Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας. Από όταν άκουσα πρώτη φορά το “A Storytellers’ Moon” και τον Kevin Ridley να ταγουδάει “Welcome back my friends, this has been too long I fear” ήξερα τη γνώμη μου για τον καινούριο δίσκο των τεράστιων – ναι ρε, τεράστιων! – Skyclad. Αλλά κάτι μέσα μου ήθελε να τους δει live πριν κάτσω κάτω να γράψω πέντε αράδες για το “Forward into the Past”. Αφού λοιπόν βρέθηκε κάποια να με τραβήξει μετά κόπων και βασάνων στο Κύτταρο εκείνο το βράδυ Σαββάτου, μετά έπρεπε να περάσουν άλλες 4-5 μέρες για να βάλω σε μια σειρά όλα τα πράγματα που χόρευαν στο κεφάλι μου για το live, τους Skyclad, τον νέο δίσκο, τους παλιούς δίσκους, τον Walkyier που πάντα θα λείπει, τον Ridley που αναπληρώνει άψογα, να το πω να τελειώνουμε; Την μπάντα που ανακάλυψε το folk metal. Την μπάντα με τους καλύτερους στίχους που έχω διαβάσει ποτέ. Την μόνη heavy metal μπάντα που θα μπορούσε άνετα να παίξει σε μια μπυραρία στην βόρεια Αγγλία και να μην ενοχλήσει κανέναν από τους μπαρμπάδες που θα αδειάζουν τα pints τους, και μετά να παίξει σε ένα κλειστό club σαν το Κύτταρο και να χαζέψει κόσμο. Τους Skyclad.
Βαθιά ανάσα. Δεν γράφεις live report, ούτε αφιέρωμα. Συγκεντρώσου. “Forward into the Past”. Τι λέει; Ωραία, πάμε χωρίς περιστροφές λοιπόν. Το καινούριο Skyclad είναι δισκάρα, όμορφα κι ωραία. Προσέξτε, δεν είναι καλός δίσκος. Είναι Δισκάρα. Με κεφαλαίο “Δ”. Θυμάστε τι θα πει “Δισκάρα”; Θα πει αυτό που είναι το τελευταίο Skyclad. Κομματάρες, ερμηνειάρες, παραγωγάρα, εξωφυλλάρα. Και ψυχή. Θυμάστε το “Penny Dreadful”; Αυτό ακριβώς. Όλα είναι άψογα. Από το thrash παίξιμο του “State of the Union Now” που θα θυμίσει στους ρομαντικούς το ιερό “Wayward Sons of Mother Earth” μέχρι την λυρική folk πανδαισία του “The Queen of the Moors”, οι γερόλυκοι παρουσιάζουν έναν δίσκο που νομίζω πως ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός τους πίστευε ότι μπορούν να βγάλουν εν έτει 2017.
Φιλοσοφικές μπούρδες αντί επιλόγου: Μπορεί στην δυτική σκέψη να έχει επικρατήσει η Αριστοτέλεια λογική και ως εκ τούτου να αντιλαμβανόμαστε αντίθετες έννοιες σαν αλληλοαποκλειόμενες, αλλά ούτε παντού είναι έτσι, ούτε εδώ ήταν πάντα έτσι. Για να καταλάβετε τι εννοώ μπορείτε να διαβάσετε βουδιστική φιλοσοφία, μπορείτε να διαβάσετε Ηράκλειτο, ή μπορείτε να ακούσετε το καινούριο Skyclad. Και να δείτε πώς μπορείς να είσαι απίστευτα προοδευτικός και καινοτόμος, τραβόντας ολόισια στο παρελθόν. Forward, into the Past!
ΥΓ: Forgive me if I’m out of order – this new “music” has no soul.
It may be good for making money, sadly that is not my goal.
Για όσους δε θυμάστε.