Αν κάποιος ανατρέξει πίσω και κοιτάξει λίγο πιο προσεκτικά την πορεία των Planet of Zeus όλα αυτά τα χρόνια, ίσως και να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όλα έγιναν βάση ενός πολύ καλά μελετημένου σχεδίου το οποίο περιελάμβανε μικρά και πολύ προσεκτικά βήματα. Είναι σαν να έθεταν οι ίδιοι τους στόχους έναν έναν, σε φάση “κοιτάμε το κάθε ματς ξεχωριστά”, είτε αυτό το ματς ήταν το πρώτο sold out στο An Club, είτε το πρώτο sold out στο Gagarin 205, είτε οι εμφανίσεις σε Battle of Athens και Schoolwave (που τους έφεραν σε επαφή με ένα πολύ ευρύτερο και πολυσυλλεκτικό κοινό), είτε η ιστορική βραδιά στην Ιερά Οδό, όταν κανείς δεν πίστευε πως μια εγχώρια, underground μπάντα, μπορεί να γεμίσει ένα τοσο μεγάλο κλειστό χώρο.
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Οι PoZ, χάρη στα εξαιρετικά albums που κυκλοφόρησαν και με τεράστιο ατού τις δυναμικές live εμφανίσεις τους μεγάλωσαν σιγά σιγά με τα χρόνια, και σαν κάθε μεγάλη μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, έφτασε η ώρα να κυκλοφορήσουν ένα live album. Έτσι φτάσαμε στις δύο βραδυές του Σαββατοκύριακού που μας πέρασε στο μαγικό αριθμό 205 της Λιοσίων.
Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο βρεθήκαμε εκεί την Κυριακή και όχι το Σάββατο έχοντας ήδη δει και ακούσει για το τι έλαβε χώρα το προηγούμενο βράδυ, το οποίο ήταν sold out από καιρό. Για λόγους ευκολίας μετακίνησης του κοινού το όλο schedule μετακινήθηκε κατά 30 λεπτά νωρίτερα για τη δεύτερη αυτή βραδυά. Στις 20.45 ακριβώς, όπως είχε ανακοινωθεί, οι Deaf Radio πάτησαν σανίδι. Τελευταία φορά τους είχα παρακολουθήσει στο release show του debut album τους, “Alarm”, στα τέλη του 2016. Εκείνο το βράδυ με έπεισαν πως είναι το next big thing της σκηνής. Η άποψη μου για αυτούς ενισχύθηκε την Κυριακή. Πολύ δουλεμένοι και με άνεση επί σκηνής, οι καλεσμένοι των PoZ δε δυσκολεύτηκαν να κερδίσουν το κοινό. Αυτή η εξαιρετική μίξη alternative rock τύπου QOTSA με τη μελαγχολία των Joy Division λειτουργεί άψογα και αν το επόμενο album τους, δείγματα του οποίου μας παρουσίασαν την Κυριακή, είναι σχεδόν όσο καλό ήταν και το “Alarm” τότε το μέλλον τους ανήκει. Μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε πως αυτή ήταν και η τελευταία εμφάνιση του μπασίστα τους Αντώνη ως μέλος της μπάντας, τη θέση του οποίου παίρνει ο Δημήτρης Γεωργόπουλος (Bombing The Avenue, Cyanna Mercury κ.α.)
Ας περάσουμε και στους πρωταγωνιστές. Όπως ανέφερα και παραπάνω, κάθε μεγάλη μπάντα που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να κυκλοφορεί ένα live album. Νομίζω πως δεν υπήρχε καταλληλότερο σημείο για τους Planet of Zeus. Μετά από τέσσερα εξαιρετικά studio albums και μία δεκαετία δισκογραφίας νομίζω ότι έτσι κάπως κλείνει ένας κύκλος για αυτούς και ανοίγει ένας επόμενος.
Όσο για την εμφανισή τους δε θα μπω σε πάρα πολλές λεπτομέρειες. Ειλικρινά, έχει περάσει ποτέ κανείς άσχημα σε live τους; Η μπάντα εδώ και χρόνια παίζει μπάλα σε άλλο επίπεδο. Δουλεμένοι μέχρι αηδίας, αψεγάδιαστοι, η παρουσία τους στο σανίδι είναι από την αρχή ως το τέλος επαγγελματική χωρίς να έχουν τίποτα να ζηλέψουν από μεγάλα ονόματα του εξωτερικού. Έτσι και την Κυριακή. Η μπάντα με περίσσια αυτοπεποίθηση που πηγάζει από το ότι ξέρουν πλέον το επίπεδο που έχουν φτάσει, έδωσαν ένα εξαιρετικό show διάρκειας περίπου 90 λεπτών καλύπτοντας όλο το φάσμα της δισκογραφίας τους. Χωρίς ανούσια διαλείμματα ανάμεσα στα κομμάτια παρά μόνο όταν πραγματικά χρειάζοταν για να πάρουν δυο ανάσες, με τον Μπάμπη να είναι όπως πάντα πολύ επικοινωνιακός με το κοινό, σήκωναν το Gagarin στο πόδι πραγματικά όποτε ήθελαν. Ακόμα και στο encore δεν μας άφησαν με τη γνωστή ολιγόλεπτη βουβαμάρα καθώς ο Σεραφείμ μας χάρισε ένα φανταστικό drum solo, δείγμα των τεράστιων ικανοτήτων του.
Ίσως κάποτε η ιστορία γράψει πως οι Planet of Zeus ήταν μία από τις μεγαλύτερες rock μπάντες που έβγαλε αυτός ο τόπος…ίσως και όχι. Το θέμα είναι πως μέσα σε δέκα χρόνια και από το υπόγειο του Rodeo, κατάφεραν πολλά. Ίσως πολύ περισσότερα από όσα πίστευαν και οι ίδιοι. Α στα διάλα συγκινήθηκα.