Έφτασα τρέχοντας, νομίζοντας ότι έχω αργήσει για να ανακαλύψω, ότι, πριν τη μπάντα έπαιζε ένας τύπος μουσική. Φάση live ηλεκτρονική, με μπλιμπλίκια, MIDI controllers και drum machines οχι “βάζω-κομμάτια-στη-σειρά-με-sync-στο-virtual”, όπως συνηθίζετε οι περισσότεροι εδώ μέσα…
Ανταπόκριση: Κωνσταντίνος Βασιλάκης / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Ωραίος τύπος, και επίσης ωραία φάση να βλέπεις τον ηχολήπτη των Nerve να τον κοιτάει με βλέμμα “τέλειωνε φίλε” (μάλλον έπαιξε παραπάνω από ότι έπρεπε). Δεν έμαθα ποτέ ποιος ήταν αλλά άξιζε.
Μετά από τον τύπο λοιπόν, σκάνε οι Nerve. Ξεκινώντας με techno και προχωρώντας με dubs και κάτι breaks, γενικά το set ήταν πιο “αργό”, δεν είχε τοσο dnb μέσα, και κατα βάση ήταν αυτοσχεδιαστικό πάνω σε υπάρχοντες ιδέες. Κάπου στη μέση ο Jojo πήρε το μικρόφωνο και μας εξήγησε με λίγα λόγια γιατί είναι ο μπαμπάς μας. Αυτός ο τύπος δεν είναι απλά ο καλύτερος drummer στη πιάτσα αυτή τη στιγμή, είναι ένας άνθρωπος που θέλει να σπρώξει και τους άλλους να πάνε μπροστά.
Εκτός από το θέαμα που προσφέρει το να βλέπεις τη μπάντα του να είναι σκαλωμένη με αυτά που παίζει, σου βάζει και τη ψείρα να ξεκολλήσεις από τη μίζερη, γεμάτη συμβιβασμούς ζωούλα σου και να σπρώξεις την άμαξα που με νύχια και με δόντια κρατάς κολλημένη στη λάσπη. Να αυτοσχεδιάσεις σε μια εποχή που όλα είναι τόσο γρήγορα, που δε προλαβαίνεις να προσαρμοστείς. Να προσφέρεις το διαφορετικό και το ιδιαίτερο σε έναν κόσμο που οι υπολογιστές και το AI μπορούν να κάνουν τα πάντα, φαινομενικά, καλύτερα από σένα. Να παίζανε και λίγο περισσότερο και το UX θα ήταν τόσο πλήρες, που θα ήταν παραδειγματικό για τις επόμενες γενίες. Ήδη είναι δηλαδή…