Δε θα πω ψέματα. Ο βασικότερος όγκος των albums που σκάνε στα τυφλά στο inbox μου από άγνωστες κυρίως μπάντες είναι ως επί το πλείστον μέτριες, έως απαράδεκτα κακές. Εντάξει, παντού υπάρχουν δείγματα που μπορούν με τον καιρό να συμμορφωθούν, αλλά είναι και κάποιες φορές που βρε παιδί μου ακούς κάτι πράγματα που σε κάνουν να χάνεις τη δίψα σου για ζωή.
Στα καλά καθούμενα λοιπόν, μπλέκεις με τους Woodhawk. “Beyond the Sun” σου λέει. Φάση Sword, Mastodon, Truckfighters, Clutch λέει. Τσέκαρε το video του “The High Priest” επίσης σου λέει για να μπεις στη φάση. Το κάνεις και ανοίγεις μπύρα. Ακούς το δίσκο και έχεις πιεί μια εξάδα στο όρθιο.
Τι συμβαίνει ακριβώς εδώ; Οι Woodhawk είναι τρείς τύποι από τον Καναδά, και το “Beyond The Sun” είναι ο καλύτερος δίσκος που έχεις ακούσει τελευταία από μπάντα που μάλλον δε ξέρεις. To στυλ τους κοντράρει τους Red Fang των πρώτων δίσκων, τα φωνητικά μπλέκουν τη μεταλλιά των The Sword τη mainstream ροκιά του Dave Grohl, θυμίζοντας αρκετά και λίγο από Cky. Τέλος πάντων, η φάση είναι κάτι παραπάνω από feelgood και δεν μπάζει από πουθενά. Τα χαλαρά τους σημεία θα μπορούσαν με ευκολία να επενδύσουν surf videos και κάθε τύπου φασαίους boarders. Μελωδικοί, fuzzαριστοί, σολίδια, έμπνευση και πάνω απ’ όλα χωρίς περιττές μαγκιές. Η ποιότητα της παραγωγής ακολουθεί το mainstream μονοπάτι χωρίς τις ευκολίες και τις “και καλά” βρώμικες υπερβολές του είδους. Από τα cool ακόρντα του ομώνυμου αρχικού κομματιού, έως την μελωδική επιθετικότητα των “Living In the Sand” και “Chrononaut”, το “Beyond The Sun” ρολάρει πανεύκολα και ξεκούραστα απ΄ την αρχή έως το τέλος.
Το album αυτό, μπαίνει για πλάκα στις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, και αυτό αποτελεί έκπληξη για μια μπάντα που μέχρι πριν δυο μέρες -τουλάχιστον εγώ- δεν είχα ιδέα. Εβίβες.