Περίμενα πολύ καιρό αυτή τη συναυλία, αφού στην Πάτρα κάτι τέτοιες εκδηλώσεις παίρνουν χαρακτήρα γιορτής. Αυτή τη φορά οι Fuel Eater επιστρέφουν στην πόλη από όπου όλα ξεκίνησαν για να γιορτάσουν την κυκλοφορία του δεύτερου full length album τους με τίτλο “Soberian Kinship”. Σε αυτή την πολύ σημαντική στιγμή της μέχρι τώρα πορείας τους δεν είναι μόνοι. Buffalo και 10 Code είναι στο πλάι τους και αναλαμβάνουν να προετοιμάσουν το έδαφος.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Βίκυ Κοσμίδου (για περισσότερες δείτε εδώ)
Γενικά στις επαρχιακές πόλεις υπάρχει ο άτυπος κανόνας που θέλει κάποια τοπική μπάντα ως supporting act. Στη θέση αυτή κλήθηκαν να εμφανιστούν οι Buffalo, τους οποίους δεν είχα ξανακούσει, όχι μόνο εγώ, αλλά και κανένας άλλος, αφού αυτή ήταν η παρθενική τους εμφάνιση. Οι Buffalo παρουσίασαν την έως τώρα δουλειά τους, η οποία ναι μεν προσέγγιζε τους desert ήχους, αλλά περισσότερο είχε μία rock ‘n roll αισθητική και συνδυαζόταν όμορφα με τα κατά τόπους πιο heavy rock στοιχεία. Παράλληλα ενέταξαν στο περίπου μισάωρο setlist τους και διασκευές κομματιών, όπως τα “Life of Sin” του Nick Nolan και “Delilah” του Shawn James.
Δυνατό και στιβαρό rhythm section και «βρώμικες» κιθάρες ήταν για μένα τα χαρακτηριστικά που τους ταυτοποιούν, ενώ ο Γιώργος στα φωνητικά με την κρυστάλλινη χροιά και τις τεχνικά άρτιες ψηλές του νότες που θα ζήλευαν πολλοί frontmen της heavy metal, ανέβαζε ακόμη περισσότερο το επίπεδο. Δυναμικοί σκηνικά, άνετοι και ανέλπιστα δεμένοι, μας αποχαιρετούν με το δικό τους “Back in Business” και με σιγουριά εκτιμώ πως εκείνο το βράδυ κέρδισαν πολύ κόσμο.
Γύρω στις 22:30 τη σκυτάλη παίρνουν οι 10 Code, οι οποίοι έκαναν ένα μικρό ταξίδι από την Αθήνα για να μας τιμήσουν με την παρουσία τους. Σε αυτήν την περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με μία νεοσύστατη μπάντα, αλλά με έμπειρους μουσικούς, απόλυτα δεμένους μεταξύ τους, μουσικά ώριμους και με πολύχρονη ήδη πορεία, μέσα από την οποία έχουν βρει τον ήχο και το στυλ τους. Όλα αυτά τα στοιχεία γίνονται διακριτά, τόσο μέσα από το εξαιρετικό “Swiftlets” κυκλοφορίας του 2016, όσο και στις live εμφανίσεις τους.
Για την ποιότητα της εμφάνισής τους στη ΓΙΑΦΚΑ το βράδυ της Πέμπτης δε θα μακρηγορήσω. 90’s rock και εκρηκτική alternative διάθεση, όπως αρμόζει στο είδος που υπηρετούν, όρεξη και επαγγελματισμός. Με παικτική αρτιότητα και ιδιαίτερα από άποψη φωνητικών, που κατ’ εμέ είναι και το πιο εξεζητημένο κομμάτι των συνθέσεών τους, παρουσίασαν ένα μέρος του υλικού τους. Ενδεικτικά ακούστηκαν τα “Transmitter”, “Superman’s Cape” και το ομώνυμο από το “Swiftlets”, το “The Connection” από το EP τους, καθώς και κάποια νέα κομμάτια.
Σε αυτή τη φάση, ο πήχης έχει ανέβει πολύ μετά τους Buffalo και 10 Code, η διάθεση έχει ανέβει ακόμα περισσότερο και ο χώρος έχει κατακλυστεί θεαματικά από κόσμο που ήρθε να στηρίξει. Φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι περιμένουν τους πρωταγωνιστές του event, Fuel Eater, οι οποίοι ανεβαίνουν λίγο μετά τις 23:00 στη σκηνή, έτοιμοι να αποδείξουν πως με το “Soberian Kinship” έχουν προχωρήσει μερικά βήματα πιο μπροστά. Η έναρξη της εμφάνισής τους ήταν για μένα ιδανική, καθώς ακούγονται οι πρώτες νότες του “Who Am I?”, προσωπικού μου αγαπημένου από το νέο album.
Οι Fuel Eater επιλέγουν να παρουσιάσουν το album στην ολότητά του, χωρίς να αποκλείσουν κάποιο κομμάτι, με τα “Pretty People” και “Standpunkt” να ξεχωρίζουν λίγο παραπάνω. Η θερμή ανταπόκριση του κόσμου γίνεται εμφανής από τα πρώτα κιόλας λεπτά, αλλά πολύ λογικά κορυφώνεται στα «παλιά αγαπημένα» από το πρώτο album, “Centralia” και συγκεκριμένα αναφέρομαι στα “The Blind Watchmaker”, “Deep Knowledge”, “Refuge Denied” και κυρίως στο, πλέον κλασικό τους, “King of a Desert Utopia”, στο οποίο ομολογώ φοβήθηκα πως αν δεν απομακρυνόμουν, θα είχα καταλήξει με σπασμένη φωτογραφική μηχανή.
Τους Fuel Eater τους έχω δει live ουκ ολίγες φορές και θεωρώ πως είναι μία μπάντα φτιαγμένη για να παίζει μπροστά σε κοινό. Heavy rock σε άκουσμα, αλλά heavy metal σε χαρακτήρα, πάντα ενεργητικοί, με fun διάθεση συνεχούς αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας. Αυτή την Πέμπτη όμως, είχαν αυτό το κάτι παραπάνω που έκανε την εμφάνισή τους να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες. Με ψυχολογία στα ύψη, ήταν πιο ρυθμικοί και μελωδικοί από ποτέ, με περισσότερη ποικιλία, άλλοτε ευαίσθητοι, άλλοτε σκληροί κι εκρηκτικοί. Με λίγα λόγια ήταν μία παρουσίαση δίσκου που τα είχε όλα και όποιος αποφανθεί πως δεν πέρασε καλά, σίγουρα λέει ψέματα!