Με post και progressive και υπνωτικούς ρυθμούς απαντά η Ουκρανία. Συνεκτικότητα και αλληλουχία. Μένουμε – επιμένουμε ορχηστρικά και ατμοσφαιρικά.
“Stringer Bell” με ισχνή εισαγωγή που σε προδιαθέτει να αράξεις και να απολαύσεις την μελαγχολία. Ειδικά όταν ξέρεις ότι προέρχεται από τον Igor Sidorenko των Stoned Jesus. Θα δυναμώσει και θα κορυφωθεί χωρίς πίεση, αβίαστα που λέμε. Και η ελπίδα που έχει ξεμυτίσει, θα μετουσιωθεί σε ζωή. Σαν ένα τραγούδι για το καλημέρα. Ηλιαχτίδες διαπερνούν από τις σχισμές ή και τις χαραμάδες ενός δωματίου. Από τον χειμώνα στην άνοιξη. “No Pressure, Choice Is Yours” όταν πλέον το βιολί διακρίνεται και εν μέρει κυριαρχεί. Η μέρα βρίσκεται στα φόρτε της. Και οι ενορχηστρώσεις διακυβεύονται. Δυνατή η συμμετοχή των υπολοίπων αφού σκληραίνουν τον ήχο και περνάνε και από το post – doom επίπεδο. Καθηλωτική η εμπειρία όταν ο συνδυασμός από την κιθάρα τους τσιγκλάει. Από το minimal η ανατροφή και αναστροφή. Γλυκά και οικεία, έμπιστα και ενδόμυχα, “So Quietly Falls The Night” για να κατεβάσει λίγο τις εντάσεις και να μας καθησυχάσει δίνοντάς μας ένα ήρεμο χάδι. Σχεδόν καλοκαιρινό. Με χρώμα από το σούρουπο. Η νύχτα έφτασε παρέα με τον απολογισμό. Μουσικές οι δύνες. Έτσι ξεσηκώνεται και πάλι για λίγο. Αν και σκεπτικιστικό, αρκετά νοσταλγικό. “Marching For The Freedom We Have Lost” για να μην ξεχνιόμαστε πριν το καληνύχτα. Και ακούγεται λες και ακόμη το παλεύουν. Φθινοπωρινά. Από τον χτύπο στα τύμπανα μέχρι το βηματισμό. Έστω σε προσωπικό επίπεδο, η μάχη δίνεται και δεν γίνεται να μην τη νιώσεις. Οπότε και ο χρόνος που του αφιέρωσες, θα σε επιβραβεύσει αναλόγως ανάλογα.
Τέσσερις οι συνθέσεις, όσα και οι εποχές ή τα 6ωρα της ημέρας ο συσχετισμός μου. Τέσσερα και τα σημεία του ορίζοντα. Αν όλα αυτά ισχύουν, τους “έπιασα” στο έπακρο, αν όχι, εμένα πάλι εκεί με παράπεμψαν. Κι αυτό είναι ούτως ή άλλως πολύ ωραίο γιατί κατάφεραν να μου δημιουργήσουν εικόνες και σκέψεις χωρίς καν να μιλήσουν.