Oι She Tames Chaos είναι μια σχετικά νεοσύστατη μπάντα αποτελούμενη βέβαια από αγαπημένα πρόσωπα της ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής, όπως η Εύη Χασαπίδου Watson και ο Alfonso Μιγδάνης. Με αφορμή την εμφάνισή τους στο Rockwave Festival, το Σάββατο, ο Τάσος Καρράς μίλησε με τη “μεγάλη ιέρεια του underground” – όπως τη χαρακτηρίζουν – για το ντεμπούτο album τους και τα επερχόμενα σχέδιά του σχήματος.
Γεια σας από το rockinathens.gr. Είστε μια καινούρια μπάντα αλλά με γνώριμα πρόσωπα. Πως προέκυψε λοιπόν αυτή η μουσική συνάντηση;
Eδώ Εύη από She Tames Chaos. Γεια σας κι από εμάς λοιπόν! Πώς προέκυψε… Let’s try the short version! Μετά από την «επανεπάνδρωση» και την άδοξη κατάληξη του εγχειρήματος της επανεμφάνισης των Echo Tattoo, που κράτησε μόνο λίγους μήνες το 2014, αποφάσισα ότι ήθελα να φτιάξω το νέο σχήμα που είχα στο μυαλό μου από καιρό. Έτσι, έχοντας ήδη στο πλευρό μου τον Alfonso, τον χαρισματικό κιθαρίστα που είχε έρθει στους Echo Τattoo εκείνη την περίοδο, μάζεψα γύρω μου και τους υπόλοιπους φίλους με τους οποίους μετά από δύο χρόνια ψαξίματος φτάσαμε στο “Oh fair father where art thou?”.
Στα τέλη της περασμένης χρονιάς κυκλοφόρησε το ντεμπούτο σας. Ένας δίσκος γεμάτος “ψυχή” και πάθος. Στα ατού σας είναι και η εξαιρετική φωνή σου Εύη που συνδυάζεται όμορφα με τις έξυπνες συνθέσεις σας. Πως ήταν να δουλεύετε στο studio σαν μπάντα;
Με κάνετε και κοκκινίζω, ή αυτό, ή έκατσα πολύ στον ήλιο, τα μπερδεύω αυτά. Πέραν της πλάκας όμως σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, much appreciated. Να σας μιλήσω από την πλευρά μου, τα παίδεψα πολύ τα παιδιά γιατί δεν είναι ούτε απλώς διακοσμητικός ο ρόλος μου – παρότι σπανίου ομορφιάς – ούτε ιδιαίτερα δημοκρατική η στάση μου όταν ετοιμάζω κάτι που έχω στο μυαλό μου. Είμαι της άποψης ότι ο συνθέτης (στην περίπτωσή μου η συνθέτρια) – ή ας το πούμε καλύτερα: ο εμπνευστής ενός concept – είναι και ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος να το φέρει από τη σφαίρα της δημιουργικής ασάφειας στον κοινό χώρο των αισθήσεων. Οπότε εκμαίευσα κατά κάποιον τρόπο από τον καθέναν αυτό που ταίριαζε περισσότερο στην κατεύθυνση που ήθελα τότε να πάρει το όλο πράγμα, χωρίς βέβαια να μπορώ να πω ότι όντως υλοποιήθηκε στο 100% η αρχική ιδέα. Δυστυχώς δεν είμαστε μαζί όλοι τη στιγμή που γράφεται αυτό για να έχουμε και την πλευρά των υπολοίπων, αλλά μπορώ με σιγουριά να σας πω ότι ενώ μου είναι ιδιαίτερα πιστοί, ευχαρίστως θα με έπνιγαν.
Ο ήχος σας άλλοτε βγάζει μια γλυκιά μελαγχολία και άλλοτε γίνεται όμορφα επιθετικός. Από jazz και soul στοιχεία σε πιο heavy φόρμες. Πως προέκυψε αυτό το “πάντρεμα” και από που αντλείτε την έμπνευση σας συνολικά;
Γενικά κυμαίνομαι ως άνθρωπος από τη μελαγχολία ως την δυναμική εκτόνωση αυτού που θεωρώ τον κοινό σε όλους μας πρωταρχικό πόνο, οπότε το θεωρώ λογικό τα κομμάτια να είναι έτσι. Έχει να κάνει βέβαια και με τα βιώματά μου εκείνη την περίοδο που ήταν ακραία και ιδιαίτερα προσωπικά. Το τελικό άκουσμα όμως έχει να κάνει με τα riff και τα παιξίματα των παιδιών όπως, και σε μεγάλο βαθμό, και με την παραγωγή που δεν είχε κύριο στόχο να βγάλει τον «ζωντανό» ήχο του συγκροτήματος. Θεωρώ ότι εφόσον έχουμε τα μέσα για δημιουργική επεξεργασία του ήχου και προσθήκες που συντελούν στην δημιουργία ηχητικών τοπίων, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αναπαράξουμε έναν ήχο σκληρό ή στεγνό, αν θέλεις, και αυστηρά τοποθετημένο στα στεγανά των genres. Μπορούμε να ανακατέψουμε τα είδη όπως θέλουμε και να προσφέρουμε ένα νέο άκουσμα.
Στη μουσική οι συνεργάτες φέρνουν τα δικα τους δομικά στοιχεία και η κατάληξη είναι εκπληκτική αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να αξιοποιήσει τη διαφορετικότητα που είναι και το στοιχείο που προσδίδει τελικά το ενδιαφέρον στο ηχητικό αποτέλεσμα. Ο κάθε ένας από τα μέλη της μπάντας έχει πληθώρα επιρροών που είναι ευδιάκριτες για τον έμπειρο ακροατή, στα παιξίματα του καθενός. Για παράδειγμα, ο Άλφι ανάμεσα σε πολλούς, λατρεύει και τον Michael Jackson, ενώ ο Robert είναι μανιακός ακροατής country. Η νέα μας rhythm section, ο Γιώργος Κασαπίδης και ο Σωτήρης Πετρίδης είναι groove masters, με hard καταβολές – απίστευτος συνδιασμός που ήρθε όταν είχα ήδη αποφασίσει ότι θέλω να γρουβάρει περισσότερο η μουσική μας, ενώ ο Θείος Καράμπαλης είναι σεσημασμένος Φαρφισομανής και γκαραζάκιας. Από πλευράς μου, συνθετικά, να σας δώσω το clue για το “Toyland” που είναι ένα κομμάτι σαφώς επιρρεασμένο από τους King Crimson και συγκεκριμένα από το “Epitaph”. Τα κομμάτια του δίσκου τα οποία συνέθεσα αποκλειστικά εγώ θα μπορούσα κάλλιστα να τα είχα γράψει μόνη μου παίζοντας όλα τα όργανα, τι κομμάτια θα ήταν όμως αν αντλούσαν από μια μόνο πηγή;
Σε μερικές ημέρες θα εμφανιστείτε ζωντανά στο Rockwave Festival. Tι σημαίνει το συγκεκριμένο festival για εσάς;
Το Rockwave είναι ένας θεσμός που ευτυχώς εξομοιώνει τη χώρα μας με τις διεθνείς σκηνές. Είναι αξιοθαύμαστο αφενός για τη μακροβιότητά του, αφετέρου για την οργάνωσή του. Δεν χαίρεστε που έχουμε φεστιβάλ τέτοιου βεληνεκούς;
Θα μοιραστείτε την σκηνή με ελληνικές μπάντες αλλά και με μπάντες εκτός συνόρων με μεγάλη αναγνωρισιμότητα και πολλούς fans ιδιαίτερα στην χώρα μας όπως οι Placebo και ο Sivert Hoyem. Mιλήστε μας λίγο για τα συναισθήματα σας πριν από το live…
Καλύτερα να σας πω για τα συναισθήματά μας μετά το live. Πριν το live πάνω κάτω τα ίδια παντού είναι, αν εξαιρέσεις βέβαια το γεγονός ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι μεγάλο. Σας λέω ρωτήστε με μετά όμως, γιατί για παράδειγμα προσωπικά έχω μοιραστεί τη σκηνή με τους U2 και αν με ρωτήσετε πώς νιώθω τώρα για τη συγκεκριμένη συναυλία, θα σας πω ότι ενώ ήταν μια σημαντική εμπειρία, είχε μια ψυχρότητα και μια κενότητα, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Όπως για παράδειγμα λόγω του γεγονότος ότι δεν γνωρίσαμε τους U2 ή λόγω του ότι η έκθεση σε ένα κοινό της τάξεως των 60.000 ανθρώπων λειτουργεί ως αναλγησία επί σκηνής, αντίθετα με την ταραχή που σου προκαλεί η άμεση επαφή με το κοινό σε έναν μικρότερο χώρο.
Τα σχέδια σας μετά την 1η Ιουλίου και την εμφάνιση σας στην Μαλακάσα ποια είναι;
Να παίξουμε headliners του χρόνου. Να κάνουμε το δεύτερο δίσκο μας και να πάμε κάπου να ξεπατωθούμε στο χορό σύντομα.
Ευχαριστώ για το χρόνο σας. Η τελευταία λέξη ανήκει σε εσάς και σε ότι εσείς θα θέλατε να μοιραστείτε με τις φίλες και τους φίλους σας που θα έρθουν να σας δουν ζωντανά σε μερικές ημέρες.
Εμείς ευχαριστούμε και να κλείσουμε υπενθυμίζοντας στα παιδιά εκεί έξω ότι τους χρειαζόμαστε. Αυτοί είναι η δύναμή μας! Παίδες να έρθετε νωρίς, πέντε παρά τέταρτο βγαίνουμε στο Vibe Stage! Θα κάνει πολλή ζέστη, λένε κάτι για 50 βαθμούς, να έχετε νερό από το σπίτι, και… πού ‘σαι Μάκη; Να πάρεις ζακέτα!