Τι και αν έξω o καιρός είχε έρθει επιτέλους στα συγκαλά του και θύμισε λίγο χειμώνα με τη βροχή που έπεφτε ακατάπαυστα από το πρωί, η πραγματική καταιγίδα μας περίμενε μέσα στον πάντα φιλόξενο χώρο του Temple. Ένας χώρος πολύ προσεγμένος από το δυνατό εξαερισμό μέχρι τον εξαιρετικό ήχο, να κάνουν την όποια συναυλιακή εμπειρία ευχάριστη, πόσο μάλλον όταν πρόκειται να παρακολουθήσεις ζωντανά μία από τις μεγαλύτερες μπάντες στον πλανήτη αυτή τη στιγμή. Κάπου εδώ, να ευχαριστήσουμε και την Love Light Productions που πήρε το ρίσκο να μας δώσει τη δυνατότητα να δούμε τους Algiers ζωντανά για πρώτη φορά στην Ελλάδα και ιδιαίτερα μετά το περσινό τους αριστούργημα που φιγούραρε σε όλες τις λίστες με τα καλύτερα του 2017 παγκοσμίως σε υψηλές θέσεις.
Ανταπόκριση: Τάσος Καρράς / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (δείτε εδώ τις φωτογραφίες της βραδιάς)
Με μία μικρή καθυστέρηση, αλλά με την ευχάριστη συνοδεία των αγαπημένων Portishead από τα ηχεία, στις 21:30 περίπου ανέβηκαν στη σκηνή οι Glass Rebel που μας κράτησαν συντροφιά για τουλάχιστον 45 λεπτά. Μας παρουσίασαν κομμάτια από τα δύο 7” που έχουν κυκλοφορήσει, καθώς και καινούργιο ακυκλοφόρητο υλικό, με τα “Trees”, “Cancer” και το καινούργιο “Time Loss” (και ας έλειπε η γυναικεία φωνή, δανεισμένη από τους αγαπημένους Keep Shelly In Athens) να ξεχωρίζουν. Αξίζει να σημειωθεί πως live οι συνθέσεις τους είχαν περισσότερη ενέργεια απ’ ότι στις studio εκτελέσεις και έχουν ένα πολύ – πολύ δυνατό rhythm section που σε κάποια σημεία σε καλούσε να χορέψεις. Μία μπάντα που σίγουρα δείχνει να εξελίσσεται σε κάτι όμορφο!
Εν συνεχεία, ακολούθησε ένα αρκετά μεγάλο διάλειμμα, με τα ‘μαζέματα’ και τα στησίματα να δίνουν και να παίρνουν, με τους ίδιους του Algiers να έχουν αναλάβει αυτό το ρόλο μέσα σε μία χαλαρή ατμόσφαιρα, και τον κόσμο να έχει γεμίσει το Temple. Οι αρχιερείς βγήκαν στην σκηνή στις 22:30 περίπου, με το πανό “All Power to the People” να κοσμεί τον τοίχο πίσω από τα τύμπανα. Στο φυσικό τους περιβάλλον δηλαδή, σε ένα Ναό, άρχισαν τη λειτουργία μέσα από τα αγαπημένα τους sample και τους πρώτους ήχους του “Cry of the Martyrs” να ξεχωρίζουν σιγά – σιγά στο βάθος, με το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό συναίσθημα έντονο από το πρώτο δευτερόλεπτο και το σύνθημα να έχει ήδη δοθεί για το χαμό που ακολούθησε. Τι να πρωτοξεχωρίσεις μέσα από ένα setlist που παραδοσιακά πλέον έχουν την τάση να ανακατεύουν κάθε φορά, σύμφωνα με τη διάθεση τους και την ανταπόκριση του κόσμου. Τίποτα δεν ήταν σχεδιασμένο σε αυτήν την ιδιαίτερη θρησκευτική παράσταση. Το μόνο που σκόπευε ήταν να σε αγγίξει δυνατά και να σε κάνει να θυμάσαι για μέρες την πρώτη σου συνάντηση μαζί τους. Με τον Franklin James Fisher να έχει αναλάβει το ρόλο του αρχιερέα, άλλοτε να σου θυμίζει τον James Brown με τα ιδιαίτερα χορευτικά του, να ξαπλώνει πάνω στην σκηνή, και άλλοτε να φέρνει και λίγο σε Jimi Hendrix, ειδικά όταν έπιανε την κιθάρα, μία από τις οποίες ήταν κιθάρα για αριστερόχειρα γυρισμένη ανάποδα.
Μόλις κατάφερνες να ανοίξεις το πλάνο έπεφτες στις άλλες μεγάλες προσωπικότητες, όπως τον Ryan Mahan που χόρευε ακατάπαυστα και συνόδευε με λούπες και μπάσο σαν να ήταν σε μία δική του έκσταση. Στα δεξιά, δε, ίσως ο αγαπημένος μου Lee Tesche, με όλα εκείνα τα αυτοσχέδια όργανα να τα σέρνει με αλυσίδες και να περνάει το noise σε άλλη διάσταση, μέχρι που έφτασε σε κάποια στιγμή να πετάξει μία από τις κιθάρες του στο κοινό για να αυτοσχεδιάσουν παρέα με τις δικές του παρεμβάσεις πάνω σε αυτή. Και last but not least, o πανύψηλος Matt Tong στο βάθος να εξυψώνει όλο αυτό σε άλλα μεγέθη. Ξεχωριστές στιγμές της βραδιάς, αν μπορεί να πει κανείς, καθώς και τα κομμάτια μπερδεύονταν και είχαν μία συνεχόμενη ροή σαν να τους καθοδηγούσε ένα αόρατο χέρι από ψηλά. “Walk Like A Panther”, “Cleveland”, “Blood” σε μια συγκινητική εκτέλεση, “Death March”, “Hymn For An Average Man”, το εκρηκτικό “Animals” και το μαγευτικό κλείσιμο με την ξεχωριστή εκτέλεση του “The Cycle /The Spiral: Time to Go Down Slowly”. Για να επιστρέψουν για encore μετά από λίγο με μια τριάδα φωτιά και τα “Black Eunuch” και φυσικά το “The Underside Of Power” να ξεχωρίζουν λίγο παραπάνω. Και κάπου εκεί αυτή η ξεχωριστή gospel τελετή έλαβε τέλος μετά από τουλάχιστον 90 λεπτά ασταμάτητης ενέργειας συνεχόμενης ροής.
Αυτοί ήταν, λοιπόν, οι Algiers και τους ευχαριστούμε για αυτήν την υπέροχη βραδιά. Αφού πρώτα μας δίδαξαν το πώς είναι μία μεγάλη μπάντα να κατακτά μία μικρή σκηνή, στη συνέχεια μας έδειξαν πως η μουσική μπορεί όντως να σε γεμίσει με δύναμη και πνευματικότητα, και ότι τελικά ένα live έχει σίγουρα τη δυνατότητα να σε διδάξει πράγματα και να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Βοήθεια μας, till next time!