Οι δικοί μας post-sludgers Amniac μόλις κυκλοφόρησαν το full-length album τους “Matriarch” και σε πρώτη φάση δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες μπάντες του είδους στο εξωτερικό.
Με τεράστια ευχαρίστηση άκουσα το σχεδόν σαραντάλεπτο πόνημα των Amniac, καθώς σεβόμενοι τα ηχητικά patterns του είδους τους έχουν καταφέρει να παντρέψουν άρτια σκοτεινά φωνητικά, με αργόσυρτα αλλά μεστά τύμπανα και πιο μελωδικά έγχορδα δίνοντας ένα feeling “της κολάσεως” που ταυτόχρονα ταξιδεύει τον ακροατή σε γνώριμα, βατά doom μονοπάτια.
Είναι πάντα αξιοθαύμαστο όταν μικρά ελληνικά σχήματα καταφέρνουν να φτάσουν πολύ κοντά σε μεγάλες, καταξιωμένες μπάντες όπως οι Amenra που εμφανώς έχουν επηρεάσει τους Amniac, χωρίς όμως να “κοπιάρεται” το ύφος και το στυλ κατά γράμμα. Μεγάλο ρόλο στην επιτυχία του δίσκου παίζει και η προσεγμένη παραγωγή του “Matriarch” που βγάζει καθαρό σαν κρύσταλλο ήχο χωρίς να χάνεται η “βρωμιά” σε κάθε περίπτωση.
Κατά βάση όλα τα κομμάτια ένα προς ένα έχουν μοναδική ιδιαιτερότητα, όμως προσωπικά ξεχωρίζω το δεύτερο μισό του album γιατί μου καρφώθηκαν στα αυτιά τα δύο τελευταία “Devadasi” και “Erebos” που έχουν μεγαλύτερη ηχητική ποικιλία και πιο δυνατό ήχο προδίδοντας το δημιουργικό μεγαλείο των μουσικών.
Βέβαιη για την ανοδική εξέλιξή τους μελλοντικά, ανυπομονώ να τους παρακολουθήσω live για να ταυτιστώ σε μεγαλύτερο βάθος με την μαυρίλα που σερβίρουν και συνιστώ στους λάτρεις της συνομοταξίας Church Of Ra να ασχοληθούν σοβαρά με την ακρόαση του “Matriarch”.