Auditory Armory και “Dark Matter”, τα λοιπόν. Τα ρετάλια έρχονται από τη Φλόριντα και, όπως οι ίδιοι δηλώνουν, δεν υπάγονται σε κάποιο συγκεκριμένο είδος, αλλά αποζητούν με τη μουσική τους να εξοκείλουν από εκείνο το status quo, ότι όλοι θα πρέπει να κατηγοριοποιούνται. Υπέρμαχος της διαφορετικότητας και αντιδραστική, εγώ είμαι μαζί τους σ’ αυτό και όντως είναι κάτι που δεν το ακούς συχνά.
Καταρχήν, to tell the truth, είμαι προκατειλημμένη αφάνταστα με τις μπάντες που επιλέγουν γυναικεία vocals. Δεν τους έχω ιδιαίτερη αδυναμία, απλά. Βασικά, είμαι πολύ πιο απαιτητική όταν η φωνή είναι γυναικεία και αυτομάτως επιστρατεύω αυστηρότερα κριτήρια, ώστε να τους κρίνω. Παρά ταύτα, όμως, θα προσπαθήσω να είμαι αντικειμενική.
Δεν ήταν κακοί σαν σύνολο, αλλά η φωνή με προβλημάτισε, καθώς τη θεώρησα λίγο ‘light’ για το είδος τους και για το ακουστικό μου πεδίο. Θα μπορούσα να τους πω progressive από τη μία, δεν κωλύομαι καθόλου να τους χαρακτηρίσω alternative από την άλλη, μία έκφανση thrash και metal.
Επέλεξαν να μας εισάγουν με μία ‘επίκληση’, -τουλάχιστον έτσι το είδα εγώ-, διάρκειας 1:14. Μπήκαν βατά και φιλήσυχα, θα ‘λεγα, με το “Tyrant”, το οποίο σφραγίζει μία θέση στο μνημονικό, παρ’ όλα αυτά. “The Light That Was Lost” και όσο δε μου ταίριαζε η φωνή της April Rose (vocals) όταν την άκουγα μόνη της, άλλο τόσο μ’ άρεσε με τα background φωνητικά και το metal που ντύνει το συγκεκριμένο κομμάτι. Μετά το 2:30 του αμέσως επόμενου “Cry Little Sister”, αρχίζει να γίνεται κάτι πολύ ενδιαφέρον και τα growls από το τέταρτο λεπτό και μετά σπρώχνουν το κομμάτι και το θέτουν άψογα ένα από τα πιο αξιοπρεπή αυτού του δίσκου.
Έχουμε διασχίσει μισό μονοπάτι σ’ αυτό το πόνημα και ακολουθεί το “A Path Unknown”, το οποίο άξιζε κυρίως για τις κιθάρες του, για το beat και τις αλλαγές ρυθμού. Ένα απίστευτο χαρακτηριστικό της σύνθεσης του δίσκου είναι ότι η ενορχήστρωση πατάει πολύ καλά πάνω στη γλυκιά (αναμφιβόλως!) φωνή της April Rose και γίνεται πολύ πιο brutal όταν απουσιάζει εκείνη. Κι επειδή κάτι τέτοιο θεωρώ ότι είναι ξεχωριστό, δε μου μένει παρά να το επιδοκιμάσω, γιατί τουλάχιστον τα παιδιά φαίνεται να πατάνε ο ένας πάνω στον άλλον με το σωστό τρόπο.
Πέφτουν οι ρυθμοί με το “Love You To Death” και δικαίως, καθώς πρέπει να προετοιμαστείς για το έπος του δίσκου, που δεν είναι άλλο από το ομώνυμο “Dark Matter”. Πώς ν’ αντέξεις 10:28 λεπτά; Είχε από όλα, μάγκες, το συγκεκριμένο. Δηλαδή για επιδόρπιο επέλεξαν να σου κάνουν μία περίληψη του album “Dark Matter” και ο τίτλος αυτής δε θα μπορούσε να είναι άλλος.
Δεν μπορώ να πω ότι ήταν κακό album, αλλά δεν ήταν και τόσο φοβερό. Όπως προείπα, με χαλάει για το συγκεκριμένο είδος αφάνταστα η τόσο όμορφη φωνή της τραγουδίστριας. Είναι διαφορετικοί και αξιόλογοι, αλλά μάλλον δεν ήταν τόσο των δικών μου γούστων.