Οι Black Label Society κλείνουν φέτος είκοσι χρόνια από τη γέννησή τους και πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο τρόπο για να γιορτάσουν τα γενέθλιά τους από την κυκλοφορία ενός νέου δίσκου. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο δίσκος είναι ό,τι καλύτερο μας έχουν παρουσιάσει από την εποχή του “Mafia” (2005). Ο λόγος για το “Grimmest Hits”, που ο παραπλανητικός του τίτλος μπορεί να παραπέμπει σε κάποια best of συλλογή, αλλά στη πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με τη δέκατη ολοκληρωμένη δουλειά των Αμερικανών που περιλαμβάνει δώδεκα καινούρια κομμάτια.
Μπορεί το album να βαδίζει στα γνωστά μονοπάτια που μας έχουν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να πρωτοτυπεί ιδιαίτερα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν υστερεί σε έμπνευση. Η Black Sabbath αισθητική στα riffs εννοείται πως δε λείπει ούτε εδώ, ενώ οι φωνητικές γραμμές, για ακόμα μία φορά, φλερτάρουν με τον Ozzy. Όλα αυτά, βέβαια, φιλτραρισμένα από το θείο Zakk Wylde, ο οποίος βάζει τη δικιά του σφραγίδα στις συνθέσεις όπως μόνο εκείνος ξέρει. Μερικές από τις στιγμές που ξεχωρίζουν είναι αναμφισβήτητα το βαρύ blues του “The Betrayal”, το “Seasons of Falter” που για ορισμένα δευτερόλεπτα φέρνει στο μυαλό Alice In Chains, το εθιστικό refrain του “A Love Unreal”, το ασταμάτητο groove-άρισμα των “Illusions of Peace” και “Room of Nightmares” και το “Disbelief” που αποτελεί με διαφορά την πιο Black Sabbath σύνθεση του δίσκου. Πέρα, βέβαια, τα ‘θορυβώδη’ κομμάτια, ο Zakk Wylde μας αποδεικνύει για ακόμα μία φορά ότι δε θεωρείται τυχαία ένας μεγάλος μάστορας και στις μπαλάντες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού είναι τα “The Only Words” και “The Day That Heaven Had Gone Away” που μυρίζουν νότο και φυσικά έχουν κάτι από Lynyrd Skynyrd και το “Nothing Left To Say” που κλείνει με τον κατάλληλο τρόπο το δίσκο.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, το “Grimmest Hits” είναι ένα τιμιότατο album που, μπορεί να μην έχει τα φόντα να θεωρηθεί κλασσικό, όπως π.χ. το “The Blessed Hellride”, σίγουρα όμως οι οπαδοί των Black Label Society θα ικανοποιήσουν και με το παραπάνω τα αυτιά τους κατά την ακρόασή του.