Όταν έφτασα στο αγαπημένο An εκείνο το Κυριακάτικο βράδυ, το μαγαζί ήταν σχεδόν άδειο. Δεδομένης της δυναμικής των Omen στην Ελλάδα, δεν κρύβω ότι εξεπλάγην. Τελικά δεν έχετε κανένα λόγο να αγχώνεστε, καθώς οι Omen έτυχαν της ανταπόκρισης που τους αξίζει. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τους υπόλοιπους της βραδιάς…
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Και ειδικά τους Madrake, οι οποίοι ήρθαν όλο το δρόμο από τη Θεσσαλονίκη και έπαιξαν ηρωικά το heavy metal τους μπροστά σε ελάχιστα άτομα, χωρίς αυτό να φαίνεται να τους πτοεί στο ελάχιστο. Άψογοι παίχτες όλοι τους, με μια πολύ δυνατή φωνή, παρουσίασαν αξιοπρεπέστατα το υλικό τους και μας κέρασαν και ένα “Between the Hammer and the Anvil” για να ανάψουν λίγο τα αίματα.
Σειρά των Fyrecross, οι οποίο ανέλαβαν να μας ταξιδέψουν πίσω στα μαγικά 80s, πρετοιμάζοντας τον δρόμο για τη συνέχεια. Πειστική σκηνική παρουσία, πολύ όμορφα κομμάτια, πραγματικά υπέροχες δισολίες, αν η φωνή δουλευτεί λίγο θα μιλάμε για μια παραπάνω από αξιόλογη μπάντα. Και ο κόσμος που είχε ήδη αρχίσει να μαζεύεται έδειχνε να το αναγνωρίζει.
Για τους Omen τώρα, δε νομίζω ότι χρειάζεται να γράψουμε πολλά πράγματα. Τέτοιες μπάντες δεν κρίνονται σε επίπεδο μουσικής και performance, αλλά σε επίπεδο πολιτισμικής κληρονομιάς. Και όχι, δεν προσπαθώ να καλύψω τυχόν μουσικές αδυναμίες φλυαρώντας περί ιστορικότητας, καθώς δεν υπάρχει τίποτα για να καλυφθεί: Οι γερόλυκοι ήταν άψογοι. Απλά πώς να το κάνουμε, αυτό ωχριά μπροστά στα υπόλοιπα. Ωχριά μπροστά στις αναμνήσεις που η ίδια η μπάντα μοιραζόταν δια μικροφώνου με τον κόσμο, μπροστά στις εκδηλώσεις λατρείας εκατέρωθεν, μπροστά στο γεμάτο κορμιά κάγελο, μπροστά στο “Teeth Of The Hydra”, μπροστά σε όλα αυτά που πώς να το κάνουμε, μας υπενθυμίζουν ότι το heavy metal είναι κάτι παραπάνω από απλή μουσική. Καληνύχτα με “Die By The Blade” και το An να θυμίζει πεδίο μάχης. Όμορφα πράγματα…