Album-άκι από μπάντα που τα μέλη της πίνουν μπύρες και μαλακίζονται με dildo σε χλιαρό κλιπάκι (δείτε το εδώ).
Τα παλικαράκια απο το Stavanger ακούνε πoλύ Lamb of God, πράγμα που κάνει κρα από τα πρώτα κι όλας κομμάτια, ενώ σαν καλά Νορβηγόπουλα μας πετάνε και τη παραδοσιακή, πλέον, Νορβηγική μουσικούλα τους κάθε τόσο (για τα black metalz μιλάω γκοιμηζμένε). Εμφανείς είναι επίσης οι επιρροές από τους Death, ειδικά στα σόλα και φυσικά από τους Κylesa, των οποίων ο Philip Cope επιμελήθηκε τη παραγωγή του δίσκου. Το πρόβλημα βέβαια εμφανίζεται όταν οι επιρροές σου είναι σε τέτοιο βαθμό αυτόνομες που ακούς και λες “ωπ φίλος εδώ είναι σαν αυτό το κομμάτι να το έγραψαν οι LOG σε συνεργασία με τους In Flames πριν γίνουν χάλια (mic drop)” ή όταν σε κάποια φάση προσπαθείς να καταλάβεις αν οι Kylesa έδιωξαν τη Laura από τη μπάντα. Γενικά το όλο αποτέλεσμα δεν είναι κακό, απλά θυμίζει λίγο κολάζ που θα έφτιαχνε κάποιος μεταλλάς που του κόλλησε και ακούει sludge, ανάμεσα στα κλασικά του.
Για ντεμπούτο μπάντας ΟΚ, αλλά μιλάμε για δεύτερο δίσκο και για είδος με τεράστιο εύρος. Καλή παραγωγή, καλές ιδέες, καλό για κάτι καινουριό, όχι όμως για κάτι διαφορετικό.