Πέμπτη βράδυ και όλοι οι δρόμοι με οδηγούν στου Ψυρρή. Και αυτό γιατί η Death Disco φιλοξενεί δύο σχήματα που λίγο σαν κινηματογραφικά και περισσότερο pop πειραματικά θα μας χρωματίσουν νοητικά και μελωδικά.
Aνταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Η αρχή επισημοποιείται με τους Disconnected, ένα νέο αίμα στην alternative σκηνή. Ήπια και καθαρή η φωνή συμπληρώνεται από τα πλήκτρα με δεύτερα φωνητικά (ή μέσω της ακουστικής κιθάρας) καθώς και με τρίτα από πλευράς ηλεκτρικής κιθάρας. Το μπάσο δυνατά κρατεί και τα τύμπανα μου θυμίζουν… παρέλαση που όμως δε με χαλάει καθόλου για την ακουστική. Οι συνθέσεις απλές, ευκολοάκουστες και χαλαρές που δυναμώνουν σταδιακά. Θα τους θυμόμαστε κυρίως με το “Fool Me”, ως πιο ρυθμικό με αρκετές εναλλαγές, το “Backing Up” με την ωραία του μελωδία και τα διαλείμματα που προωθούν τα όργανα και το “Fading Light” που αναπνέει εξ Ανατολής εύκολα σαν από ταινία ή και σειρά της τηλεόρασης. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει ένα EP και αν όλα πάνε καλά αναμένουμε το ντεμπούτο LP τους μετά το καλοκαίρι. Καλή πρόοδο λοιπόν.
Η συνέχεια θέλει τον/τους Morgan Delt να μας μεταφέρουν ηχητικά σε άλλα μύκη κύματος. Echoes, haze και pacific waves… κάτι που έγραψα στην δισκοκριτική έρχεται να επισφραγίσει τον Pop Art χαρακτηρισμό που τους αποδίδεται.
“Mr. Carbon Copy” έκτακτο το ξεκίνημα από τον προηγούμενο δίσκο. Και αφού δεν θέλουν να δουν τι γίνεται εκεί έξω, “A System Οf 1000 lies” στην αναγνώριση. Ονειρικό μπορεί να ακούγεται αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι κιόλας. Underground και κομματάκι ηλεκτρονικοί με μπόλικο druggy υπόβαθρο συνεχίζουν να παίζουν μεταξύ της απόδειξης πως κατέχουν και τον πιο βαρύ ήχο του “Chakra Sharks”, ενώ ξέρουν και να τα χώνουν και Ανατολίτικα κατά το πανέμορφο “Black Purple”. Λες και χρησιμοποεί εφέ στα φωνητικά ακούγεται το “Mssr. Monster” με τα κεφάτα στα γενικά τύμπανα, που μέρος τους είναι καλυμμένο με ένα πολύχρωμο από Ινδία λογικά μεταξωτό ύφασμα.
Ένα mini synth όπως και ένα laptop για κάποια βοηθητικά, ένα ντέφι στα έξτρα εξαρτήματα για τον ήχο τους, ένα αξιόλογο μπάσο και δυο κιθάρες που προκαλούν την προσοχή σου τα στοιχεία τους. Ερωτικότατο και για τρελό λίκνισμα το “Barbarian Kings” τους στέφει βασιλιάδες στο είδος τους. Ο drummer σαν ταχυδακτυλουργός σπάει τις μπαγκέτες και τις αλλάζει σε χρόνο ντετέ, χωρίς να πάρεις μυρουδιά. Το πανί του γλιστράει μα δεν πτοείται και πάλι με κίνηση ρουά ματ το επαναφέρει στο set που κινείται προς το τέλος του με το μοναδικό και αψεγάδιαστο “Lizard Brains”. Το συγκρότημα καταχειροκροτείται από τον ελάχιστο δυστυχώς κόσμο και επανέρχεται με ένα encore που κρατά τον ρυθμό στο είναι σου.
Dreamy και σαν από τα flower power των 60’s και των 70’s η νέο–ψυχεδέλειά τους σε κυριεύει. Ένας ύμνος για την αγάπη θα προσθέσει fusion και θα μας ενεργοποιήσει κυριολεκτικά. Χαμόγελα και όμορφη διάθεση είναι το ζουμί της υπόθεσής τους. Χίπικα, λουλουδάτα και άρτια μουσικά τα αποτελέσματα. Η εν ολίγοις κατάληξη από την όλη διαδικασία αποπνέει μία νίκη, αυτή της επιμονής. Και χαίρομαι που επέλεξα να τους δω ζωντανά, γιατί το όλο εγχείρημα μόνο έπαρση και ευδιαθεσία μπορεί να σου μεταδώσει. Εις το επανειδείν λοιπόν με την παραπάνω αναγνώριση και το μεγαλύτερο σε βαθμό ανθρώπων κοινό. Το αξίζουν.