Είναι κοινή παραδοχή, ότι το post rock είδος εδώ και χρόνια, αν δεν έχει κορεστεί, τότε -αν μη τι άλλο- κινείται στα ίδια ηχητικά μοτίβα και επαναλαμβανόμενα ηχοτοπία. Ακόμη και σε μπάντες που είναι αξιοπρεπείς ή σε πονήματα ποιοτικά με άρτιο ήχο διαφαίνεται η ανακύκλωση και λείπει αυτό το στοιχείο που θα δώσει μια νέα πνοή στο είδος χωρίς ωστόσο να το μεταλλάξει.
Τη σκόπελο αυτή οι Πατρινοί post rockers Damirah με την πρώτη τους κυκλοφορία, “Lights and Guns and Fire”, την ξεπερνούν με αέρα πολύπειρης μπάντας αποτελώντας μια υποσχόμενη εξαίρεση για τον post rock ήχο. Και ναι μεν ακολουθούν τις πατροπαράδοτες συνταγές του είδους με το σταδιακό ήρεμο χτίσιμο της σύνθεσης προς την κάθαρση σαφώς επηρεασμένοι από τους προπάτορες του ήχου, αλλά ταυτόχρονα τοποθετούν το είδος σε νέα θεμέλια ανοίγοντας παράθυρα για να μπει φρέσκος post rock αέρας.
Ο δίσκος χωρίζεται άτυπα σε δύο μέρη. Το πρώτο 40λεπτο που αποτελείται από τρία κομμάτια (“As a Child, I Always Dreamed of Fire”, “Dotted Bright Lights”, “Shootout”) διάρκειας δεκατριών λεπτών το καθένα, όπου οι μουσικές επιρροές και τα ακούσματα δίπλα στα οποία μαθήτευσε το σχήμα είναι παραπάνω από εμφανή (MONO, Mogwai, Sigur Ros κ.ά.) χωρίς ωστόσο να πρόκειται για αναμάσημα αυτών, και εν συνεχεία το δεύτερο, αποτελούμενο από τα μικρότερης διάρκειας μελωδικά “Papilles” και “New Scenery, New Noise”, καθώς και το πιο δυναμικό “Burn People Up” (εδώ ξεχωρίζει η προσθήκη της ομιλίας του Κάστρο επί της μελωδίας), που ενέχουν μια διαφορετική χροιά, λόγω των διακριτικών ψυχεδελικών πινελιών που προσθέτουν.
Χωρίς καμία επιτήδευση και καμία υπερπροσπάθεια να παραγάγουν συναισθηματική φόρτιση ή να φανούν ψαγμένοι, αντιθέτως με χαρακτηριστική άνεση και μαστοριά, οι Damirah συστήνονται με έναν ιδιαίτερα αξιοπρόσεχτο δίσκο, ελπιδοφόρο και ανανεωτικό για το είδος και τα ελληνικά δεδομένα.
Συνθετικά άριστος δίσκος με ποιητικότητα που προσδίδουν οι προσθήκες απαγγελίας και τα samples από ομιλίες, και όλα αυτά να συνθέτουν ένα ξεχωριστό post rock σύμπαν με ταυτότητα.
Ιδιαίτερη μνεία απαιτείται για τους στίχους που απαγγέλλονται από τη Στέλλα Μαγγανά και προέρχονται από την ποιητική συλλογή «Αντάρτικο²», του Δημήτρη Γκιούλου και του Κωνσταντίνου Παπαπρίλη Πανάτσα και δίνουν το στίγμα του δίσκου:
“Θα σου πω για καλημέρες απόψε, για κείνα όλα που στο μυαλό σου χωνεύτηκαν κι ήρθε πια η ώρα να ξεράσεις στο νιπτήρα τον ξημερωμένο. Οι φωτιές, χορεύουν όταν σφίγγεις τις κόρες σου, να ξυπνήσεις με σημάδια πίσω απ’ τα βλέφαρα, πυγολαμπίδες που το ‘σκασαν από όνειρα. Ακολούθησε τα ίχνη τους, τα βήματά σου να πατήσεις ξανά. Να βρεις τον τόπο που προσπαθείς ως το ξημέρωμα να ξεχάσεις…”