Λίγες ημέρες πριν ξεκινήσουν τις καλοκαιρινές τους ζωντανές εμφανίσες με το νέο τους album, “The Second Fall”, στις αποσκευές τους, ο Χρήστος Κατσίμπας μιλάει με το Δημήτρη Κότση (φωνή/μπάσο) για τη δισκογραφική τους επιστροφή.
Καλώς ορίσατε για ακόμα μια φορά στις τάξεις του RockinAthens.gr!
Γεια σου Χρήστο! Good to be back!
Επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να ρωτήσω να μας πείτε το story πίσω από το συγκρότημα, πάμε σε πιο ουσιαστικά θέματα! Πως έδεσε το καινούργιο line up με τον ήχο των Mahakala ή και το αντίστροφο;
Με πολλές πρόβες! Το αστείο είναι πως λειτουργήσαμε αναβλητικά για την εκκίνησή τους. Μαγνητιστήκαμε για πάρα πολύ καιρό από τη στουντιακή διαδικασία και παραλείψαμε το σημαντικότερο κομμάτι, που είναι να παίζουμε όλοι μαζί. Νομίζω πως αν δεν περάσεις χρόνο με τον άλλον, το δέσιμο είναι μακρυνό όνειρο. Ωστόσο το “The Second Fall” γράφτηκε σε μια μεταβατική περίοδο για τη μπάντα, όπου δεν ήμασταν απολύτως σίγουροι ως προς το τι κάνουμε και με ποιον τρόπο. Θεωρώ, πιστεύω και ελπίζω πως ο διάδοχός του θα ακουστεί πολύ πιο δεμένος, αν τελικά καταφέρουμε να γίνουμε μπάντα. Και λέω «αν» γιατί η ιστορία αποδεικνύει περίτρανα πως σε αυτό το θέμα κουβαλάμε κάποιου είδους… κατάρα!
“The Second Fall”, λοιπόν και οι διαφορές με τον προκάτοχο του πάρα πολλές, με κυριότερη κατά τη γνώμη μου την παραγωγή και τις συνθέσεις που είναι πιο focused και με καλύτερο songwriting. Ποιες διαφορές έχεις εντοπίσει εσείς σε σχέση με το “Devil’s Music”;
Όπως πολλάκις έχω πει, δεν αποκυρήττω τίποτα από αυτά που συμβαίνουν στο “Devil’s Music”. Δεν θα ξανάγραφα ποτέ το ίδιο album και με τους ίδιους τρόπους, αλλά κάθε τι που υπάρχει εκεί μέσα, κουβαλάει ένα κομμάτι της ψυχής μου, όπως και των άλλων παιδιών που συμμετείχαν σε αυτό. Ωστόσο νομίζω πως το “The Second Fall” είναι μια ξεκάθαρα καλύτερη δουλειά σε όλα τα κομμάτια που προανέφερες, songwriting, παραγωγή και ωριμότητα. Μακάρι να καταφέρουμε να είμαστε κάθε φορά και καλύτεροι στο εξής.
Οι Mahakala ξεκίνησαν σαν μια sludge μπάντα και στη συνέχεια εξελιχθήκαν ή οπισθοδρόμησαν σε κλασσικούς heavy metal ήχους; Τυχαίο ή συνειδητή απόφαση στο να ανατρέξετε στις μουσικές σας ρίζες;
Θα έλεγα πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Ξέρεις, ακούς κάτι και λες από μέσα σου ή φωναχτά «Θέλω να ακουστώ σαν αυτόν. Θέλω αυτό το πράγμα στη ζωή μου.». Ωστόσο –και ελπίζω να μην ακουστώ πρωτοδισκάκιας- στα τρυφερά εφηβικά μου χρόνια προσωπικά άκουσα πολύ μελωδικό metal. Στην Ελλάδα μεσουρανούσαν οι Iced Earth, Nevermore, Candlemass, Fates Warning, Dream Theater επειδή τους προωθούσε κατά κόρον ο μουσικός τύπος που ελλείψει social networking ήταν πολύ opinion-leading τότε. Αυτά λίγο πολύ περνούν στο DNA σου. Στη συνέχεια ήρθαν στη ζωή μου –και έμειναν για πάντα- οι Sabbath και λοξοδρόμησα στα late 90’s – early 00’s χάρη στη φοβερή παραγωγή βρώμικου metal που τότε είχε η Νέα Ορλεάνη (Down, Superjoint Ritual, Soilent Green κ.α.). Νομίζω πως όντας και ο μοναδικός εναπομείναντας της αρχικής σύνθεσης, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως τα μουσικά σκαμπανεβάσματα των Mahakala αντικατοπτρίζουν κατά κάποιον τρόπο το μουσικό ταξίδι που έκανα αυτά τα χρόνια σαν οπαδός και ακροατής. Τώρα κάπως το πράγμα έχει αρχίσει και παίρνει τη δική του μορφή.
Τα Mercyful Fate / King Diamond σημεία στα τραγούδια του νέου δίσκου, ποιανού ιδέα ήταν; Όχι τίποτα άλλο, αλλά να του δώσω τα συγχαρητήρια μου, καθώς λίγα είναι τα συγκροτήματα που στις μέρες μας τιμάνε αυτά τα δυο σχήματα!
Γουστάρω άπειρα την πιο θεατρική πλευρά του metal, την οποία προσέφερε –μεταξύ άλλων- ο King Diamond. Το 70% των riffs του “The Second Fall” αποτελεί υλικό δικής μου επινόησης, οπότε I’m the one to blame! Ωστόσο έχουμε μια πιο μοντέρνα χροιά ως Mahakala πιστεύω. Πιο κοντά στους Mercyful Fate θα έλεγα πως είναι οι φίλοι μας οι Bus που παρεμπιπτόντως έβγαλαν εκπληκτικό δίσκο προσφάτως.
Στιχουργικά καταπιάνεσαι και πάλι με τον Βελζεβούλη, τον “όξω από ‘δω”! Tι σε εμπνέει και τον έχεις και στο “The Second Fall” σε πρώτο πλάνο;
Χρήστο είσαι ρηχός και θα σε μαλώσω (γέλια)! Για τους στίχους επηρεάζομαι πολύ από τη Χριστιανική μυθολογία και έργα όπως ο «Χαμένος Παράδεισος» του John Milton ή και η «Θεία Κομμωδία» του Dante Alighieri. Γουστάρω πολύ τη δουλειά του Neil Gaiman και είμαι die-hard fan της Καινής Διαθήκης. Γενικά με μαγεύει πολύ ο υπερτονισμός του διπόλου καλού-κακού που συναντάς στην πλειοψηφία των θρησκειών, μιας που άλλωστε οι περισσότερες συνδέονται μεταξύ τους μυθολογικά.
Θα ήθελα παραπάνω λεπτομέρειες σχετικά με τη παραγωγή: Που, πως και πότε; Ευχαριστημένοι; Πράγματα που θα αλλάζατε;
Πού / πώς / πότε: Παντού / μόνοι μας / πάντοτε. Την παραγωγή, τη μίξη και το mastering ανέλαβε ο drummer μας Έκτορας Τσολάκης και είμαστε ευχαριστημένοι 100%. Δεν θα αλλάζαμε τίποτα σε αυτήν. Μας αρέσει ο τρόπος που ακούγεται το “The Second Fall” και προσωπικά –όπως συμβαίνει και με κάθε άλλη δισκογραφική δουλειά που εμπλέκομαι- έχω μάθει να εκτιμώ το κάθε τι για αυτό που είναι. Η πιθανότητα του να κάνουμε στο μέλλον κάτι καλύτερο, δεν αναιρεί την παροντική –ίσως και διαχρονική- ποιότητα του εκάστοτε προκατόχου του.
Το εξώφυλλο είναι αρκετά ‘σιχαμερό’. Ποιος ο δημιουργός του; Αντικατοπτρίζει το περιεχόμενο του δίσκου;
Νομίζω θα χαρεί αν μάθει πως το αποκάλεσες έτσι (γέλια)! Το εξώφυλλο είναι μια δουλειά του Δημήτρη Πρωτοπαπά και δεν είμαι σίγουρος ακόμη για το τι απεικονίζει. Στα δικά μου μάτια και αυτιά νομίζω πως ταιριάζει με τη μουσική μας. Όταν πρωτοαντίκρυσα το εν λόγω έργο, δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου. Ταιριάζει ή όχι, αυτό είναι. Άλλο δεν έχει.
Προσθήκη βιολιού στο “Darkness in Their Eyes”, guest συμμετοχή από τον Σάκη (Rotting Christ) στα φωνητικά του “Infidels (Wrath of Lucifer)”. Πως σας ήρθε η ιδέα για το πρώτο και πως καταφέρατε τον Σάκη;
Το είχα άχτι –και ελπίζω να μη σταματήσει εδώ- να βάλουμε κάποιο έξτρα όργανο σε κάποιο τραγούδι. Θα ήθελα στο μέλλον να χρησιμοποιήσουμε και πιάνο, όπως και theremin, αλλά και άλλα όργανα. Προσφέρουν το κάτι παραπάνω, σπάνε τα φράγματα του μουσικού είδους που ακούει στο όνομα metal και δίνουν δυνατότητα έκφρασης ακόμη περισσότερων συναισθημάτων. Επιπρόσθετα ο βιολιστής Μπάμπης Παρίτσης είναι καλός φίλος και μου αρέσει τα δημιουργήματά μας να κουβαλάνε την ενέργεια ανθρώπων που εκτιμούμε και θέλουμε να έχουμε κοντά μας. Το ίδιο ισχύει και για τον Σάκη και τη συμμετοχή του στο “Infidels”. Εκτιμούμε και θαυμάζουμε τη δουλειά του με τους Rotting Christ εδώ και δύο δεκαετίες και είναι χαρά μας που προσέφερε κι αυτός ένα κομμάτι από την ψυχή του στο πνευματικό μας παιδί.
Σας έλειψαν τα live;
Μας έλειψαν πολύ και θα κάνουμε όσο περισσότερα γίνεται. Σαν εμπειρία δεν συγκρίνονται με οτιδήποτε άλλο. Αμήν.
Τέσσερα μέλη, εννέα τραγούδια. Ποιο το αγαπημένο τραγούδι του κάθε μέλους των Mahakala και ποιο όλων μαζί;
Δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι τέτοιο. Προσωπικά απολαμβάνω το combo των “Darkness in their Eyes” και “Infidels” που πάντα παίζονται μαζί και στις συναυλίες. Γουστάρουμε το υλικό καθολικά, έχουμε εξαιρέσει από το setlist μας όσα τραγούδια δεν μας αρέσει να παίζουμε κι έτσι είμαστε πάντα ικανοποιημένοι με αυτά που συμπεριλαμβάνονται σε αυτό.
Δημήτρης και Γιάννης ή Γιάννης και Δημήτρης, δεν βαριέστε να βλέπετε ο ένας τη φάτσα του αλλού; Παίζετε και σε άλλα συγκροτήματα μαζί, γιατί και στους Mahakala;
Καλοί φίλοι είμαστε, γεροξεφτίλες είμαστε αμφότεροι (ο Γιάννης λίγο παραπάνω), ε γιατί όχι; Ναι, βαριόμαστε να βλέπουμε ο ένας τη φάτσα του άλλου, αλλά το ξεπερνάμε χάρη… στη δύναμη της φιλίας!
Πως θα περιέγραφες μια τυπική μέρα στο προβάδικο των Mahakala;
Γκρίνια, παράνοια, δράμα, σουρεαλισμός, Σαμπαθίλα.
Τι είναι αυτό που σας ανάβει τα λαμπακιά, σας φέρνει εκτός εαυτού τόσο σαν άτομα, όσο και σαν συγκρότημα;
Το να συναντάμε στη διαδρομή μας ανθρώπους που δεν ξέρουν να εκτιμήσουν και να σεβαστούν αυτό που κάνουμε και αυτό που είμαστε. Μπορεί να μη σου αρέσει η μουσική μου, σύμφωνοι. Μπορέι να μη γουστάρεις τη φάτσα μου, μαζί σου. Θα με σεβαστείς όμως για αυτό που κάνω, γιατί εκεί μέσα βάζω την ψυχή μου. Αν κάνεις το αντίθετο, θα με βρεις απέναντί σου. Και δεν υπερβάλλω, εννοώ κάθε λέξη.
Ποια η σχέση των Mahakala με τον μήνα Μάρτιο; Γιατί επιλέγετε να κυκλοφορείτε δίσκους τον συγκεκριμένο μήνα;
Ένεκα της ισημερίας φυσικά. Δεν τα ρωτάνε αυτά.
Σαν ενεργό μέλος της εγχώριας σκηνής, ποιες κυκλοφορίες σου κέντρισαν το ενδιαφέρον τον τελευταίο καιρό;
Σίγουρα θα ξεχάσω κάποια, αλλά δε γαμιέται: 1000mods – “Repeated Exposure to…”, Aenaon – “Hypnosophy”, Hidden in the Basement – “Behind the Shadow”, Bus – “The Unknown Secretary”, Need – “Hegaiamas”, Universe217 – “Change”, Cyanna Mercury – “Archetypes”, Half Gramme of Some – “Groove is Black” και πολλά άλλα. Δεν θα είναι υπερβολή αν πούμε πως η ελληνική σκηνή πλέον προσφέρει απαράμιλλη ποιότητα. Respect σε όλα τα παιδιά εκεί έξω που το κρατάνε αληθινό.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σου, τα λέμε σύντομα εκεί έξω!
Χρηστάρα σε περιμένω πρώτη σειρά για air guitar και headbanging. Thanks για τη κουβέντα!