Ήταν κάπου στα τέλη του ‘90 όταν, τελείως τυχαία σε μία κασέτα με “διάφορα”, βρέθηκε να υπάρχει το “Scythe, Rage and Roses”, από το αριστουργηματικό “The Mind’s I”. Δεν χρειάστηκαν παρά μόνο μερικές ακροάσεις του εν λόγω δίσκου και οι Dark Tranquillity σκαρφάλωσαν στην κορυφή των προτιμήσεών μου, όσον αφορά τον συγκεκριμένο ήχο! Έλα όμως που οι Σουηδοί άλλαξαν μυαλά και η συνέχειά τους στράφηκε σε υπέρ το δέον μελωδικότητα και στυγνή παραμέληση του, μελωδικού μεν αλλά, παραδοσιακού, Σουηδικού “σκατοβρωμόξυλου”! Δε λέω, αγαπήσαμε το “Projector” (σ.σ.: ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, αλλά παραμένει δισκάρα!), κοπανηθήκαμε όσο πρέπει με το “Damage Done”, σίγουρα πολλοί σκεφτήκαμε ότι “ώπα δικέ μου, πώς το ‘παμε αυτό το καινούργιο; ‘’Fiction’’; Βγάλε τα σίνθια και φέρνει πολύ στα παλιά τους!”, αλλά καμιά δεκαριά ακροάσεις αποδείχτηκαν υπέρ αρκετές για να το βαρεθούμε.
Εν έτη 2016, λοιπόν, λίγους μήνες μετά τον ολόφρεσκο χωρισμό τους από τον κύριο Martin Henriksson, βασικό συνθέτη και ιδρυτικό μέλος τους, καθώς και τρία χρόνια μετά την, με διαφορά, μεγαλύτερη πατάτα τους η οποία ακούει στο όνομα “Construct”, επιστρέφουν λιγότερο απαράδεκτοι μεν, μα για μία ακόμη φορά περισσότερο χαρούμενοι από ότι θα περιμέναμε, με το καινούργιο τους πόνημα το οποίο τιτλοφορείται “Atoma”.
Ομολογουμένως, το ομώνυμο “Atoma” και το “Forward Momentum”, τα οποία κυκλοφόρησαν αρχικά, χωρίς απαραίτητα να είναι άσχημα, δεν ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε (σ.σ.: ίσως μετά από τόσα χρόνια να πρέπει να συμβιβαστούμε με το γεγονός ότι κάθε τι καινούργιο από μεριάς Dark Tranquillity θα είναι αντίστοιχου βεληνεκούς) μέχρι που ήρθε το “The Pitiless” και οι ελπίδες αναπτερώθηκαν! Ο δίσκος κυμαίνεται σε mid tempo μελωδίες, πάντα με τα synths να έχουν κυρίαρχο ρόλο στην ενορχήστρωση και στην συμβολή –ανούσιας- ατμόσφαιρας, παρόλα αυτά συναντάμε κομμάτια όπως το εισαγωγικό “Encircled”, τα «When the World Screams” και “Merciless Fate”, τα οποία μοιάζουν να ξεπετάχτηκαν από εποχές “The Mind’s I”, καθώς και το “Neutrality”, το οποίο, μαζί με το “The Pitiless”, αποτελούν τα ατού του δίσκου και δύο από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν στο ενεργητικό τους οι εν λόγω κύριοι, στη μετά-“Projector” εποχή.
Με πικρία δηλώνω ότι οι Dark Tranquillity, δεν είναι η μπάντα που εξελίσσεται∙ δεν είναι η μπάντα που εν έτη 2016 θα κερδίσει νέους οπαδούς ή θα προσφέρει κάτι νεωτεριστικό στον οποιονδήποτε ήχο! Παρόλα αυτά, είναι μερικές “αγάπες” οι οποίες δεν ξεχνιούνται και σε κάθε ευκαιρία που μας δίνεται θέλουμε να τις γευόμαστε για να δούμε πώς εξελίχθηκαν, τι γεύση έχουν μετά από χρόνια, καθώς και κατά για πόσο ακόμη θα τις ανεχόμαστε! Προτείνεται ανεπιφύλακτα για τους σταθερούς οπαδούς. Οι υπόλοιποι, απλά δοκιμάστε… ποτέ δεν ξέρεις!