Βράδυ Σαββάτου και το Gazi Music Hall είναι σχεδόν γεμάτο από τις 21:00 που έφτασα εγώ. Ο Petros Floorfiller Kozakos στα decks πράγματι γέμισε τα πατώματα από νωρίς με τις χορευτικές επιλογές του και η αίσθηση του club ήταν ολοφάνερη. “The children with no name…” από τους ελάχιστους στίχους που ακούστηκαν.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Συνεπέστατη σαν Ιρλανδέζα, η Roisin Murphy ανεβαίνει στην σκηνή φορώντας μαύρα και ένα θέμα με θύμηση από τουρμπάνι στο κεφάλι. Από κάτω γίνεται πανζουρλισμός. Πραγματικά με εξέπληξε ο τόσος πολύς κόσμος που κάνει ιδιαίτερο χαμό σε ένα τέτοιου είδους live show. Avant – pop και garde – art. Η φάση αυτή είναι.
Αφού βολεύτηκα στα ψηλά διαζώματα, ώστε να έχω και οπτική επαφή, μιας και η φάση όπως είπαμε αυτή είναι, εγώ θα τη χαζέψω. Από προσωπεία, αξεσουάρ και κουστούμια ένας χαμός on stage. Μουσικά ενώ ξεκινάει χαλαρά, στην πορεία jazz –ίζει. “Tell Everybody”κατά την αρχή της εμφάνισης, κάνει τον κόσμο να τραγουδά μαζί της. Έρχεται η σειρά του “Ten Miles High” και παρατηρώ τους μουσικούς της ολοένα και παραπάνω. Εκτός από το ηλεκτρονικό της υπόθεσης, ακούμε κιθάρα, μπάσο, drums και πλήκτρα. Σοβαρά και επαγγελματικά. Ακολουθεί ένα punk ξέσπασμα ενώ η Roisin δεν σταματάει να μετουσιώνεται μονίμως σε κάτι άλλο. “Dear Miami” σαν να ζεστάθηκε πολύ, άψογα εκτελεσμένο. Ακούσαμε επίσης ντέφι, bongos και την ό,τι να ΄ναι μούρλα τους. Στο video wall εντοπίζω ανθρώπους καθημερινούς, από παντού να βρίσκονται και να διασκεδάζουν στα clubs. Και κάπως έτσι παίζει και στο Fuzz, εφόσον άκουσα μπόλικους να μιλάνε ξενόγλωσσα η αλήθεια είναι.
Αυτήν την φορά μετατρέπει τη μαύρη φούστα της σε παραδοσιακή. Μία τριπλή μάσκα φοριέται και η ίδια περνιέται για κάποιο φάντασμα μιας trip pop όπερας. “Evil Eyes” μας τραγουδάει και αλλάζοντας ύφος, τοποθετεί μία μάσκα – γυαλί. Η εικόνα διαστημική πλέον. Ένα κρεμαστό κουδούνι βρίσκεται ξάφνου δίπλα της κι αυτή δεν χάνει την ευκαιρία να το κοπανίσει ρυθμικά. Την respect – άρω. Το video wall σφίζει από χρώματα και η ατμόσφαιρα ψυχεδελίζει καθώς οι μπαγκέτες είναι αυτές που διαφέρουν, οι στρογγυλές. Χορευτικά ρομποτικά σαν τικ τακ από δείκτης ρολογιού η κίνησή της. Εισβάλει στο κοινό και αγκαλιάζεται μαζί του. Ένα παιχνίδι με τα πλήκτρα πλημμυρίζει τον μπασίστα και τον κιθαρίστα καθώς και εμάς. Μία βαλίτσα σε ένα πάρκο πεταμένη είναι αυτό που βλέπουμε πλέον στην γιγαντοοθόνη που σε λίγο θα χαθεί μέσα στα νούμερα που μετράνε σαν τις μετοχές στο χρηματιστήριο. Τελικά η Roisin συνεχίζει και μας εκπλήσσει με μία μάσκα που παραπέμπει στο σύμβολο της γονιμότητας (φαλλό). Η jazz dance κουλτούρα τη φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με τη disco dance, το “Forever More” και τον κόκκινο και φουξ ρουχισμό και εξοπλισμό.
Μας εκμυστηρεύεται πως ήταν υπέροχα απόψε και πως έχει ένα περίεργο μα όμορφο συναίσθημα παρά τα μαχητικά που άκουσε λόγω της 25ης Μαρτίου. Το encore την θέλει με την κλασική ιπποτική μάσκα της στα πράσινα, να “sing all the time” και να μας γνωρίζει με τη ζήλια που απευθύνεται στο τελευταίο της track. Όντως ζηλευτή η ίδια, μάχιμη, λαμπερή, πολύ όμορφη και διαρκώς εξελισσόμενη. Μία ντίβα που μας δουλεύει κανονικά με την σκηνική παρουσία της.