Χμμμμ… Σε γενικές γραμμές, έχουμε να κάνουμε με άλλο ένα παράδειγμα αυτού που αποκαλούμε DnD metal –ναι, τα brutal φωνητικά δεν ξεγελάνε κανέναν πλέον–, αλλά αυτό εδώ ακούγεται ευχάριστα. Και το λέω με έκπληξη, γιατί πλέον όταν στο press release βλέπω, μετά από epic/folk και τέτοια, να μου πετάνε και ένα “cinematic approach”, συνήθως φεύγω τρέχοντας και δεν κοιτάω και πίσω. Ειδικά αν έχουμε να κάνουμε και με Ιταλούς, όπως είναι οι Atlas Pain, το ματσάκι δυσκολεύει επικίνδυνα…
Και μη γελιόμαστε, όλα τα στραβά του είδους θα τα βρείτε εδώ με το κιλό. Ψιλογρήγορες συνθέσεις πηγμένες στα πλήκτρα, μια κιθάρα κάπου εκεί πίσω να πασχίζει ν’ ακουστεί, brutal χαρούμενα φωνητικά –ούτε εγώ ξέρω πώς το κάνουν– και γενικά πολλή χαρά και πολύς καλπασμός και πολύ d20 εν γένει. Αλλά όλως περιέργως, το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι και τόσο κακό! Κάτι η καλή παραγωγή, κάτι η κιθάρα που πότε-πότε τα καταφέρνει και ακούγεται, κάτι οι γλυκούλικες μελωδίες, σε γενικές γραμμές, το “What the Oak Left” δεν τρώει γκολ από τα αποδυτήρια και μπορώ να πω ότι μέχρι το τέλος ένα Χ το παίρνει.
Δεν είναι για όλες τις ώρες αυτά τα πράγματα βέβαια, αλλά άμα έχει ήλιο κι είστε με σχετικά καλή διάθεση, όπως είμαι εγώ σήμερα, τότε το ντεμπούτο των Ιταλών θα σας βάλει σε ένα ωραίο mood. Τι να πει κανείς, όσο χρειάζεται η μαυρίλα του ατμοσφαιρικού τόσο χρειάζονται και τούτα δω τελικά.