Ο Νίκος Μαρίνος με τη βοήθεια του drum machine του και του Δημήτρη Δελή στις κιθάρες, κυκλοφόρησε το album “Sex Is Fear” λίγο πριν κλείσει το 2016. Λίγες μέρες μετά την αλλαγή του χρόνου του δώσαμε και μας έδωσε την ευκαιρία να συγχρονιστούμε θετικά.
Συνεπαρμένο tribal με ενθουσιώδη core μου μυρίζει το “Baalroom”. Με διακριτικό essence εξ Ανατολής. Σε συντεταγμένες με Αμαζόνιο. Ζωηρή η επικέντρωση της προσοχής στο άρωμα και τον συνδυασμό. Κάποια δάκρυα στάζουν κατά την επιβίωση. Κι όμως η συνέχεια αν και διαφορετική, με κερδίζει σταδιακά. Μπαλαντικό beat και indie-post ακούγεται το “Love The Enemy”, με προτάσεις ζωής πριν τον βέβαιο θάνατο. Χορευτικό το “Pistola” chill out n’ b μπαρούτι. Ένα ελαφρύ layer χάνεται στην επανάληψη λόγω των διαφορετικών του αποχρώσεων. Και υποχρεώσεων. Σιωπηλή αυτή η γενιά, μα παραπέμπει στα 80’s. Καμπανάκια και keys τα μυστικά της σύγκρισης όπως και της ενορχήστρωσης. Λίγο από disco να σβήσει τη θλίψη και να το γιορτάσει. Το ομώνυμο θα περάσει μία τσάρκα από τα θρησκευτικά πρότυπα και θα επικαλεστεί το σεξ σε αντιδιαστολή με το φόβο. Σκοτεινά και ηλεκτρονικά τα θέλω. “We Need To Vocode” ερωτικό και ανεπανάληπτο. Με synthesize η ανάλυση. Όχι μόνο το καλύτερο του δίσκου αλλά και στα top sth’s των ελληνικών singles chart να το πω… θα το συμπεριλάβαινα. Θα αγριέψει εξ κολάσεως. Ήρεμα τελικά θα καταλήξει να κλείσει με το “Womb 128”, αφού η ανάγκη της αγάπης είναι τόσο δυνατή για να της αφιερώσουν. Το κενό απότομο, αρκετά μεγάλο και ψαρωτικό. Η επιστροφή του ήχου από τα βαθιά θα κρατήσει στο on and on όσο της αξίζει ώστε να μην κουράσει.
Στα γενικά ένα όμορφα δομημένο album που ακούγεται όλες τις ώρες και σε διάφορες καταστάσεις διάθεσης. Μία φλόγα που καίει όταν αναδύεται, ξεπροβάλλει, ανθίζει και μοσχοβολά. Ένα κατιτίς από καλής τάξεως εμποτισμένο incense.