Μόδα ξε-μόδα, οι δισκογραφικές επιστροφές από μπάντες που επένδυσες τα καταθλιπτικά σου νιάτα, έχουν το ενδιαφέρον τους. Στην κατηγορία του shoegaze / pop μετά τους My Bloody Valentine και Jesus & Mary Chain (ντάξει και οι δύο είναι μια κατηγορία από μόνοι τους, αλλά τέλος πάντων), έρχονται να προστεθούν και οι -πιο γλυκούληδες- Ride. Αυτοί οι τύποι, έχουν στο ιστορικό τους έναν από τους σημαντικότερους δίσκους του είδους, το επικό για την εποχή “Nowhere”. Το οποίο εξακολουθεί να σου σηκώνει την τρίχα κάθε φορά που το βρίσκεις στο δρόμο σου.
Μετά από 20 και κάτι παραπάνω χρόνια, οι Ride επιστρέφουν με το πολλά υποσχόμενο “Weather Diaries”. Χωρίς να υπολογίζουν ιδιαίτερα στoν ήχο που τους έκανε γνωστούς, λοξοδρομούν ζητώντας βοήθεια από τον “ηλεκτρονικό” Erol Alkan στην παραγωγή, σπρώχνοντας τις συνθέσεις τους σε περίεργα λημέρια. Εν ολίγοις, εξακολουθούν να είναι μελωδικοί και ονειρικοί (σχεδόν ambient κατά τόπους), αλλά έχουν ξεκάθαρα κάνει στην άκρη την fuzzαριστή σκοτεινιά της κιθάρας που τους έκανε αγαπητούς. Ευτυχώς τουλάχιστον, η ατμόσφαιρα -παρά τις κάποιες αχρείαστες δόσεις pop σφυγμού- σε γενικές γραμμές έχει συνοχή, χωρίς όμως να σε τραβάει απ’ τα μαλλιά όπως παλιά.
Το “Weather Diaries” είναι μια αρκετά λουστραρισμένη εκδοχή των Ride με αρκετά single και μεγάλες προσδοκίες. Τελικός αποδέκτης όλων αυτών όμως, θα είναι μάλλον οι σκληροπυρηνικοί fans τους και μόνο. Απ’ την άλλη, το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, δε λέει να ξεκολλήσει απ’ το στερεοφωνικό μου. Άντε βγάλε άκρη δηλαδή…