Οι Fit For An Autopsy αποτελούν χωρίς αμφιβολία μία από τις πιο ποιοτικές μπάντες που έχει παρουσιάσει η deathcore σκηνή τα τελευταία χρόνια. Έχοντας ήδη στο ενεργητικό τους τρεις αξιομνημόνευτες κυκλοφορίες επέστρεψαν δυναμικά και μας παρουσιάζουν τη τέταρτη ολοκληρωμένη τους δουλειά με όνομα “The Great Collapse”. Ένας δίσκος που μπορεί να αγαπηθεί και από αυτούς που δεν έχουν καμία επαφή με το συγκεκριμένο είδος και φυσικά ανεβάζει ακόμα υψηλότερα το πήχη που έχει θέσει το συγκρότημα με το προηγούμενο εξαιρετικό album “Absolute Hope Absolute Hell”.
Το “The Great Collapse” ακούγεται όπως ακριβώς μας έχουν συνηθίσει οι Fit For An Autopsy. Βαρύς και ασήκωτος ήχος που επί 40 λεπτά δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα με τις αρρωστημένες εναλλαγές του ρυθμού. Τα heavy και γρήγορα riffs δίνουν τη σκυτάλη σε πιο αργόσυρτα και beatdown parts που σε συνδυασμό με τα φωνητικά και τη σκοτεινή ατμόσφαιρα δημιουργούν ένα άψογο αποτέλεσμα. Εύσημα βέβαια πρέπει να δοθούν και στην άριστη παραγωγή από τον κιθαρίστα της μπάντας, Will Putney, που δίνει τον απαραίτητο όγκο στα όργανα, αναδυκνύοντας τα με τον πιο κατάλληλο τρόπο.
Εναρκτήριο κομμάτι και προσωπικό αγαπημένο είναι το “Hydra” το οποίο αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα για το τι θα ακούσεις στη συνέχεια. Groove που σκοτώνει, drums που δεν αφήνουν τίποτα όρθιο και ένα άκρως πωρωτικό riff περίπου στη μέση. Η συνέχεια δίνεται με το “Heads Will Hang” που σου δίνει την αίσθηση ότι ακούς κάποιο τραγούδι των Gojira. Ακόμα μία σύνθεση που έχει έντονα επιρροές από τους Γάλλους είναι και το “Black Mammoth”, κυρίως λόγω των φωνητικών στο refrain. Άλλες στιγμές που ξεχωρίζουν στο “The Great Collapse” είναι τα “Iron Moon” και “Too Late” με τα ισοπεδωτικά breakdowns, το “Empty Still” με την ήρεμη μελωδική εισαγωγή και το “Spiral” με το ταξιδιάρικο solo και το εν συνεχεία ξέσπασμα των blast beats που κλείνουν έτσι εντυπωσιακά το album.
Οι Fit For An Autopsy τα κατάφεραν περίφημα για ακόμα μία φορά κυκλοφορόντας έναν από τους καλύτερους deathcore δίσκους που έχουμε ακούσει τον τελευταίο καιρό. Αν μη τι άλλο αποτελεί και τη καταλληλότερη “παρηγοριά” για όλους εμάς που απογοητευτήκαμε από το νέο πόνημα των πρωτεργατών του είδους, Suicide Silence.