Fuzz Live Music Club, Παρασκευή 26 Μαΐου. Η ανυπομονησία πια αρχίζει να γίνεται γλυκός κόμπος στο στομάχι στο πέρασμα της ώρας. Συνωστισμός έξω και μέσα στο venue για έναν κοινό “μαύρο” σκοπό… την απόλαυση των σκοτεινών Mayhem που θα αναβίωναν τον “καταραμένο” παρθενικό τους δίσκο “De Mysteriis Dom Sathanas” του 1994 στο Αθηναϊκό κοινό.
Aνταπόκριση: Έλενα Κουμπαράκη / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (περισσότερες εδώ)
Τη δύσκολη δουλειά του ζεστάματος κατάφεραν να φέρουν εις πέρας και με το παραπάνω οι Ravencult. Ομολογώ ότι δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ, όμως ήμουν πολύ θετικά προδιαθετειμένη. Μελετώντας με απόλυτη προσοχή την σκηνική τους παρουσία μπορώ να πω πως το δέσιμό τους ήταν εμφανές παρά το γεγονός πως υπήρξε αλλαγή στην φωνή και στα τύμπανα όσον αφορά την σύστασή τους. Απλοί μα καθόλου flat, άφησαν την μουσική τους να “μιλήσει” μέσω ενός πολύ πλούσιου και καθαρού ήχου που έφερε στοιχεία thrash και black. Άλλοτε γρήγοροι, με αλήτικα riffs και βαρβάτα φωνητικά και άλλοτε πιο αργοί, σατανικοί και μελωδικοί. Μοναδικό πάντρεμα, σοβαρότατο και με βεβαιότητα εξέλιξης σε μπάντα τεράστιου βεληνεκούς. Τους απόλαυσα και τους χειροκρότησα με ευχαρίστηση σε όλα τους τα κομμάτια, ξεχωρίζοντας όμως τα “Tormentor Of Flesh”, “Doom Oracle”, “The Sigil Of Baphomet” και “Morbid Blood”. Εξαιρετικοί!
Μετά το γεμάτο set των Ravencult η αναμονή αλλά και ο ενθουσιασμός κορυφώνονται με το μισάωρο σχεδόν διάλειμμα που χρειάστηκε για να στηθεί μια μικρή σκοτεινή Νορβηγία στην σκηνή με το stencil της εκκλησίας στο background να τραβάει όλα τα βλέμματα. Οι Mayhem δεν είναι σε καμία περίπτωση όπως στο παρελθόν με ακραιότητες και μακαβριότητες… στην πράξη, όμως ξέρουν πια πως να σκηνοθετήσουν το visual κομμάτι του performance τους για να μοιραστούν την black αίγλη και αισθητική που αρμόζει.
Λίγο πολύ όσοι παρευρέθηκαν στο συγκεκριμένο live γνώριζαν πως επρόκειτο να ακούσουν το θρυλικό “De Mysteriis Dom Sathanas” στην ολότητά του, προφανώς όχι με τα αρχικά μέλη των Mayhem. Παρ’όλα αυτά, ως ακόλουθος της μουσικής τους μπορώ να πω πως το δέος μου στις πρώτες νότες μεγάλωσε σε τρομακτικό βαθμό βλέποντας εν συνεχεία τον Attila να παραδίδει μαθήματα σκότους τόσο με την εμφάνισή του όσο και με την συνολικότερη παρουσία του στο “Funeral Fog” καταφέρνοντας με αυτόν τον τρόπο να ξεγελάσει το κοινό για την κακή ποιότητα του ήχου.
Αν και υπήρξε βελτίωση στον ήχο και μπορούσα να διακρίνω και κάποια sing alongs στο δικό μου αγαπημένο “Freezing Moon”, και κάποια heartbeats στο πολύ ιδιαίτερο μουσικά “Life Eternal” (εδώ ο Hellhammer έδωσε ρεσιτάλ στα τύμπανα) προς το τέλος της εμφάνισης των Mayhem, μετά από το άναμμα των κεριών που είχαν στηθεί ευλαβικά στην σκηνή μαζί με άλλα σχετικά αντικείμενα, ο παλμός άρχισε να πέφτει και δημιουργήθηκε έτσι μια “κοιλιά”. Την κατάσταση πήρε γρήγορα πάλι επ’ ώμου ο πιο πληθωρικός και επιβλητικός onstage σε σχέση με τα υπόλοιπα μέλη, Attila. Αποθέωση τελικά στο ομώνυμο “De Mysteriis Dom Sathanas” και η αυλαία του σύντομου Νορβηγικού black session έπεσε.
Χωρίς κανένα encore, χωρίς πολλά πολλά, χωρίς ευχαριστήρια και χαιρετούρες, σε μπλε φόντο οι Mayhem αποχώρησαν αφήνοντας κάποιους πικραμένους λόγω υπερβολικά μεγάλων expectations (μα αλήθεια τώρα…) και κάποιους αρκετά ικανοποιημένους που έζησαν αυτή την εμπειρία και βρέθηκαν λίγο πιο κοντά στους πιο influential και ιστορικούς ήχους της ιστορίας της black metal. Αμ, είναι και που μας τα χάλασε και λίγο ο ήχος…