Από το ’88 μέχρι σήμερα, αν κάτι χαρακτηρίζει τις κυκλοφορίες των Darkthrone είναι η στάση τους απέναντι στην μουσική τους και τους οπαδούς τους. Σε όλες τις κυκλοφορίες τους, υπάρχει πάντα κάτι διαφορετικό σε σχέση με τον προηγούμενο, χωρίς ωστόσο να ξεφεύγει από το όραμα των Fenriz και Nocturno Culto. Μαζί με την αγάπη τους για την μουσική και την old school προσέγγισή τους, όλες οι δουλειές των Darkthrone είναι μια παρουσίαση της καλλιτεχνικής πρότασής τους, υπό το πρίσμα των επιρροών τους.
Έτσι και σε αυτή την κυκλοφορία τους. Ενώ με μια πρόχειρη ακρόαση μοιάζει σαν φυσική συνέχεια του “The Underground Resistance”, μετά την δεύτερη-τρίτη ανακαλύπτεις διάφορα στοιχεία που τελικά τον κάνουν διαφορετικό. Η black metal αισθητική διαπνέει τον δίσκο, όπως πάντα άλλωστε. Aλλά μουσικά οι speed/punk επιρροές είναι πέραν από εμφανείς, μέσα από το πρίσμα των Celtic Frost και εδώ είναι η διαφορά με την προηγούμενη δουλειά τους, που ακούγοντάς την ο Quorthon χαμογέλασε καθώς έπινε το mead του. Με αυτόν τον δίσκο υπό μια έννοια αποτείει φόρο τιμής σε μια από τις επιρροές του, αλλά και του black metal γενικότερα.
Από την αρχή με το “Tundra Leech” και το sludge-ίζον riff του σου φτιάχνει διάθεση και σε βάζει στο κλίμα για το τι θα ακολουθήσει. Η συνέχεια δεν σε αφήνει αδιάφορο, αφού οι εναλλαγές μεταξύ punk-black (“Burial Bliss”) και doom (“Boreal Fiends”) σε σημεία, θα κάνουν τον λαιμό σου να πονέσει. Στο “Inbred Vermin”, δεν θα ήταν λάθος να πούμε ότι το δίδυμο από την Νορβηγία αφιερώνει το τραγούδι στον Lemmy, καθώς η ταχύτητα και η μπασογραμμή είναι τόσο Motorhead. Το ομότιτλο έρχεται με την φόρα των προηγούμενων και σου σκάει ένα τσαμπουκαλεμένο riff και σκέφτεσαι πόσο ωραίο θα ήταν live. Λίγο οι ρυθμοί πέφτουν στο “Throw Me Through the Marshes”, ωστόσο είναι επιβλητικό και δεν βιάζεται καθόλου. “Deep Lake Trespass” και εδώ ανεβαίνουμε ταχύτητα ένα κλικ, με ένα ακόμα ωραίο riff και «έξυπνό» drumming. Αναπόφευκτα ο δίσκος τελειώνει με ένα groove-άτο, μικρό όσο πρέπει για να κλείσει αυτή η δουλειά του μαγικού διδύμου.
Συνοψίζοντας λοιπόν, έχουμε έναν δίσκο που κλείνει το μάτι στην παρακαταθήκη των Celtic Frost, έχει ποικιλία από riff. Ρισκάρω να πω ότι δεν έχει fillerz, είναι φτιαγμένος από όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους Darkthrone και σαν αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπές. Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερός τους και δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Είναι χορταστικό και δεν συστήνεται σε όσους έχουν κολλήματα. In Fenriz we trust.