Έχω βρεθεί από τις 9 παρά στο χώρο, η ώρα έχει πάει 10 και το live ακόμη δεν έχει ξεκινήσει. Ο κόσμος πίνει ήδη, ο καθένας τα δικά του και περιμένει τη στιγμή που θα το σκάσουμε όλοι παρέα για ένα κεφάτο μουσικό μέρος όπου όλοι χορεύουν, αγκαλιάζονται και περνάνε καλά.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη (περισσότερες εδώ)
Οι Dub Pistols ανοίγουν με ένα intro, χαιρετούν και ξεκινάνε το πάρτυ! Αν και είναι κυρίως κουστουμάτοι, δεν διστάζουν να δώσουν μία τελείως διαφορετική οπτική αυτού του προτύπου. “Rub A Dub” για να ζεσταθούμε και να παρασυρθούμε στο χορό μαζί τους. Έχουν περάσει δύο χρόνια από την τελευταία τους επίσκεψη στην Αθήνα και δεν παραλείπουν να το υπενθυμίσουν. We keep Athens “Alive”, calling. Δεν σταματούν και μας βομβαρδίζουν με όλα τα δικά τους τα ωραία, όπως τα “Running From The Thoughts”, “Cyclone”, “Sticky Situation”… τραγουδούν για τον πόλεμο και τη ζωή. Ώσπου έφτασε και η ώρα της εξαίσιας διασκευής “Peaches” και δεν υπάρχει κεφάλι και σώμα ακούνητο. Έχουν θέληση, δύναμη, πάθος και πολύ δυνατό dub ρυθμό. Η επόμενη φάση με το “Bad Card” μας βρίσκει όλους σε ένα σκέρτσο χορευτικό. Είναι αδύνατο αυτοί οι τύποι να μην σε ξεκουνίσουν.
Ακολουθεί ένα brand new song just for us, ο κιθαρίστας blues – άρει για αρχή (τον έκλεψαν από τους Oasis όπως δήλωσε ο Barry Ashworth, o οποίος είχε τη βοήθεια του δεύτερου man σε ερμηνείες καθώς και τα συμπληρωματικά φωνητικά από τον κιθαρίστα και λίγα και από τον μπασίστα). Μέχρι να πιάσει και αυτό τη συχνότητα που όλοι περιμέναμε, έχω μετρήσει δεκαπέντε τραγούδια όταν μας αφήνουν για λίγο πριν το encore. Εννοείται πως ο κόσμος θέλει κι άλλο, οπότε και χατίρι δεν του χαλάνε. “Gangsters” για το ska από τις επιρροές τους και “Gunshot” μέχρι να χοροπηδήσει και ο κάθε τελευταίος. Και αφού έγινε κι αυτό, μας καληνυχτούν με τα “Pistoleros” και “Mucky Weekend” για να μην παραπονεθεί το drum ‘n’ bass αφού συμφωνεί με το setlist τους, το οποίο και βρέθηκε στα χέρια μου μαζί με το στα δίπλα παρατημένο γάρο του κιθαρίστα.
Να προσθέσω πως το πεντάχορδο μπάσο αποκαλύφθηκε βαρύ πυροβολικό, τα drums δεν έτυχαν λεπτό να βγαίνουν εκτός και η τρομπέτα διαχειριζόταν τις πιπεράτες λεπτομέρειες καθώς οι δύο κύριοι της φωνής, δεν έπαψαν να αλητεύουν στριφογυρίζοντας πάνω – κάτω, πέρα – δώθε στη σκηνή. Έτσι και ο κόσμος από κάτω δεν συγκρατήθηκε από το να τους προσφέρει καθ’ όλη τη διάρκεια τσιγάρα και αυτοί από το να τα δέχονται. Μέσα από τους καπνούς λοιπόν, η βραδιά ολοκληρώθηκε και σφράγισε για άλλη μια φορά πως οι ευκαιρίες να παρτάρεις δεν είναι πλέον πολλές, οπότε δεν διστάζουμε να τις αρπάξουμε και να τις χαρούμε γι’ αυτό.