Ομολογώ ότι, στην περίπτωση των Δανών Nord, δυσκολεύτηκα πολύ να ολοκληρώσω τις τρεις ακροάσεις που έχω ως απόλυτο minimum για να γράψω μια κριτική. Οι ίδιοι δηλώνουν ότι στο ντεμπούτο EP τους παίζουν μελωδικό progressive metal/rock. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα εκμοντερνισμένο death doom, με πινελιές σύγχρονου metal, χωρίς ταλέντο και έμπνευση.
Το πρώτο στοιχείο της κυκλοφορίας που μου έκανε εντύπωση (αρνητική) είναι τα φωνητικά, τα οποία κινούνται μεταξύ καθαρών (και εντελώς φάλτσων) και screamο, με μερικά κλασσικά growls στο ενδιάμεσο. Και όταν λέμε φάλτσα, μη φανταστείτε την υπερβόρεια ομορφιά του Quorthon. Μιλάμε για ακρόαση-δοκιμασία.
Όσον αφορά τις κιθάρες, εδώ έχουμε κάποια απολύτως τυπικά riffs, τα οποία τις περισσότερες φορές αποτελούνται από μια διαδοχή συγχορδιών σε modern metal ύφος. Τα κιθαριστικά θέματα είναι ελάχιστα και τα solos ανύπαρκτα. Αυτό που αποδυναμώνει όμως ιδιαίτερα το υλικό είναι η παραγωγή. Τα τέσσερα τραγούδια του Ep ακούγονται σαν να έχουν ηχογραφηθεί στο pc κάποιου από τα μέλη της μπάντας με αποτέλεσμα την πλήρη απουσία ηχητικών δυναμικών αλλά και συναισθήματος. Η υπερσυμπιεσμένη “πλαστικούρα” χαρακτηρίζει τα πάντα.
Με το ντεμπούτο τους οι Nord δεν δημιουργούν ιδιαίτερες ελπίδες για το μέλλον. Μάλλον θα πρέπει πρώτα να αποκτήσουν μια ξεκάθαρη ιδέα για το πώς θέλουν να ακούγεται η μπάντα και στη συνέχεια να δουλέψουν (πολύ) για να το καταφέρουν.