Όταν η κουβέντα έρχεται στους Iced Earth, δεν θα μπορούσα να χαρακτηριστώ ως fan της μπάντας, με την κλασσική έννοια. Για εμένα προσωπικά, δεν είναι μια μπάντα που συγκαταλέγεται στη πρώτη κατηγορία των συγκροτημάτων που προτιμώ, αλλά αυτό δεν σημαίνει επ’ ουδενί ότι με αφήνουν αδιάφορο καθώς πάντα είχα το αυτί μου προς την κατεύθυνση της εκάστοτε νέας κυκλοφορίας τους.
Το νέο τους album, “Incorruptible” δεν θα μπορούσε φυσικά να αποτελεί εξαίρεση…
Ο 12ος κατά σειρά δίσκος τους και 3ος με τον εξαιρετικό Stu Block στα φωνητικά, μου άφησε την εντύπωση πως κάθεται ένα “κλικ” καλύτερα στα αυτιά μου από τον προκάτοχο του “Plagues Of Babylon”, παρά το γεγονός πως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως “slow burner”. Ο δίσκος ανοίγει κάτι παραπάνω από δυναμικά με το “The Great Heathen Army” και δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία για το ποιας μπάντας δίσκο έβαλες να παίξει από τα ηχεία. Στην συνέχεια οι Iced Earth παίρνουν θεματολογικό σκονάκι από τους Running Wild, μιας και το ρίχνουν στιχουργικά στην πειρατεία. Black Flag ο τίτλος και το αποτέλεσμα έχει μπόλικο…μπαρούτι.
Στην συνέχεια τα “Raven Wing” και “The Veil”, δείχνουν ότι ο Schaffer κυρίως, αλλά και οι υπόλοιποι της μπάντας είναι σε θέση να παραδώσουν μελαγχολικά πιασάρικα κομμάτια δίχως να γίνουν μελό της πάλαι ποτέ κραταιάς Κλακ Φιλμς. Μετά από αυτά τα δύο, ακολουθεί το δαιμονισμένο Seven Headed Whore, κομμάτι που αν δεν κάνω λάθος ήταν και η επιλογή της μπάντας για τα αποκαλυπτήρια του νέου δίσκου και το απολαυστικό The Relic part 1, το οποίο κρατάει “τα μπόσικα” μετά το Seven Headed Whore. Σειρά για το instrumental “Ghost Dance (Awaken the Ancestors)”, το οποίο δίνει την ευκαιρία στον drummer Smedley, τον μπασίστα Appleton και τον νέο κιθαρίστα Dreyer, να δείξουν ορισμένες από τις δυνατότητες τους.
Αμέσως μετά, την σκυτάλη παίρνουν τα Brothers και Defiance, με το 2ο να δίνει μια ακόμη αφορμή να θυμηθεί κάποιους από τους λόγους που αρέσκεται στους Iced Earth. Τέλος, η κυκλοφορία κλείνει με το “Clear the Way (December 13th, 1862), κομμάτι που είναι το follow up, στο Gettysburg και αφορά την Ιρλανδική ταξιαρχία στη μάχη του Φρεντέρισκμπεργκ. Με διάρκεια 9.30 λεπτά και δομή όπως μόνο ο Schaffer θα μπορούσε να κάνει, κλείνει με τον καλύτερο τρόπο τον δίσκο και προσωπικά για εμένα αποτελεί το καλύτερο του δίσκου, μιας και η συγκεκριμένη ιστορική θεματολογία είναι κάτι που προσωπικά απολαμβάνω αρκετά.
Εν κατακλείδι, το “Incorruptible” είναι πάνω/κάτω αυτό ακριβώς που περίμενα από τους σημερινούς Iced Earth και με έκανε από το πρώτο άκουσμα να το ευχαριστήθώ ένα “κλικ” παραπάνω από το “The Plagues Of Babylon”. Πρόκειται για έναν “solid” αλλά και “γνώριμο” συνάμα δίσκο, που ικανοποιεί και δικαιολογεί τα χρήματα για την αγορά του.