Οι Between The Buried And Me δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις μιας και αναφερόμαστε σε ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα της τελευταίας δεκαπενταετίας, που έχει κυκλοφορήσει σπουδαίους δίσκους όπως το “Alaska” και το “Colors”. Έχοντας το βλέμμα τους στραμμένο στο μέλλον και πάντοτε με το πνεύμα της μουσικής προοδευτικότητας που τους διακατέχει, επέστρεψαν τρία χρόνια μετά το πολύ καλό “Coma Ecliptic” και μας παρουσιάζουν το νέο τους πόνημα, με όνομα “Automata I”.
Στη πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με ένα concept δίσκο που διαιρείται σε δύο full length albums, με το δεύτερο να κυκλοφορεί κάπου τον Ιούνιο. Η ιστορία που διαδραματίζεται στο “Automata” είναι ενός ανθρώπου που, ενώ κοιμάται, μία εταιρία μεταδίδει τηλεοπτικά τα όνειρά του, χωρίς όμως ο ήρωας της υπόθεσης να γνωρίζει ότι όλο αυτό που ζει δεν είναι πραγματικότητα. Αν μη τι άλλο έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ ενδιαφέρον concept, που εξελίσσεται με άψογο τρόπο μέσα από τη χαοτική μουσική του συγκροτήματος.
Η όλη ιστορία ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς, αφού το εναρκτήριο “Condemned To The Gallows” έχει το κλασικό ύφος ενός BTBAM κομματιού. Παραπλανητική χαλαρή εισαγωγή που δίνει τη θέση της σε ένα βίαιο αλλά ταυτόχρονα τεχνικό ξέσπασμα, εναλλαγές brutal και clean φωνητικών από άλλο πλανήτη και μερικά διακριτικά πλήκτρα στο background που συμπληρώνουν και δίνουν την απαραίτητη ατμόσφαιρα. Σειρά παίρνει το σκοτεινό “House Organ” που στο πρώτο μισό groove-άρει ασταμάτητα και στο δεύτερο καλμάρει τον ακροατή με ένα part που φέρνει στο μυαλό τους Porcupine Tree. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο heavy και τεχνικά στο “Yellow Eyes”, με το αρρωστημένο μπάσο του Dan Briggs και το break αλά Opeth στα μισά περίπου, να εκτοξεύουν τη σύνθεση σε άλλο επίπεδο. Από τα έξι κομμάτια που αποτελείται το album, αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιο σίγουρα θα διάλεγα το έπος “Blot”, το οποίο για δέκα λεπτά σε βυθίζει στη μουσική παράνοια αυτής της μπάντας, συνδυάζοντας με άριστο τρόπο τη μελωδία με την επιθετικότητα.
Οι Between The Buried And Me απέδειξαν για ακόμα μία φορά ότι δεν μένουν στάσιμοι, αλλά πάντα κάνουν ένα βήμα παραπέρα. Πήραν τα καλύτερα στοιχεία όλων των προηγούμενων κυκλοφοριών τους και τα συμπύκνωσαν σε ένα δίσκο μισής ώρας, με το αποτέλεσμα πραγματικά να εντυπωσιάζει και να μας κάνει να ανυπομονούμε για το “Automata II”.