Το “Vulnicura” είναι ένα συναισθηματικό album. Είναι σκοτεινό από την άποψη ότι θυμίζει τις στρεβλωμένες, άλογες συνειρμικές σκέψεις που κατακλείζουν το νου με τη μορφή ενός αέναου εσωτερικού μονολόγου, δίνοντας την εντύπωση ενός εφιαλτικού φαύλου κύκλου, εντός του οποίου κρύβονται συναισθηματικά φαντάσματα παραμονεύοντας να σε κατασπαράξουν.
Ναι, είναι ένα album χωρισμού. Ωστόσο, όσο κλισέ κι αν φαντάζει η θεματολογία του, απέχει μακράν από τις γλυκανάλατες, σαπουνοπερετικές συλλήψεις που μας έχουν συνηθίσει οι εκάστοτε pop τσιχλόφουσκες. Είναι ένας δίσκος εξομολογητικός, όπου οι σκέψεις και τα συναισθήματα της Björk, οι αναπολήσεις και οι νεκρές ελπίδες περί μιας κοινής μελλοντικής ζωής με τον σύντροφό της, ξεχύνονται βίαια, σαν χείμαρρος μέσα από τους στίχους της και σε πνίγουν. Σε πνίγουν μέσα σε μια αγωνιώδη συναισθηματική άβυσσο, της οποίας οι ακτίνες που σηματοδοτούν την έξοδο διαφυγής απέχουν πολύ από την παρούσα θέση της. Ωστόσο, δεν παύουν να υφίστανται, όσο αχανείς και θαμπές να φαντάζουν εξ’αρχής.
Ουσιαστικά, η δομή του δίσκου είναι χρονολογική. Από τραγούδι σε τραγούδι μπορεί κανείς να παρακολουθήσει την κλιμάκωση του εσωτερικού μονολόγου της Björk. Μια συναισθηματική διαδικασία που ξεκινά από τα πρώτα στάδια κατάρρευσης μιας σχέσης μέχρι την λήξη της. Έπειτα, ξεκινάει μια διαδικασία αφομοίωσης του πόνου, συνειδητοποίησης της αναγκαιότητάς του και της επακόλουθης προσπάθειας ανασυγκρότησης των δυνάμεων (ψυχικών και συναισθηματικών) προκειμένου να προχωρήσει. Άλλωστε, η επιλογή του τίτλου “Vulnicura” (vulnus+cura) αποτελεί τη νοηματική σύνοψη ολόκληρου του δίσκου, την αναζήτηση της γιατρειάς (cura) για την αντιμετώπιση της συναισθηματικής πληγής (vulnus).
Από μουσικής άποψης η Björk βρίσκεται επίσης στα καλύτερά της. Έχει διαμορφώσει έναν ορχηστρικό ήχο, ο οποίος κατά διαστήματα βομβαρδίζεται από drum n’ bass μπιτάκια, μια τεχνική που είχε χρησιμοποιήσει και παρελθοντικά σε δίσκους όπως ο “Homogenic” του ’97. Ύψιστης σημασίας αποδείχτηκε και η συμβολή του Arca στη σύνθεση της μουσικής, αφου οι διαφορές τους στην αντίληψη του ήχου συνέβαλαν στην εκπόνηση μιας πιο εξισορροπημένης δουλειάς, αποστασιοποιημένη από τις πολυσύνθετες και δύσληπτες παρελθοντικές συνθέσεις της. Το “Vulnicura” σηματοδοτεί μια στροφή στην καριέρα της Björk, αποτελώντας ίσως την καλύτερη στιχουργική και μουσικο-συνθετική δουλειά της κατά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Κομμάτια όπως το “Stonemilker”, το “History of Touches” και το “Black Lake” ξεχωρίζουν λόγω της αυξημένης έντασής τους.
Το “Vulnicura” αποτελεί μια γροθιά σε όλα τα στερεότυπα που περιβάλλουν το εκκεντρικό προφιλ της Björk. Την απομακρύνουν ακόμα περισσότερο από τα περελθοντικά pop χιτάκια της, ενώ παράλληλα θέτουν ένα τέλος στους πιο ‘geeky’ βιο-ανθρωπο-συμπαντικούς προβληματισμούς που την είχαν καταλάβει τα τελευταία χρόνια. Το “Vulnicura” είναι ένα album συναισθηματικό κι απροσποίητο, είναι η εξομολόγηση ενός προσωπικού βιώματος που αφήνει περιθώρια ταύτισης στον ακροατή. Σιγουρά, δεν είναι ένας easy-listen δίσκος, και ναι, απαιτεί και προϋποθέτει την προσοχή σου προκειμένου να τον ‘νιώσεις’, όμως αξίζει.