Άλλη μία γλυκιά βραδιά μας επιφύλασσε ο Νοέμβρης στο πολυμουσικό Fuzz. Αυτή τη φορά ο ήχος θα είναι ηλεκτρονικός και έντονα χορευτικός. Εννοείται ότι το Rockin’Athens δεν θα έχανε με τίποτα την ευκαιρία να ικανοποιήσει και αυτή του την ανάγκη κι έτσι βρέθηκα κι εγώ εκεί.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Στην ώρα της και με βασικό σκοπό να προετοιμάσει την ατμόσφαιρα, αντίκρισα την Ela Minus. Ο κόσμος αρκετός παρατηρώ από νωρίς. Ένα one woman show ξεκινά με μόνο συνοδοιπόρο το ηλεκτρονικό kit που έχει στηθεί μπροστά της. Το μήνυμα της είναι απλό: “Bright music for dark times”. Και εν μέρει το πέτυχε αφού η σκηνή πλημύρισε με τα τερτίπια της. Τα όμως αρκετά προηχογραφημένα σημεία θα αποτελέσουν το μείον αυτής της εμφάνισης. Συμπαθητικοί ήχοι, φωνή αρκετά δουλεμένη που προκαλεί ευχάριστα συναισθήματα και θερμή ανταπόκριση από τον κόσμο στα συν.
Με ένα μισάωρο σχεδόν διάλειμμα και την ατμόσφαιρα να θυμίζει club, ο κόσμος δυστυχώς δεν έχει αυξηθεί σημαντικά. Οι Austra μετά την εισαγωγή με το “Darken Her Horse” μπαίνουν κατευθείαν στο ψητό εναλλακτικό wave ήχο τους με έντονη pop attitude. Έτσι θα μας παρουσιάσουν στη σειρά από το τελευταίο τους πολλά υποσχόμενο album το ομώνυμο “Future Politics”, το πιο ονειρικό “Utopia”, το σκοτεινό “I’m A Monster”, το πιο χορευτικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει “Gaia” και το γλυκό “Freepower” για να χορέψουν και τον κάθε τελευταίο… και αφού η Katie Stelmanis έχυσε και λίγο κρασί πάνω στο κατά τ’ άλλα κάτασπρο φόρεμά της και εφόσον κανένας δε νοιάζεται, το ταίριαξε με το γεγονός να έχεις έναν αλκοολικό boyfriend και αφιέρωσε σε αυτό το “Home”.
Φοβερά φωνητικά με μεγάλες δυνατότητες συχνά και ανεβοκατεβαίνοντας οκτάβες, εκεί όπου η φωνή αποτελεί καθαρά ένα μουσικό όργανο και μάλιστα μεγάλης σημασίας, εκεί που η όπερα βρίσκει την dream – dance – indietronica. Εκεί κάπου συναντάς και τους Austra. Στη συνέχεια δήλωσε “I Love You More Than You Love Yourself” και μας αποτρέλανε με την απίστευτη εισαγωγή στο “Beat And The Pulse”. Σταθερά τύμπανα να προσδίδουν χαρακτήρα, αψεγάδιαστα και ελαφρώς χωσιματικά. Ένα μπάσο που κάνει τράμπα με το synth και τα κύρια πλήκτρα είναι αυτά που συμπληρώνουν τη μπάντα. Η Katie πότε πιάνει τα πλήκτρα της επίσης, πότε τραγουδάει και συνήθως μονίμως τα σπάει χορεύοντας.
Έτσι χορέψαμε μαζί της και δεν το “χάσαμε”, “Lose It”, όταν σαν μια σκοτεινή νύφη μας ξαναγύρισε στο “The Villain”. Το encore αποφασίστηκε στα γρήγορα με τα “Painful Like” και “Habitat” καθώς μας καληνύχτισε με το “Hurt Me Now”.
Πεντακάθαρος ήχος, εκπληκτικά φώτα να προσθέσω. Ένα live που αποδείχθηκε πολύ υψηλότερο από τις προσδοκίες μου έλαβε τέλος και στ’ αυτιά μου ακόμα ηχούν οι ήχοι τους. Στα μάτια μου έχει μείνει ζωντανή η εικόνα. Στο κορμί μου οι χτύποι. Στην καρδιά μου η συν-αίσθηση. Μία εμπειρία που έγινε αντιληπτή από όλους εμάς που ήμασταν εκεί.