Οι μέρες του deathrash ύφους των πρώτων κλασσικών δίσκων των Sepultura είναι οριστικά παρελθόν, και αυτό είναι πολύ καλή εξέλιξη. Οι Βραζιλιάνοι στο δέκατο τέταρτο album τους ακούγονται πραγματικά ελεύθεροι να δημιουργήσουν, εμπλουτίζοντας το thrash-core τους με άπλετη μελωδία, fusion αυτοσχεδιασμό, funky και tribal στοιχεία αλλά και κλασσικές κιθάρες. Όλα αυτά τα στοιχεία οδηγούν σε ένα άκρος ενδιαφέρον προοδευτικό αμάλγαμα που κρατά αμείωτη την προσοχή του ακροατή.
Ο δίσκος ανοίγει με το ομώνυμο τραγούδι και τον Derrick Green να τραγουδάει με καθαρά φωνητικά συνοδεύοντας μάλιστα τον εαυτό του με όμορφες δεύτερες φωνές. Γίνεται αμέσως αντιληπτή η διάθεση του Andreas Kisser για μελωδική έκφραση και δυσοίωνα riffs. Η πρώτη ευκαιρία για “σπάσιμο” των σβέρκων δίνεται με το γρήγορο “I am the Enemy” που είχαμε δει και σε lyric video πριν την επίσημη κυκλοφορία. Πρώτη έκπληξη το Βραζιλιάνικο ρυθμικό σχήμα που συναντά την Ανατολή στα πλήκτρα και γενούν το φοβερό “Phantom Self” που περιγράφει την μεταμόρφωση του σύγχρονου ανθρώπου μέσα από την τεχνολογία.
Το τεχνικό offbeat παίξιμο του Eloy Casagrande (ο οποίος “ζωγραφίζει” στα τύμπανα σε όλο το album), μαζί με ένα πολύ όμορφο solo του Kisser στολίζουν το δυναμικό “Alethea”. Το “Iceberg Dances” μου έφερε στο μυαλό τις καλύτερες στιγμές των Coroner συνδυάζοντας την επιδεξιότητα με τον thrash δυναμισμό. Πρέπει να ακούσετε το υπέροχο solo που περνά από την κλασσική στην ηλεκτρική κιθάρα χωρίς δισταγμό. Οι ταχύτητες πέφτουν στο επιβλητικό “Sworn Oath” το οποίο αποτελεί μια μεγάλη μεταλλική στιγμή με groove μεγατόνων και των Green να καταθέτει τα πνευμόνια του στο μικρόφωνο. Η μπάντα εδώ δίνει δείγματα υψηλής metal τραγουδοποιΐας.
Προκαλώ όποιον ακούσει τη μπασογραμμή του Paulo Jr στο “Resistant Parasites” να μην επιδοθεί σε headbanging μέχρι αναπηρίας, ενώ ακολουθεί ο thrash καταιγισμός του “Silent Violence”. Στο “Vandals Nest” oι ταχύτητες ανεβαίνουν ακόμη περισσότερο ενώ τα τύμπανα γκρεμίζουν τα πάντα αφήνοντας μας εξουθενωμένους στο “Cyber God” που κλείνει το δίσκο με μια ζοφερή περιγραφή της μεταλλαγμένης πραγματικότητας στην οποία έχει περιέλθει ο άνθρωπος με την παράδοση του στο τεχνολογικό περιβάλλον που ο ίδιος δημιούργησε.
Η άψογη παραγωγή του “θεού” Jens Borgen, η αστείρευτη έμπνευση στην σύνθεση των τραγουδιών αλλά και η εκτελεστική δεινότητα της μπάντας είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία του καλύτερου album των Sepultura της εποχής Green. Σίγουρα, για μένα, μέσα στα καλύτερα του 2017 από τώρα.