16 χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη μου συναυλία. Iced Earth στο γήπεδο του Σπόρτινγκ το 2002, τις χρονιές που πολύς κόσμος τους είχε στην ίδια κατηγορία με τους Maiden. Οι Iced Earth δεν είναι σε καμία περίπτωση η μπάντα που ήταν τότε, με Richard Christy, Tarnowski και φυσικά Matt Barlow. Στον υπόλοιπο κόσμο. Στην Ελλάδα είναι. Και αυτό αποδείχθηκε για άλλη μια φορά την Τετάρτη.
Ανταπόκριση: Παναγιώτης Αντωνίου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Φτάνοντας στο χώρο κατά τις 20:00, με την ουρά να φτάνει μέχρι Πειραιώς, με τις πόρτες να μην έχουν ανοίξει ακόμα, το αποτέλεσμα ήταν αρχικά να παγώσουμε και στη συνέχεια να χάσουμε την αρχή των Tidal Dreams, στις 20:30 που τελικά καταφέραμε να μπούμε. Μικρό το κακό βέβαια καθώς ήταν μόλις στο πρώτο τραγούδι. To heavy/power metal τους κατάφερε να κάνει αρκετά κεφάλια να κουνηθούν και να ζεστάνει λίγο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τον κόσμο που αυξανόταν με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Προσωπικά, δεν μπορώ να πώ ότι τρελάθηκα από αυτό που είδα και άκουσα αλλά τα παιδία ήταν γεμάτα ενέργεια, όρεξη και μια μερίδα κόσμου από κάτω γούσταρε πολύ. Εξαιρετικός ο (Sabaton look alike) τραγουδιστής, με πάρα πολλές δυνατότητες, παρ’όλα αυτά, για μπάντα που είναι ενεργή επτά χρόνια θα περίμενα κάτι παραπάνω. Περί ορέξεως…
Μικρή προετοιμασία, σβήνουν φώτα, ξεκινάει η εισαγωγή του “Great Heathen Army” από τα ηχεία, οι Iced Earth ανεβαίνουν στη σκηνή και 20 τραγούδια μετά μας υπενθυμίζουν το μεγεθός τους στη χώρα μας. Περνώντας από όλα τα album της μπάντας, με βασικό κορμό του set το πολύ καλό “Incorruptible”, για περίπου δύο ώρες έχουν κάνει το Fuzz να πάρει φωτία. Pit που ξεκίνησε και σχεδόν δε σταμάτησε ποτέ, sing alongs και μια συναυλιακή εμπειρία που δεν ξεχνάς εύκολα. Με τον Jake Dreyer στην κιθάρα να έχει βρει τα πατήματά του, τον Stu να αποδίδει, ως επί το πλείστον, τα πάντα σε πολύ καλό επίπεδο και τον Schaffer να γουστάρει τη ζωή του κάθε φορά που έρχεται εδώ, το συγκρότημα κυριολεκτικά τα δίνει όλα! Ακόμα και το set τους είναι κατά δύο τραγούδια μεγαλύτερο από τις υπόλοιπες εμφανίσεις τους. Και μπορεί αυτή τη φορά να μην ακούσαμε το τεράστιο “Question of Heaven” αλλά το να ακούς τη “Something Wicked Trilogy” ολόκληρη live είναι κάτι παραπάνω από αποζημιωτικό. Όταν δε μετά την ανατριχίλα του αφιερωμένου στο Warell Dane (RIP) “Watching Over Me”, σου πετάνε το “The Hunter” απ’το πουθενά τα λόγια είναι περιττά.
Ο ήχος είχε τα θεματά του, ο Stu δεν ακουγόταν σε σημεία, το μπάσο ήταν τέρμα και βασικά δεν ένοιαζε κανέναν. Αυτό είναι οι Iced Earth στην Ελλάδα. Μια εμπειρία. Ένα συγκρότημα που 20+ χρόνια πριν έβαλε την Ελληνική σημαία στο “Alive in Athens” και μας έκανε να σκάσουμε απο χαρά που ήρθε να ηχογραφήσει εδώ και μας έδειξε έμπρακτα το: “You Greeks are crazy blah blah blah”.
Θα το πω για άλλη μια φορά. Είτε ακούς είτε όχι, όταν ξαναέρθουν πήγαινε. Και πήγαινε και Maiden το καλοκαίρι. Και Blind Guardian όταν. Ξέρεις γιατί; Γιατί με κάποιες μπάντες, είμαστε πλέον γραφικοί και ουρλιάζουμε και ανοίγουμε μόνιμα pit και τα sing-alongs γίνονται πλέον αυτόματα και όλα αυτά έχουν είκοσι χρόνια ηλικιακό εύρος… ΚΑΙ ΓΑΜΑΕΙ.
Υ.Γ. 1: “Ένα τσιγάρο σβηστό με αγάπη στο έδωσε-ι”.
Υ.Γ. 2: Iced Earth clap-clap-clap, Iced Earth clap-clap-clap.