Έχει φτάσει Πέμπτη και ακόμα να βρω την όρεξη να γράψω για το live του Σαββάτου. Γιάννης Αγγελάκας και 100 Βαθμοί Κελσίου. Θα καταλάβετε όπου να ‘ναι… Αρχικά θέλω να πω ότι με εκνευρίζουν τα συγκροτήματα με τέτοια ανέμπνευστα ονόματα εκτός αν είναι μπάντες διασκευών. Πάλι είναι λίγο εκνευριστικό αλλά εντάξει. Θα επανέρθουμε σε αυτό το θέμα αργότερα. Πειραιώς Academy λοιπόν, σχεδόν γεμάτο, ψιλοξενέρωμα με ακύρωση Bazooka γιατί έχω ακούσει τα καλύτερα, αλλά λες οκ θα ακούσουμε τουλαχιστον Αγγελάκα, δε γαμιέται; Ε και γαμήθηκε.
Ανταπόκριση: Παναγιώτης Αντωνίου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Ο Αγγελάκας ήταν σε όλο το live αξιοπρεπέστατος. Λακωνικότατος (είπε ένα γεια, δύο τρία ευχαριστούμε και ένα “είστε υπέροχο κοινό”. Αυτά.) Η γνωστή χαρακτηριστική του φωνή μοιάζει αναλοίωτη στο χρόνο και προσωπικά είμαι μεγάλος θαυμαστής του χρόνια τώρα. Από Τρύπες μέχρι και προσωπική δισκογραφία. Με Επισκέπτες και Ντίνο Σαδίκη κλπ. Αυτό λοιπόν που βίωσα το Σάββατο δεν ήταν καν κοντά σε όλα αυτά.
Θυμάστε που είπα ότι θα επανέρθουμε αργότερα; Επανήλθαμε. Ουσιαστικα βλέπαμε μια μπάντα διασκευών να διασκευάζει Αγγελάκα και Τρύπες με τη μόνη διαφορά ότι είχαν τον original τραγουδιστή στα φωνητικά. Και δυστυχώς ήταν μια πολύ αταίριαστη μπάντα διασκευών. Ήταν σα να βλέπαμε τους Onirama ή τις Μέλισσες με τον Αγγελάκα μπροστά. Όλο αυτό δημιουργούσε ένα ουσιαστικά αμήχανο κλίμα, με το live να μην κάνει ποτέ αυτό το “κλικ” που περίμενα από την αρχή, να πάρει μπρος και να μη σταματήσει μέχρι το τέλος. Είχε αρκετές ευκαιρίες αλλά από τη μια η επιλογή των τραγουδιών, από την άλλη οι ενδιαφέρουσες μεν, ψιλοξενέρωτες δε εκτελέσεις τους δεν το άφησαν να γίνει ποτέ. Καλοί μουσικοί δε λέω, αλλά φίλε τρομπετίστα με το λαχανί φωσφοριζέ παντελόνι, όταν ο Αγγελάκας τραγουδάει “η καρδιά μου σαράβαλο σε κατηφόρα πάει”, εσύ από πίσω δεν κουνάς δεξιά αριστερά την τρομπέτα λες και παίζεις στους Village People!
Προφανώς όταν ακούγονταν Τρύπες και τα “χιτάκια” του Αγγελάκα γινόταν χαμός, άναψαν καπνογόνα, άνοιξαν moshpit κλπ, αλλά ήταν 99% λόγω της δυναμικής των τραγουδιών και του γεγονότος ότι τα τραγουδούσε ο δημιουργός τους. Γενικότερα σε όλο το live επικρατούσε μια χλιαρότητα και μια μιζέρια. Και όχι η καλής ποιότητας μιζέρια. Θα μπορούσε να είναι “καταθλιπτικά” και εξαιρετικά. Δεν ήταν.