Πέμπτη, 15 Δεκέμβρη στο An Club, οι Mani Deum μετά από 10 χρόνια παρουσία τους στο χώρο μας χάρισαν ένα Last Live Infection για τα “10 Infected Years” που κλείνουν στη μουσική σκηνή. Όχι βέβαια κυριολεκτικά “last” αλλά ωστόσο αρκούντως διαρκές -κατά τη δήλωσή τους- ώστε να ανασυντάξουν τις μουσικές τους δυνάμεις προτού επανέλθουν με νέο υλικό.
Ανταπόκριση: Σοφία Μηλιώνη / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Ο χαρακτήρας του live ωστόσο κάθε άλλο από αποχαιρετιστήριος ήταν, αφού στην πραγματικότητα αποτελούσε για τους Mani Deum μια ευκαιρία επετειακή με τη συμπλήρωση 10 χρόνων, προκειμένου να εκφράσουν έμπρακτα την ευγνωμοσύνη τους και να αποτίσουν φόρο τιμής, πρωτίστως στους πιστούς fans τους για το πολύτιμο support τους τόσα χρόνια, αλλά εξίσου και στους “συνεργάτες” εκείνους και μη επίσημα μέλη της μπάντας που έχουν συμβάλει στη διαμόρφωση του μουσικού τους ήχου, είτε με την ίδια τη συμμετοχή τους σε παραγωγές των Mani Deum, είτε υπό την μορφή μουσικών επιρροών που προσέδωσαν στο σχήμα την ταυτότητα με την οποία μας είναι σήμερα γνωστοί.
Στα πλαίσια αυτά προσκεκλημένοι του σχήματος ήταν 12 εκλεκτοί guests που συνόδεψαν τους Mani Deum καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας καταφέρνοντας μεταξύ άλλων να κάνουν τα κομμάτια των Mani Deum και “δικά τους”. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Περασμένες 22:00 και με συγκεντρωμένο σημαντικό πλήθος κόσμου στο An Club – εδώ να σημειώσω ότι οι Mani Deum είναι από εκείνα τα λίγα συγκροτήματα που καταφέρνουν να ενώσουν τέτοιο ετερόκλιτο πλήθος οπαδών (από μεταλλάδες και πάνκηδες μέχρι πιο “ώριμους” φολκάδες) – βγαίνουν στη σκηνή φορώντας τα καλά τους. Τα μέλη της μπάντας, δημιούργησαν από την πρώτη στιγμή μια παρεΐστικη ατμόσφαιρα, μια ατμόσφαιρα μάζωξης σε πριβέ live αφιερωμένο σε φίλους και αγαπητούς γνωστούς που ήρθαν να τιμήσουν την μπάντα στο “τελευταίο” της live (η σκηνή του An δεν ήταν διόλου τυχαία επιλογή για το σκοπό αυτό). “Να ‘ρθετε και στην κηδεία ε!”, μας προσκάλεσε σκωπτικά ο Μάνος των Deum, καθόσον τα σφηνάκια πήγαιναν και έρχονταν πάνω στη σκηνή.
Το live ήταν άτυπα χωρισμένο σε δύο μέρη: Το πρώτο πιο μελωδικό θυμίζοντας τις “μπαλαντικές” στιγμές του Cave και των Madrugada με την βαρύτητα να πέφτει σε κομμάτια του πρώτου δίσκου “Music For Your Local Church…Or Your Local Brothel” και το δεύτερο μέρος, εκκινώντας από το κομμάτι “The Room Falls Silently” να περνά σε ένα πιο σκοτεινό κλίμα, εκείνο του δεύτερου δίσκου των Mani Deum, “When Beauty Ends”, που κινείται σε πιο dark americana καταστάσεις. Στο ενδιάμεσο ακούστηκαν και τραγούδια από το νέο EP του συγκροτήματος, με χαρακτηριστικότερο δείγμα το …αναρχικό “The Light Inside” γιατί “To change the World means Destruction” όπως μας τραγουδούν οι Mani Deum.
Οι guests πήγαιναν και έρχονταν στη σκηνή με συνεχείς αδελφικούς εναγκαλισμούς με τα μέλη των Deum που προσέδωσαν μια επετειακή συγκίνηση και φόρτιση στην ατμόσφαιρα μέχρις σημείου ο διπλανός μου να φωνάξει γελώντας “Φτάνει πια με το σορόπια”! Δώδεκα στο σύνολο οι καλεσμένοι (ο 13ος “έλειπε” και ήταν ο Θάνος Ανεστόπουλος όπως μας είπε ο Μάνος!), ο καθένας να πλαισιώνει με ξεχωριστό τρόπο την ενορχήστρωση της μπάντας από κιθαρικά σόλο μέχρι πλήκτρα και κρουστά με απογειωτική στιγμή το “Bloodbath in E minor” με τον τύπο από τους Chickn στα κρουστά να βρίσκεται σε μια ενεργειακή μέθεξη και στο stage να συμβαίνει κάτι ξεχωριστό εν είδει τελετουργικής ένωσης.
Και εκεί που η φάση αγγίζει πλέον ψυχεδέλεια και μου έρχεται στο μυαλό η σκέψη πόσο θα ταίριαζαν ηχητικά οι Mani Deum με τους Cyanna Mercury, ανεβαίνει ο Σπυρέας (τραγουδιστής των δεύτερων) επί σκηνής -ορκίζομαι ότι δεν είχα διαβάσει εκ των προτέρων την λίστα των guest και ντροπή μου!- για να επιβεβαιώσει τη σκέψη μου και να προσδώσει εκείνη την psych χροιά της φωνής του που ήρθε και έδεσε με την infected dark-folkικη ατμόσφαιρα των Deum.
Με ένα “encore” που θα ζήλευαν και οι Wovenhand, οι Mani Deum κλείνουν τη βραδιά με το “Roses is an Endless Field”, αφήνοντάς μας να τους περιμένουμε με ανυπομονησία να επιστρέψουν για αλλά 10 -και όχι μόνο- χρόνια!