Οι αγαπημένοι Breath After Coma αμόλησαν το “Leaders” στη γύρα κι εγώ πιστεύω πως η πιο alternative εκδοχή τoυς κρύβεται σε αυτό το album. Ναι, είναι διαφορετικοί. Ναι, έχουν μαλακώσει. Ναι, έχουν βρει την αυτοπεποίθησή τους. Ναι, η ταυτότητά τους σαφώς κι είναι πιο ολοκληρωμένη. Τους ακολουθώ πιστά από τα πρώτα βήματά τους το 2013, κι οι Breath After Coma, έπειτα από τέσσερα χρόνια εξέλιξης και δουλειάς, έμαθαν και ξέρουν πλέον ποιοι είναι. Ερωτικοί, τουλάχιστον. Άλλωστε, έχουν πάντα ένα δικό τους ρομαντισμό που τον μεταδίδουν πολύ ιδιαίτερα όσες φορές κι αν τους έχω δει από κοντά. Με απλά λόγια, πλέον τους ακούς κι αναγνωρίζεις πως είναι οι Breath After Coma, κάτι που σημαίνει, ρε φίλε, ότι ανέβηκαν στη σκηνή και καθιερώθηκαν.
Εννιά κομμάτια στη σειρά βαλμένα και φιλτραρισμένα με τέτοιον τρόπο ώστε να υπηρετήσουν το pure, alternative είδος που δηλώνουν. Ίσως να τους περίμενα λίγο πιο brutal, αλλά δε με χάλασε που δεν ήταν τόσο. Γενικότερα, οι BAC διαθέτουν και μια stoner πινελιά που, όμως, δεν ήταν τόσο έντονη στο συγκεκριμένο album.
Κινήθηκαν σε mid-tempo με όμορφα κιθαριστικά μέρη να γλιστρούν με ευχέρεια στα κομμάτια. Είχε ποικιλία χωρίς να ξεφεύγουν από το γενικό χαρακτήρα του δίσκου. Groov-άρανε, έγδυναν κι έντυναν τα κομμάτια τους με stoner, garage και grunge γεύσεις συνεχόμενα επί 40 λεπτά. “I The Animal” και “Leaders” ήταν οι κορυφαίες στιγμές του album. Ειδικά το “Leaders” μετά το 3ο λεπτό μάγεψε κιόλας. Είχε μπαλάντες για τη χαλάρωση και την ονειροπόληση (αν θες!), βλέπε “So It Goes” και “The Love I Never Had”. Εμένα, μου έμεινε το “Dunkan Harris” και μπορώ να το ακούω κάθε πρωί που ξυπνάω για να ξεκινάει καλά η γαμωμέρα μου!
Ο Ορέστης έκανε καλή δουλειά και ταιριάζει η φωνή του σε όλο αυτό. Ενώ, φάνηκε πως, στο σύνολό τους, ήθελαν να συνθέσουν ένα album που θα αποδεικνύει πως δε δημιουργήθηκαν τυχαία κι ότι έχουν να προσφέρουν στη μουσική.
Στόλισαν το album μ’ ένα όμορφο κι εκρηκτικό εξώφυλλο, επέλεξαν έναν τίτλο που, αν και μοιάζει ιδιαίτερα βατός ή εσκεμμένος, δείχνει το πάθος που πιθανότατα διαθέτουν οι BAC. Δε θεωρώ πως ο δίσκος είναι απαραίτητα ό,τι καλύτερο έχουν να μας δείξουν, αλλά άρχισαν να μας μιλάνε δυνατότερα, εμείς τους ακούσαμε κι έχουν σίγουρα πολλά περισσότερα να λαλήσουν. Οι Breath After Coma κρύβουν άσσους στο μανίκι και τους φανερώνουν έναν-έναν!