Ακούγοντας τούτο εδώ το μαύρο διαμάντι, σιχτίρισα πολλές φορές που έχω παραδώσει τη λίστα με τα καλύτερα albums της χρονιάς και δεν το συμπεριέλαβα! Το “Ruins” είναι ο πρώτος δίσκος της ανίερης τριάδας από το San Francisco και ακούγοντας το είναι σα να σου έχουν βάλει ένα μπετόνι με δηλητήριο (διαλέξετε εσείς το είδος) στο στόμα και και να σε ποτίζουν με αυτό!
Τέσσερα κομμάτια με full extra μισανθρωπία, black metal attitude, sludge metal γλίτσας συνθέτουν το σκηνικό παράνοιας που αναβλύζει από το “Ruins”. Η αρχή με το “Swan” προμηνύει ως προς το τι θα επακολουθήσει, μιας και το πρώτο ανάβλυσμα της σαπίλας σε αφήνει με το σαγόνι ανοιχτό ως το πάτωμα. Τεράστια riffs, φωνητικά βγαλμένα από τους χειρότερους εφιάλτες, rhythm section σφιχτοδεμένο και μια μαυρίλα να απλώνεται παντού. Το “Erased” σκάει με ένα blastbeat που σου παίρνει το κεφάλι και που σε στιγμές έχει κάποια black metal αισθητική, που δίνει μια ξεχωριστή νότα στο κομμάτι. Η συνέχεια είναι ακόμα πιο βιτριολική με το “Monolith” το οποίο είναι ακριβώς ό,τι περιγράφει ο τίτλος του, ένα μονολιθικό έπος με όλη τη σκατοψυχιά που του αρμόζει, καθώς ο Will Ryan (κιθάρα/φωνητικά) ξερνάει τα εσώψυχα του στο μικρόφωνο σε ένα ως επί το πλείστον mid-tempo τραγούδι, που όμως όταν αρχίζει η κλωτσοπατινάδα απογειώνεται. Το τελειωτικό χτύπημα έρχεται με τη μεγαλύτερη σύνθεση που υπάρχει στον δίσκο και ονομάζεται “Ruins” και μετά από τα δεκαέξι λεπτά διάρκειας του, γυρίζεις πίσω και το μόνο που βλέπεις είναι συντρίμμια και ερείπια, ακριβώς ό,τι λέει και ο τίτλος του κομματιού!
Σε αυτό που θα ήθελα να σταθώ είναι στη στιχουργία των Body Void, η οποία ντύνει τόσο ‘όμορφα’ τη μουσική τους, που απλά θέλεις να τους διαβάζεις ξανά και ξανά για να τους ερμηνεύσεις όπως τους αρμόζει.
Ναι, οι Body Void με αυτό τους το πρώτο album μπαίνουν για τα καλά στο ραντάρ μου για το μέλλον και θα περιμένω με ανυπομονησία τα επόμενα βήματα τους!