Μαζευτήκαμε, που λέτε, σήμερα εδώ για να αναλύσουμε το τέταρτο κατά σειρά πόνημα των Earthless, που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες. Μία μεγάλη ανατροπή μας περίμενε, θαρρώ. Το πάλαι ποτέ instrumental τρίο των Earthless, επέλεξε να μας δείξει τη δύναμή του αυτήν τη φορά στο φωνητικό κομμάτι. Με το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου να διέπεται από vocals, η αλήθεια είναι πως αποτέλεσε ένα πείραμα που μάλλον χρειάζονταν όντως οι Καλιφορνέζοι. Άλλωστε, έχω ξαναπεί πως η μεγαλύτερη μαγκιά μιας μπάντας είναι να παρουσιάζεται διαφορετική από δουλειά σε δουλειά και να ξετυλίγει τις ικανότητές της.
Με τίτλο “Black Heaven” συνέθεσαν έξι μακροσκελή κομμάτια, συνολικού χρόνου 40 λεπτών περίπου, και έριξαν το βάρος στις κιθάρες, τα riffs και τα solos. Σε ηχοχρώματα κυρίως κλασσικού rock κινήθηκαν σε όλο το album, προσθέτοντας blues, doom και metal χαρακτηριστικά και νομίζω πως αυτή τη φορά ξέφυγαν λίγο και από το psych rock και από τα πλαίσια του συνεχούς jam-αρίσματος που τους έχουμε συνηθίσει. Παρουσίασαν, τουτέστιν, κάτι πιο οργανωμένο και στρατηγικά συντεθειμένο και απόρροια αυτού είναι η φωνή, που στην προκειμένη δισκογραφική δουλειά ήταν το λιγότερο απαραίτητη για να δέσει το σύνολο. Σε high κυρίως tempo, με τα δάχτυλα να λιώνουν στις κιθάρες, είχε αξιομνημόνευτες στιγμές και μάλιστα θα ακούσετε κάπου τους Fu Manchu!
Έναρξη θα κάνει το “Gifted By The Wind”, rock ‘n’ roll-ικό και soundrack-ικό. Πάμε για καμιά μπίρα σε saloon, με ποτάρες, τσιγαράρες και κοουμπόικα; No. 2, με ηχητικά εφέ να σε υποδέχονται κατά την εκκίνηση, ένα ωραίο κόλπο για να γυρίσω το κεφάλι μου και να ψάξω να δω τι ακούω. Εκεί συνεχίζουν σκοτεινά και μυστήρια, αγωνιωδώς και μανιακά. Το κομμάτι λέγεται “End To End”. Το αμέσως επόμενο ονομάζεται “Electric Flame”, το οποίο ξεχωρίζεις σίγουρα τόσο για την έκτασή του όσο και για το συνθετικό του κομμάτι, που τα έχει όλα, σε όλους τους ρυθμούς, σε όλα τα rock ηχητικά μήκη κύματος, με την κιθάρα να κάνει την παρουσία της αξέχαστη.
Το “Volt Rush” παίρνει σειρά για να ανασάνουμε, το οποίο είναι το χαρούμενο punk ‘n’ roll διάλειμμα και instrumental οιωνός του ομώνυμου track του album. Το “Black Heaven” ως track αποτέλεσε την απόδειξη του λόγου ύπαρξης της μπάντας και την υπογραφή της. Ήρθε για να blues-άρουμε και να jazz-άρουμε σε σημεία, γιατί Earthless είναι αυτοί και υπάρχει λόγος που τους αναγνωρίζουμε και τους ακολουθούμε. Από όλα τα προαναφερθέντα κομμάτια, όμως, εμένα το τελευταίο με κέρδισε περισσότερο. Έριξαν το ξαφνικό τους τέλος ψυχεδελικά, όπως μόνο αυτοί γνωρίζουν, με τα ηλεκτρονικά τους εφέ, την μπαλαντίστικη αισθητική τους, και το “Sudden End” αποκάλυψε την πιο ερωτική και αισθησιακή πλευρά ετούτου του σχήματος, κάτι που μας έδωσε μία ανέλπιστη αιτία να τους γουστάρουμε παραπάνω, αφού είμαστε όλοι αισθηματίες τελικά.
Οι Nuclear Blast, Dave Catching (Eagles Of Death Metal) και Earthless σφράγισαν το τέταρτο studio album των τελευταίων. Οι Earthless στο “Black Heaven” δεν είναι οι Earthless που έχουμε γνωρίσει τόσα χρόνια. Άφησαν πίσω τους τη βαριά ψυχεδέλεια που τους έδερνε και πήραν μονοπάτια που τους οδήγησε κάπου άλλου. Το νέο πόνημα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από όσα μας έχουν μάθει και για αυτήν τη στροφή που έκαναν το αποτέλεσμα δεν τους αδικεί καθόλου. Τέτοιες μεταποιήσεις, δοκιμές ή ψαξίματα – όπως θέλετε χαρακτηρίστε το! – είναι από μόνες τους αξιέπαινες και οι Earthless δείχνουν ότι μπορούν να δώσουν ακόμη πολλά που δεν έχουμε δει, πολλά και σε πολλές εκφάνσεις. Αξίζει να ακουσθεί αυτός ο δίσκος και ομορφαίνει σίγουρα τη δισκοθήκη σου!