίς αυτό να μειώνει την εμφάνιση τους. Οι Come to Grief ήταν αυτό που χρειαζόμασταν για να επιβιώσουμε με το sludge τους. Το δεύτερο μέρος του σετ τους περιελάμβανε και τα πιο γρήγορα κομμάτια τους, πράγμα ιδανικό. Το φεστιβάλ έκλεισε για εμάς με τον ορυμαγδό που ακούει στο όνομα Inter Arma. Με την ένταση στο 11 μας έδειξαν γιατί είναι τόσο hot όνομα και αποχαιρετήσαμε τον Roadburn με τεράστια χαμόγελα…
Δυο λογάκια για το κλείσιμο. Μπορεί το φεστιβάλ να μην είχε τον όγκο ονομάτων που είχε πέρσυ αλλά είχε κάτι άλλο: τεράστια ποικιλία και διαφορετικότητα. Με μπάντες να κινούνται από black μέχρι hip hop και από sludge/doom μέχρι pop/synthwave, κατάφερε να φέρει κοντά είδη που με μια πρώτη ματιά φαίνονται ασύνδετα. Με γνώμονα την σκοτεινή μουσική γενικότερα, ο Walter δημιούργησε φέτος ένα πολυσυλλεκτικό φεστιβάλ που σπάει τα στενά όρια του ήχου και πάει την διοργάνωση ένα βήμα παραπέρα. Αξίζει να πούμε ότι ο John Baizley έκανε φοβερή δουλειά στη μέρα που έκανε curate. Άντε και του χρόνου!