Σε αντίθεση με τη γενικότερη εικόνα της χώρας τα τελευταία χρόνια, η καλλιτεχνική κοινότητα και πιο συγκεκριμένα ο χώρος του “σκληρού ήχου”, φαίνεται να γνωρίζει άνθιση καθότι κάθε βδομάδα υπάρχει τουλάχιστον και μια παρουσίαση δίσκου. Την Παρασκευή λοιπόν βρεθήκαμε στο γνωστό μέρος στην Αβραμιώτου, όπου οι Narcosis με τη συνοδεία των Mr. Booze και Lustin Jane, αμφότερων εκ Πελοποννήσου, έκαναν το release show του πρώτου τους album, “Road to infinity”.
Aνταπόκριση: Παναγιώτης Αντωνίου / Φωτογραφίες: Αθηνά-Μαρία Καρπαθιωτάκη (περισσότερες εδώ)
Πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή οι Σπαρτιάτες Lustin Jane, με τον κόσμο από κάτω να μην ξεπερνά τα 30 άτομα. Αυτό άλλαξε αρκετά σύντομα καθώς αρκετοί ήταν έξω και με το που άκουσαν τις πρώτες νότες έσπευσαν εις τα ενδότερα. Με εμφανείς τις Seattle επιρροές τους (κάποια στιγμή αρκετά εμφανείς θα έλεγα) και με πολύ κέφι, οι Lustin Jane ξεκίνησαν πολύ ωραία τη βραδιά και φάνηκαν να γουστάρουν ιδιαίτερα την όλη φάση. Επικοινωνιακοί όσο χρειαζόταν, χωρίς προβλήματα στον ήχο και εν γένει διασκεδαστικότατοι!
Επόμενοι στη σειρά, οι Καλαματιανοί Mr.Booze. Τετράδα και αυτοί με τον ήχο να σκληραίνει λίγο και να πάει προς Black Label Society μεριά. Όλοι τους με πολλή καλή διάθεση, δουλεμένοι και προβαρισμένοι, με αφιέρωση κομματιού στον “ξάδερφο που ξέρει αυτός”, έπαιξαν κομμάτια από όλες τις μέχρι τώρα δουλειές τους και η βραδιά γινόταν ολοένα και διασκεδαστικότερη. Οι προβολές έργων χαρακτικής (όπως επεσήμανε και η Αθηνά-Μαρία) έδιναν μια ιδιαίτερη χροιά στην εμφανισή τους και όλοι στο χώρο περνούσαμε ωραιότατα, είτε πάνω στη σκηνή, είτε κάτω από αυτή.
Μια “Road to Infinity” προβολή που έπιανε όλο τον τοίχο πίσω από το stage, δεν άφηνε καμία αμφιβολία για το ότι ήταν έτοιμοι να μας παίξουν ζωντανά το album που μπορεί μεν να έκανε 18 χρόνια να βγει αλλά μάλλον άξιζε τον κόπο. Ο κόσμος πλέον είχε φτάσει περίπου στα 200 άτομα όταν οι τέσσερις Narcosis έπαιρναν τις θέσεις τους. Με ένα περίεργο στήσιμο, με τον δίμετρο μπασίστα στο κέντρο της σκηνής και τους κιθαρίστες (εκ των οποίων ο ένας και βασικός τραγουδιστής) αριστερά και δεξιά του, έπαιξαν όλο το ντεμπούτο τους και έδειξαν για άλλη μια φορά γιατί θεωρούνται μία από τις πλέον ελπιδοφόρες μπάντες της σκηνής. Grunge με post και λίγο prog και λίγο alternative και ένα πέρασμα tapping στις κιθάρες και στο μπάσο. Δεν είναι συνονθύλευμα. Κάθε άλλο. Θα πω με κάθε καλή πρόθεση ότι θα τους προτιμούσα με κλασικό στήσιμο, με frontman στο κέντρο δηλαδή, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Πέρασαν και οι τέσσερις από το μικρόφωνο, ίσως για τις πιο ειλικρινείς ευχαριστίες που έχω δει, γι’ αυτό και ένιωθε ο καθένας την ανάγκη να το πει προσωπικά. Απ’ ό,τι φάνηκε εν κατακλείδι ήρθαν για να μείνουν!