Οι Dirty Granny Tales παρουσιάζουν για δεύτερη χρονιά στην Ελλάδα το “Telion’s Garden” μετά τις επιτυχημένες και sold out παραστάσεις τους στο Θέατρο Χώρα, αυτή τη φορά για τέσσερεις διαδοχικές εμφανίσεις στο Fuzz Live Music Club. Λίγες ημέρες πριν επιστρέψουν στο σανίδι, ο άνθρωπος πίσω από το μουσικόθεατρικό σκοτεινό παραμύθι (όπως θέλουν να αποκαλούν οι ίδιοι τους Dirty Granny Tales), Mouldbreath, μίλησε στη Βέλια Ντόκα και το Rockin’Athens.
Τα σέβη μας κε Mouldbreath και ευχαριστούμε για τον χρόνο σας! Ας αρχίσουμε λοιπόν… Φύγατε για Βερολίνο πριν από πέντε χρόνια και όμως η παρουσία σας εδώ είναι τόσο δυνατή που είναι σαν να μην φύγατε ποτέ! Ένα χρόνο πριν πάλι είχατε έρθει Ελλάδα και το κοινό σας τίμησε δεόντως. Σας λείπει η Ελλάδα φαντάζομαι.
Τελευταία μας εμφάνιση στην Ελλάδα, πριν αλλάξουμε έδρα, ήταν με την παράσταση Rejection το 2012. Περάσανε τέσσερα χρόνια από τότε για να παρουσιάσουμε ξανά κάτι στο Ελληνικό κοινό. Θα παρουσιάσουμε το Telion’s Garden ξανά και αυτή τη χρονία λόγο των sold out παραστάσεων. Προσωπικά μου λείπει πολύ η Ελλάδα, όλοι μας απολαμβάνουμε το Ελληνικό κοινό. Φυσικό είναι άλλωστε μιας και έδω γεννήθηκε η Βρώμικη γριά. Άλλα το κίνητρο μας ουσιαστικά δεν ήταν αυτό. Πολύ κόσμος ρώταει αν θα ξανανεβάσουμε τo Telion’s Garden, κάποιοι έπείδη το έχασαν, κάποιοι επείδη θέλουν να το ξαναδούν. Σε καμία περίπτωση δεν θα αγνοούσαμε το κοινό μας.
Οι Dirty Granny Tales τελικά τί θα μπορούσαμε να τους αποκαλέσουμε; Μπάντα; Θίασο; Ensemble; Το παιχνίδι σας με τα διάφορα μέσα καλλιτεχνικής έκφρασης έχουν καταστήσει τους DGT ένα πράγμα μόνο του καθεαυτό.
Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να σου απαντήσω! Πόσες φορές έχουμε προβληματιστεί για τον τίτλο που χαρακτηρίζει τη δουλειά μας! Δυστυχώς έχουμε την υποχρέωση να βρούμε κάτι μόνο και μόνο για να δώσουμε την εικόνα. Όταν στέλνεις για παράδειγμα μια πρόταση σε festivals οφείλεις να κατηγοριοποιήσεις το έργο σου έτσι ώστε να δώσεις μια εικόνα άμεσα. Τέλος πάντων για να μην το κουράζω, θα προσπαθήσω να απαντήσω. Σίγουρα δεν είμαστε μια μπάντα, ούτε ένας θίασος. Είναι ένα μουσικόθεατρικό σκοτεινό παραμύθι.
Οι Dirty Granny Tales νομίζω είναι από τις πολύ λίγες μα λαμπρές περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν ότι το underground βγάζει διαμάντια. Και εκεί έγκειται ένα ζήτημα υποθέτω για το πόσο ακόμα μπορεί να μεγαλώσει η παραγωγή χωρίς να χάσει το ιδιαίτερο της χαρακτήρα. Σωστά;
Σε ευχαριστώ που με αυτή την ερώτηση μου δίνεις την ευκαιρία να δώσω τη δική μου ερμηνεία στο τι είναι underground. Θυμάμε να ακούω από μικρός πως οι μεγάλες παραγωγές είναι εμπορικές και οι μικρές το αντίθετο. Ας ξεκινήσουμε από το γιατί ύπαρχει αυτή η θεωρία. Όταν υπάρχουν μεγάλοι επενδυτές σε μια πολύ μεγάλη παραγωγή, το budget που επενδύουν, στην χειρότερη περίπτωση θέλουν να το πάρουν πίσω. Κατά συνέπεια το έργο πρέπει να εγκριθεί από αυτούς που ρισκάρουν. Δεν ύπαρχει ακριβώς η εμπορική συνταγή, απλά η βάση του έργου θα είναι μέσα από δοκιμασμένους δρόμους οι όποιοι είναι πολύ οικείοι στον κόσμο, ίσως με ένα δόλωμα έτσι ώστε να τραβήξει την προσοχή.
Έμεις χτίζουμε μεγάλες παραγωγές με ένα εντελώς underground pattern. Δηλαδή επενδύουμε πολύ σε χρόνο και χρήμα, αγνοώντας συνταγές ασφαλείας. Αυτό βασικά που μας καθιστά πολύ περιθωριακούς είναι το ότι δεν έχουμε συγκεκριμένο target group επίσης. Βασικά έκανα αυτόν τον πρόλογο για να δείξω πως όσο μεγαλώνει η παραγωγή μας τόσο πιο underground είμαστε.
Είστε παιδί του ακραίου ήχου και κουβαλάτε το στίγμα σας και στους Dirty Granny Tales. Όμως διαφαίνονται και επιδράσεις από το θεάτρο, την λογοτεχνία και τις εικαστικές τέχνες. Ποιά ήταν τα εναύσματά σας στα πεδία αυτά;
Κοίτα, βασικά το θέατρο και η λογοτεχνία έρχεται σε δεύτερη μοίρα όσον αφορά τις επιρροές μού, πέρα από τη μουσική, ο κινηματογράφος είναι ένας τεράστιος λοίθος στο χτίσιμο των παραστάσεων. Αλλά επίσης η καθημερινότητα, οι εμπειρίες, ακόμα και τα όνειρα θα ξυπνήσουν τις πιο ευρηματικές ιδέες.
Αν είχατε την ευκαιρία για παράδειγμα να ντύσετε μουσικά μία ταινία, ποιά θα θέλατε να είναι;
Απολαμβάνω τόσο πολύ την ιδέα να γράψω μουσική για ταινία, που θα πρέπει να γράψω πολλές σελίδες με τίτλους αυτή τη στιγμή. Ήδη το έχω κάνει για την ταινία Tungsten και ανυπομονώ να το ξανακάνω. Αλλά εντάξει η απάντηση μου είναι εντελώς προβλέψιμη μιας και οι ιδανικές ταινίες να δουλέψω θα ήταν στην κατηγορία “σκοτεινά παραμύθια”.
Οι DGT μιλάνε για την βρωμιά, την σαπίλα, το ψέμα, μέσα σε ένα πλαίσιο ειρωνικότητας καθώς και οι ίδιοι βρώμικοι είναι. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς και για ποιούς λόγους μεγάλο μέρος του κοινού σας είναι… γκοθάδες και μεταλλάδες. Θα θέλατε ποτέ να ξαναγυρίσετε στην metal σκηνή;
Δεν θα ήθελα να γυρίσω σε καμία σκηνή. Έχω αλλεργία στα φράγματα.
Eίναι γνωστό πλέον πως για να πιάσει κανείς την ουσία του τί εστί Dirty Granny Tales πρέπει να σας δει ζωντανά, να αισθανθεί την ατμόσφαιρα. Και όντως, στα ψηφιακά μέσα γενικά χάνεται μεγάλο μέρος της μαγείας. Από την μεριά σας ασχολείστε πλέον με το κομμάτι των κυκλοφοριών σας; Να επικοινωνήσετε με τα ψηφιακά μέσα την ατμόσφαιρα των DGT ή έχετε στραφεί σε άλλες κατευθύνσεις;
Οι κυκλοφορίες γενικώς είναι το αδύνατο σημείο μας. όπως προανάφερα, επενδύουμε τόσο χρόνο και χρήμα στις παραστάσεις μας κάτι το οποίο μας αδρανοποιεί όσον αφορά την κυκλοφορία ενός album. Σίγουρα ένα χειροπιαστό υλικό θα μας έκανε πολύ καλό στην προώθηση της δουλειάς μας γιατί μέχρι τώρα το κοινό μας μαθαίνει και μας εκτιμά κυρίως όταν μας δει ζωντανά.
Πώς σας φαίνεται πλέον η ζωή ως καλλιτέχνες στο Βερολίνο; Σας έχει επηρεάσει το περιβάλλον του Βερολίνου ως προς την καλλιτεχνική σας δημιουργία; Μία τόσο μεγάλης απόστασης μετακίνηση προς τον Βορρά φαντάζομαι θα έχει αφήσει κάποιο στίγμα στους Dirty Granny Tales.
Το Βερολίνο είναι μια πόλη με χαλαρούς ριθμούς. Αυτό με είχε απογοητεύει στην αρχή μιας και ο λόγος που μετακομίσαμε εδώ ήταν η προώθηση ένος απαιτητικού project το οποίο χρειάζεται αφοσίωση και πειθαρχεία. Στην πορεία όμως βρήκαμε τον τρόπο να εκμεταλευτούμε σωστά αυτά που προσφέρει η νέα μας έδρα. Αλλά όπως και να το κάνουμε όταν πέρνεις τέτοιες αποφάσεις πρέπει να είσαι προετοιμασμένος πως κάτι θα χάσεις και κάτι θα κερδίσεις. Η γή της επαγγελίας είναι ένας μύθος. Αυτό διαπραγματεύεται και ο κήπος του Τέλιον, όπως καταλαβαίνεις ο Βορράς μας έδωσε το ερέθισμα για να κτίσουμε την καινούρια μας παράσταση.
Το Γερμανικό κοινό ως γνωστόν αγαπά τον σκοτεινό ήχο και δεν ήταν έκπληξη σε κανέναν πως θα πετυχαίνατε στην νέα σας στέγη. Όμως έχετε παίξει με μεγάλη αποδοχή και σε πολλές άλλες χώρες του εξωτερικού. Από την επαφή σας με τα ακροαματικά κοινά διάφορων χωρών, πώς θα χαρακτηρίζατε συγκριτικά το ελληνικό κοινό;
Το Γερμανικό κοινό δεν το χαρακτηρίζει ο σκοτεινός ήχος. Είμαστε στη χώρα του Electro. Είναι μια χώρα χωρίς ήλιο, ψάχνουν διέξοδο από το σκοτάδι. Αν το δούμε στατιστικά, ο περισσότερος κόσμος εδώ χρειάζεταί να χορέψει στους ριθμούς της Techno. Φυσικά μιας και μιλάμε για μια τεράστια αγορά, συγκριτικά με τη χώρα μας υπάρχει πολύ μεγαλύτερο κοίνο στο χώρο του σκοτεινού ήχου. Εγώ προσωπικά λατρεύω το Ελληνικό κοινό. Είμαστε μια χώρα με πολύ πλούσια μουσική παράδοση, είμαστε μια χώρα που έχει βασανιστεί και αυτό μας έχει εκπαιδεύσει στο να ρουφάμε συναισθήματα.
Μόνο για τέσσερις εμφανίσεις θα μπορούμε να δούμε τους Dirty Granny Tales στο Fuzz Live Music Club και νομίζω από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκαν οι ημερομηνίες θεωρήθηκε από τα πιο σημαντικά live της χρονιάς για την «δικιά μας» σκηνή. Ακόμα, και τις τέσσερις μέρες θα έχει την ευκαιρία το κοινό να παρακολουθήσει διαφορετικά καλλιτεχνικά σχήματα ως opening acts. Θα θέλατε να μας δώσετε λίγο περισσότερα hints για τις παραστάσεις;
Ένας χώρος σαν το Fuzz θα δώσει μια διαφορετική νότα στο Telion’s Garden σε σχέση με ένα θεατρικό χώρο. Ναι, αποφασίσαμε φέτος να έχουμε καλεσμένες καλλιτεχνικές ομάδες οπού θα ανοίξουν τις παραστάσεις μας. Στις 6 Μαίου έχουμε την κουκλοθεατρική ομάδα “Oups the puppet theater” οπού παρουσιάζουν την παράσταση “Charmed by countess Tara”. Θα είναι ένα διαδραστικό κουκλοθέατρο με το κοινό. Στις 7 Μαίου η ομάδα ενναέριου performance “Εtherica”, στις 8 Μαίου το performance της Εριφύλης Δαφέρμου (πρώην χορογράφος-χορεύτρια Dirty Granny Tales) στα κρουστά θα είναι ο Μιχάλης Κασβίκης (πρώην κρουστός Dirty Granny Tales) και στις 9 Μαίου η ομάδα performance “Lotusland”.
Ανυπομονούμε να σας δούμε από κοντά! Έχετε κάτι τελευταίο να πείτε στον κόσμο;
Η Βρώμικη γριά έχει μια ιδιαίτερη λαχτάρα να στοιχειώσει το Αθηναικό κοινό ξανά με μια παράσταση που θεματολογικά αγγίζει τους Έλληνες. Επόμενος σταθμός Θεσσαλονίκη, 12 Μαίου, Principal. Σε ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη. Στο επανιδείν…
Ευχαριστούμε πολύ!