Νύχτα τρόμου η Δευτέρα που μας πέρασε, με τους Ιταλούς progressive-αδες Goblin, να στήνουν κινηματογραφική αυλαία στο Κύτταρο, αναβιώνοντας αγαπημένα soundtracks (κι όχι μόνο), των 70’s και 80’s.
Ανταπόκριση: Εύη Φιλιππίδη / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Με την προσέλευση του κόσμου να είναι μεγαλύτερη των προσδοκιών μου, ο χώρος γέμισε με μπλούζες horror ταινιών κι όπως ήταν αναμενόμενο, την τιμητική της είχε η πιο γνωστή ταινία του Dario Argento, “Suspiria”. Η βραδιά άνοιξε με το “Magic Thriller”, δίνοντας την σκυτάλη στο “Mad Puppet”, από την ταινία “Profondo Rosso”, με το video wall να δείχνει σκηνές από την ταινία, προετοιμάζοντάς μας για το φαινόμενο των Goblin, που για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια επισκέφτηκε την χώρα μας.
Η συναυλία “χωρίστηκε” στα δύο, με το πρώτο τμήμα της να είναι αφιερωμένο σε παλιές προσωπικές δουλειές τους και κυρίως, το album “Roller”. Ωστόσο δεν έλειψε το soundtrack “Non Ho Sonno”, πλαισιωμένο από το video wall με σκηνές τις ταινίας, που έπαιζε μόνο κατά την διάρκεια των OST, (κάτι που για κάποιους φάνηκε αρνητικό, αλλά προσωπικά δεν με ενόχλησε καθόλου). Το τέλος του πρώτου τμήματος, ήρθε με το ομότιτλο κομμάτι τους κι ένα εξαιρετικό drum solo απ’ τον σπουδαίο Agostino Marangolo, αφήνοντάς μας με ανοιχτό το στόμα.
Μετά από μια μικρή ομιλία του Maurizio Guarini, ήρθε η ώρα του δεύτερου τμήματος και της στιγμής που όλοι περιμέναμε. Η στιγμή των soundtracks! Πρώτο το “Zombi” του George A. Romero, σε μία εξαιρετική εκτέλεση, με τα πλήκτρα να σε ανατριχιάζουν στο άκουσμα τους. Συνέχισαν με το χορευτικό “Tenebre”, και τον κόσμο να λέει την ιταλική λέξη “Paura” (fear στα αγγλικά), όπως το OST της ταινίας. Σε αυτό το σημείο ο Massimo Morante, άφησε την κιθάρα και πήρε ένα μπουζούκι για το πρώτο μισό του σκοτεινού “Suspiria”, κι έπειτα, γύρισε στην κιθάρα του συνεχίζοντας το υπόλοιπο “βίαιο” μισό του κομματιού, προκαλώντας “thrills” στο κοινό. Φτάσαμε και στο τελευταίο soundtrack, με το “School at Night”, να ηχεί και να μπλέκει μέσα στο “Profondo Rosso”, αρρωστημένα αρμονικά, καθώς μετά αποχώρισαν από την σκηνή αφήνοντάς με απογοητευμένη.
Επιστρέφοντας για το encore, οι ελπίδες μου αυξήθηκαν για την συνέχεια της βραδιάς, περιμένοντας πως θα ακούσω το αγαπημένο μου κομμάτι απ’ το “Profondo Rosso”, το “Death Dies”, και πως θα συνεχίσουν με τα OST. Η απογοήτευση δεν άργησε να έρθει, αφού επέστρεψαν για ένα μόνο κομμάτι, το “Zaratozom”, από το “Zombi”. Μη γκρινιάζω όμως, η εκτέλεση των κομματιών ήταν άψογη και έπαιξαν για σχεδόν δύο ώρες, χαρίζοντας στους λάτρεις του Ιταλικού horror κινηματογράφου, μια αξέχαστη βραδιά. Ελπίζω να είμαστε τυχεροί και να τους ξαναδούμε σύντομα, με περισσότερα soundtracks – να μου φύγει κι η καύλα.