Παρασκευή βράδυ και οι συναυλίες ήταν πολλές και διάφορες, αλλά εγώ διάλεξα το An Club και τους Allochiria ως το πιο challenging, αφού δεν είχα ξαναδει ποτέ live καμία από τις 3 μπάντες και ήταν και τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, που έκανε όλη τη βραδιά ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.
Ανταπόκριση: Γιώργος Γαζής / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (δείτε εδώ περισσότερες)
Έφτασα νωρίς στο χώρο, οπότε ο κόσμος ήταν λίγος, αλλά αυξανόταν με σταθερό ρυθμό, και ήταν αρκετοί μέχρι τις 22.00 που ανέβηκαν στη σκηνή οι Chronoboros. Τo sludge / noise trio ξεκίνησε με πολύ γκάζι, αρμονικές και πραγματικό noise, πράγμα που χρησιμοποίησαν σε κάθε κενό μεταξύ των κομματιών τους και δε μας άφησαν πραγματικά ούτε λεπτό σε ησυχία. Πολύ δεμένοι, με ενέργεια και με πολύ καλό ήχο, μας παρουσίασαν τη δύσκολη παικτικά ‘σχιζοφρένεια’ τους, με συνεχόμενες αλλαγές ρυθμών και riffs, οργισμένα φωνητικά και ένα γενικότερο well-constructed chaos. Με το playlist τους βασισμένο στα “Dialing Up The Cutter” και “No Dirt Or Silver Will Have Us Saved” και προσωπικά μου highlights τα “If A Sword Is Always Sheathed” και “Gut Tracker”, μας ζέσταναν για τα καλά για περίπου 35 λεπτά.
Μετά από ένα περίπλοκο changeover, στις 23.00 ακριβώς, στη σκηνή ανέβηκε η Σοφία Σαρρή με την πολύ ξεχώριστη μπάντα της, αποτελούμενη από βιολί, πλήκτρα, ηλεκτρικό κοντραμπάσο, κρουστά και πολλά πολλά πετάλια και effects, παίζοντας πολύ έξυπνα αποδοσμένα live λόγω της περίπλοκης παραγωγής του album, κομμάτια από το “Euphoria”, ένα album πολύ δύσκολο να χαρακτηριστεί μουσικά. Άρτια παιγμένα μέχρι την τελευταία νότα, με αυτοσχεδιασμούς, εξαιρετικό ήχο και πολύ trippy ατμόσφαιρα, μας ταξίδεψαν για περίπου 40 λεπτά. Προσωπικά μου highlights το “Still Universe”, το “Fire” και το “Inger Vinner Frem Til Del Evige Ro”, έναν ψαλμό του 1798 που σημαίνει “No One Wins Until The Eternal Peace” στα Νορβηγικά (look it up!). Μία πολύ καλή εμφάνιση που το κοινό απορρόφησε εμφανέστατα, βασισμένη σε μια δισκογραφική δουλειά που πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει στη δισκοθήκη κάθε fan της μουσικής γενικότερα.
Στις 00.00 ακριβώς τη σκηνή κατέλαβαν οι Allochiria. Έχοντας ακούσει το πολύ καλό “Throes”, πίστευα ότι ήμουν έτοιμος για αυτό που θα ακολουθήσει. Ξεκίνησαν δυνατά, δεμένοι και πολύ groovy από την αρχή ως το τέλος, και με πολύ καλό ήχο. Οι κιθάρες ήταν καθαρές και πολύ μελωδικές, το μπάσο ξεχώριζε πολύ ωραία μέσα στη μίξη, ο drummer παραδοσιακός hard hitter και σε μεγάλη παικτική μέρα και η τραγουδίστρια, σχεδόν συνέχεια με πλάτη στο κοινό, έβγαλε το τρομακτικό alter-ego της με τα brutal φωνητικά της. Άλλοτε με βαριά riffs, άλλοτε με μελωδικά post στοιχεία, με πολύ έξυπνες και πολύπλευρες συνθέσεις και ωραία escalations από ήρεμα σε heavy parts, η post sludge πεντάδα έπαιξε κομμάτια από το “Throes” και το “Omonoia”. Φάνηκε να γουστάρουν πάρα πολύ αυτό που κάνουν και ιδρώνουν πραγματικά τη φανέλα στη σκηνή, πράγμα που τους έκανε να πάρουν την ανταπόκριση που τους άξιζε από το σχεδόν γεμάτο An Club, που τους χειροκροτούσε ασταμάτητα και ζήτησε και encore, κάτι που φυσικά δε μας στέρησαν. Προσωπικά μου highlights το “Cracking Fractals”, το πολύ καλό “Denouement”, που το guest της Σοφίας Σαρρή απογείωσε με την αντίθεση των καθαρών φωνητικών, των ουρλιαχτών και των growls που έκαναν μαζί με τη frontwoman των Allochiria. Μία εμφάνιση που με έκανε αυτόματα fan και θα κυνηγήσω να ξαναδώ! Έτσι κύλησε λοιπόν το διαφορετικό μεν μουσικά, πολύ ενδιαφέρον δε, βράδυ στο An Club. Χαοτικοί και οργισμένοι Chronoboros, trippy soundtrack από την Sofia Sarri και post sludge groove και μελωδίες από τους Allochiria. Τέτοια ‘διαφορετικότητα’ θέλουμε να βλέπουμε κάθε βράδυ!