“Family Tree” λέγεται το νέο album των Black Stone Cherry. Ο έκτος studio δίσκος κυκλοφόρησε μόλις χθες, 20 Απριλίου, και ντύνεται με ένα artwork που ζευγαρώνει αρμοστά με τον τίτλο. Η χαρακτηριστική χροιά, με το βαθύ γρέζι, του Chris Robertson είναι πάλι εδώ ανθηρή και παντοδύναμη, ενώ το αναγνωριστικό southern rock των Black Stone Cherry είναι ακριβώς όπως μας έχουν συνηθίσει. Γρήγοροι ρυθμοί σε όλη τη διάρκεια, μελωδικά και αισθησιακά υπογράφουν τη νέα δισκογραφική δουλειά.
‘Κακή’ συνήθειά μας έχει γίνει αυτή η τετράδα και ξεκινούν με το “Bad Habbit”, με το οποίο δε διστάζουν να μπουν κατευθείαν στα βαθιά με τα riff-άκια της κιθάρας να δίνουν και να παίρνουν, και θαρρώ πως στους ίδιους ρυθμούς κινούνται και στα επόμενα δύο κομμάτια “Burnin’” και “New Kinda Feelin’”. Ώσπου τελικά θα φθάσουμε στο “Carry Me On The Road”, το οποίο είναι ένα από τα ευστοχότερα στο δίσκο με πολύ ωραίο ρυθμό, εναλλαγές των beats, ορχηστρικά solos στο τέλος του κομματιού, άκρως πετυχημένα jamm-αρίσματα και φοβερή ενέργεια.
Έχουμε πει, επίσης, σε άλλα νέα, πως τους Black Stone Cherry τους αγαπάμε για έναν ακόμη λόγο. Γιατί αγαπούν το Blues Rock περισσότερο από κάθε τι άλλο. Και δε θα μπορούσε να απουσιάζει και από το “Family Tree”. Στο αμέσως επόμενο “My Last Breath” βάζουν λίγο στην άκρη τα soundrack-ικά, southern, desert, rock ‘n’ roll ηχοχρώματα, δίνοντας το guest star-ιλίκι στο μοναδικό θεό τους, το blues. Ένα διαφορετικό κομμάτι με πολυφωνική επέμβαση, μπαλαντίστικο και ερωτιάρικο.
Μεταβαίνοντας, βρωμιά και ντουμάνα μυρίζει, επιστροφή στο hard rock του “Southern Fried Friday Night”, με διπλές φωνές και ρυθμικό tempo, που αποδεικνύει πως έχουμε μπει για τα καλά στο κυρίως πιάτο του album. Ο κ. Warren Haynes έβαλε το δικό του μεράκι και έσκασε την τζίφρα του στο “Dancin’ In The Rain”, στο οποίο θα πέσουν οι ρυθμοί για να ξεπηδήσουν από παντού southern, stoner, blues, jazz ροκιές, ψυχεδέλειες και groov-ες, με την κιθάρα να ουρλιάζει ξεκάθαρα. Σειρά έχει το “Ain’t Nobody” –ένα από τα πιο μακροσκελή-, που ξερνάει πόνο και πάθος μετά το 3ο λεπτό.
Τα ηχητικά εφέ και οι γυναικείες δεύτερες του “James Brown” του δίνουν μία διαφορετική νότα και αίσθηση, μέχρι να γίνει και σε αυτό το κομμάτι μία έκρηξη που έχει απίστευτες εναλλαγές τόσο στο ρυθμό όσο και στις φωνές και δεν ξέρεις από πού να πρωτοπιάσεις το track. Γενικά, οι Βlack Stone Cherry ακολουθούν ένα μοτίβο που τους βγαίνει όμως πάντα σε καλό. Αν και νιώθεις πως επαναλαμβάνονται και ότι ο ήχος τους μένει ίδιος κι απαράλλαχτος από τραγούδι σε τραγούδι, σε κάθε ένα από αυτά προσθέτουν κάτι που δεν υπήρχε στο προηγούμενο, είναι όλα μια ωρολογιακή βόμβα που εκρήγνυται με επιτυχία στο τέλος και ξεχνάς το ‘ατόπημα’ (αν μπορούσαμε να το πούμε έτσι!) της ομοιογένειας που αναφέραμε παραπάνω.
“You Got The Blues” έπειτα, για γερά νεύρα με ασταμάτητα vocals. Παθιάρηδες στο “I Need A Woman”, που αν έπρεπε να επιλέξω κάποιο, ίσως να ήταν αυτό που μου άρεσε βέβαια λιγότερο από το σύνολο. Ωραίο ξεκίνημα και όμορφο beat από τα τύμπανα στο “Get Me Over You” με κάτι πολύ ενδιαφέρον επί κρουστών, και όχι μόνο, να συμβαίνει κατά τα μέσα και το τέλος του. Δε θα μπορούσε να είναι άλλο το τελευταίο κομμάτι από το “Family Tree”, το οποίο διήρκησε 5:10 και τίμησε το έκτο πόνημα των Black Stone Cherry. Όμορφο κομμάτι, εκρηκτικότατο και υπάρχει λόγος που είναι αυτό το ομώνυμο του δίσκου. Δε θα μπορούσε να είναι κανένα άλλο στη δική του θέση. Αυτά τα κομμάτια είναι η τιμητική της μπάντας για το δίσκο!
Οι Black Stone Cherry μας έχουν μάθει σε συγκεκριμένους ήχους και ιδιώματα, μας έχουν παρασύρει ουκ ολίγες φορές στα δικά τους χρώματα και στις δικές τους επιρροές, χωρίς πάντα να κάνουν την ανατροπή. Όταν ξεκινούσαν βάδισαν πάνω σε αυτό που αγαπάνε πιο πολύ, κι αυτό ήταν αναμφίβολα το blues. Πήραν τον οδηγό τους, έχτισαν το αναγνωριστικό τους, έμπασαν τον ήχο τους, ανακάλυψαν τη μουσική τους κατεύθυνση και πάνε σ’ αυτή, χωρίς να ξεμακραίνουν και χωρίς να ζητούν οι ίδιοι κάτι άλλο από αυτό. Αν έπρεπε να κάνω υποσημείωση ποιο είναι το καλύτερο στοιχείο του νέου album, τότε θα χαρακτηρίσω ως μεγαλύτερο pros την κιθαριστική δουλειά. Πάρτε την παρέα σας, αράξτε στην ταράτσα σας, πιείτε όσες μπίρες γουστάρετε και ακούστε το δίσκο σαν να μην υπάρχει αύριο. Άντε, τώρα που άνοιξε κι ο καιρός!