Όταν ακούω συγκροτήματα να βγάζουν ένα ντεμπούτο που ελκύει τρομακτικά τα βλέμματα του εκάστοτε τύπου κοινού, πάντα περιμένω τη δεύτερη κυκλοφορία τους για να δω αν άξιζε όλο αυτό το hype που δημιουργήθηκε. Ε λοιπόν, οι Hark είναι μία τέτοια μπάντα.
Μετά από το πολυσυζητημένο “Crystalline”, οι Άγγλοι post-sludgers, με άγριες διαθέσεις και με τη φρέσκια προσθήκη του κιθαρίστα Joe Harvatt, επανέρχονται για να επεκτείνουν την μουσική τους “παλέτα” με το “Machinations”.
Η συνταγή για αυτό το album αποκαλύπτεται μετά το πρώτο άκουσμα. Όλες οι συνθέσεις είναι κατά μέσο όρο groove-άτες με progressive γέφυρες που καταλήγουν συνήθως σε αργά μελωδικά βαρύτατα refrain. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Disintegrate”, το οποίο τυχαίνει να είναι και το αγαπημένο μου από ολόκληρο το album. Απαρατήρητο δε μπορεί να περάσει και το γεγονός ότι έχουν πληθύνει και βελτιωθεί τα κιθαριστικά solos(ελπίζω όχι μόνο στο στουντιακό επίπεδο γιατί στα live τους έχουν προδώσει αισθητικά αρκετές φορές). Αυτό ίσως οφείλεται στην προσθήκη του νέου “εξάχορδου” μέλους, που φαίνεται να έχει αναλάβει την πλειοψηφία αυτών. Τα blues-southern μονοπάτια που βάδισαν με το “Crystalline”, δεν έχουν εξαφανιστεί, αλλά αντιθέτως έχουν διαμορφωθεί με πιο alternative και προοδευτικό τρόπο. Φαίνεται σε αρκετά σημεία των τραγουδιών (π.χ στο “Fortune Favours The Insane”), πως τα παλικάρια ακούνε εδώ και πολύ καιρό Clutch και Mastodon. Παρ’όλα αυτά βάζουν το δικό τους στίγμα στο “χάρτη” εκμεταλλεύοντας συνετά αυτές τις επιρροές και παράγουν ένα όμορφο αποτέλεσμα παντρεύοντας το Νεο-Ορλανδέζικο rock n’ roll με το progressive sludge(και με άλλες πολλές “ταμπέλες”, αλλά ας μη γινόμαστε κουραστικοί). Το βασικό είναι ότι τα κομμάτια έχουν τη δική τους ταυτότητα.
Το “Machinations” είναι ευχάριστη, σαφώς, κυκλοφορία και, ουσιαστικά, επιβεβαίωση (από όλες τις πλευρές) για τις ικανοτήτες και τις φιλοδοξίες του συγκροτήματος. Αν μπορούσα να μαντέψω, το επόμενο και τρίτο album θα είναι και το καλύτερο.